๑๗
โยบพูดต่อไป: ความหวังของฉันอยู่ที่ไหน
๑ จิตวิญญาณของฉันแตกสลาย
วันเวลาของฉันสั้นลง
หลุมศพกำลังรอฉันอยู่
๒ แน่ละ มีคนเย้ยหยันอยู่รอบข้าง
และตาของฉันเพ่งไปที่ความโหดร้ายของพวกเขา
๓ โอ พระเจ้า โปรดให้คำรับรองแก่ข้าพเจ้า
มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อค้ำประกันให้ข้าพเจ้า
๔ ในเมื่อพระองค์ปิดใจพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่เข้าใจ
ฉะนั้นพระองค์จะไม่ปล่อยให้พวกเขาชนะข้าพเจ้า
๕ คนที่ทรยศเพื่อนๆ ของเขาเพื่อชิงทรัพย์สินไป
ลูกๆ ของเขาเป็นฝ่ายที่ต้องรับทุกข์
๖ พระเจ้าทำให้ฉันเป็นที่หัวเราะเยาะของคนทั่วไป
และพวกเขาถ่มน้ำลายรดหน้าฉัน
๗ ตาของฉันมัวจนแทบมองไม่เห็นเนื่องจากความเศร้าโศก
แขนขาของฉันเป็นเหมือนเงา
๘ บรรดาผู้มีความชอบธรรมตกตะลึงในเรื่องนี้
และผู้ไร้ความผิดไม่พอใจคนที่ไม่เชื่อในพระเจ้า
๙ ถึงกระนั้นผู้มีความชอบธรรมก็ยังเชื่อในวิถีทางของเขา
และคนมือสะอาดจะมีจิตวิญญาณที่เข้มแข็งยิ่งขึ้น
๑๐ แต่พวกท่านทุกคน เชิญกลับมาอีก
และฉันก็จะพบว่าไม่มีผู้เรืองปัญญาสักคนในหมู่พวกท่าน
๑๑ วันเวลาของฉันสิ้นสุดลง แผนการของฉันพังพินาศ
ใจของฉันก็แตกสลาย
๑๒ พวกเขาทำกลางคืนให้เป็นกลางวัน
พวกเขาพูดว่า แสงสว่างอยู่ใกล้กับความมืด
๑๓ ถ้าฉันรอคอยให้แดนคนตายเป็นที่อยู่
ถ้าฉันให้ที่นอนของฉันอยู่ในความมืด
๑๔ ถ้าฉันพูดกับหลุมศพว่า ‘เจ้าเป็นพ่อของฉัน’
และพูดกับตัวหนอนว่า ‘แม่ของฉัน’ หรือ ‘พี่สาวของฉัน’
๑๕ แล้วความหวังของฉันอยู่ที่ไหน
ใครจะเห็นความหวังของฉัน
๑๖ ความหวังจะลงไปสู่โลกแห่งแดนคนตายหรือไม่
เราจะลงไปเป็นผงธุลีด้วยกันหรือไม่”