1 I odpowiedział Bildad Suhytczyk, a rzekł:
2 Pokądże rzeczy takowe mówić będziesz? a pokąd będą słowa ust twoich jako wiatr gwałtowny?
3 Izażby miał Bóg sąd podwrócić? a Wszechmocny miałby sprawiedliwość wynicować?
4 Że synowie twoi zgrzeszyli przeciw niemu, przetoż ich puścił w rękę nieprawości ich.
5 Jeźli się ty wczas nawrócisz do Boga, a będziesz się modlił Wszechmocnemu;
6 Jeźli będziesz czystym i szczerym; tedyć pewnie ocuci dla ciebie, i spokojne uczyni mieszkanie sprawiedliwości twojej.
7 A choć początek twój mały będzie, jednak ostatek twój bardzo się rozmnoży.
8 Bo spytaj się proszę wieku starego, a nagotuj się ku wyszpiegowaniu ojców ich.
9 (Gdyż wczorajszymi jesteśmy, a nic nie wiemy, ponieważ jako cień są dni nasze na ziemi.)
10 Oni cię nauczą i powiedząć, i z serca swego wypuszczą słowa.
11 Azaż urośnie sitowie bez wilgotności? Izali urośnie rogoża bez wody?
12 Owszem jeszcze w zieloności swojej, niż bywa podcięta, prędzej niż inna trawa usycha.
13 Takieć są drogi wszystkich, którzy zapominają Boga; i tak nadzieja obłudnika zginie.
14 Podcięta bywa nadzieja jego, a jako dom pająka ufanie jego.
15 Spolężeli na domu swoim, nie ostoi się; wesprzeli się na nim, nie zadzierzy się.
16 Zieleni się na słońcu, i w ogrodzie jego świeża latorośl jego wyrasta.
17 Nad ródłem splątają się korzenie jego, i na miejscu kamienistem rozkłada się.
18 Ale gdy go wytną z miejsca jego, tedy się go miejsce zaprze, mówiąc: Niewidziałem cię.
19 Toć to jest wesele drogi jego, a inny z ziemi wyrośnie.
20 Oto Bóg nie odrzuci człowieka szczerego, ale złośnikom nie poda ręki.
21 Aż się napełnią śmiechem usta twe, a wargi twoje wykrzykaniem.
22 Gdyż, którzy cię mają w nienawiści, obleczeni będą wstydem, a przybytku niepobożnych nie będzie.
