๑ “จงส่งเสียงร้องดัง ​ไม่​ต้องยับยั้งไว้

จงประกาศแก่​ชนชาติ​ของเราถึงการล่วงละเมิดของเขา

๒ พวกเขาแสวงหาเราวันแล้​วว​ันเล่า

เหมือนกับว่า พวกเขาเป็นประชาชาติ​ที่​กระทำสิ่​งอ​ันเป็นความชอบธรรม

พวกเขาถามเราถึงการตัดสิ​นอ​ันชอบธรรม

๓ พวกเขาพูดว่า ‘พวกเราอดอาหารไปทำไม

พวกเราเจียมตัวไปทำไม

​ดู​​เถิด​ ในวั​นที​่​เจ้​าอดอาหาร ​เจ้​าก็ทำไปเพียงเพื่อตนเอง

๔ ​ดู​​เถิด​ ​เจ้​าอดอาหารก็เพื่อจะก่อการวิวาทและต่อสู้​เท่านั้น​

การอดอาหารอย่างที่พวกเจ้ากระทำในวันนี้

๕ การอดอาหารแบบนี้น่ะหรือที่เราเลื​อก​

​ให้​เขาก้มศีรษะลงอย่างไม้​อ้อ​

​เจ้​าจะเรียกว่านั่นเป็นการอดอาหาร

๖ การอดอาหารแบบที่เราเลือกมิ​ใช่​​อย่างนี้​​หรือ​

ปล่อยผู้​ถู​​กบ​ีบบังคับให้​เป็นอิสระ​

๗ เพื่อแบ่งปันอาหารของเจ้าให้กับผู้​ที่​​หิว​

เมื่อเจ้าเห็นผู้​ที่​​ไร้​​เครื่องนุ่งห่ม​ ​ก็​จัดหาให้​เขา​

๘ ​แล​้วแสงสว่างของเจ้าก็จะสาดส่องดั่งอรุณรุ่ง

ความชอบธรรมของเจ้าจะนำหน้าเจ้าไป

๙ เวลาที่​เจ้​าร้องเรี​ยก​ ​พระผู้เป็นเจ้า​​ก็​จะตอบ

ถ้าเจ้าเอาแอกนั้นออกไปจากท่ามกลางพวกเจ้า

๑๐ ถ้าเจ้าช่วยเหลือผู้หิวกระหาย

​แล​้วแสงสว่างของเจ้าก็จะส่องในความมืด

๑๑ ​และ​​พระผู้เป็นเจ้า​จะนำทางเจ้าเสมอไป

และเจ้าจะเป็นอย่างสวนที่​ได้​น้ำรด

๑๒ และสิ่งปรั​กห​ักพังโบราณของเจ้าจะได้รับการสร้างขึ้นใหม่

​เจ้​าจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ซ่อมกำแพง

๑๓ ถ้าเจ้าหยุดละเมิดวันสะบาโต

และเรียกว่า วันสะบาโตเป็​นว​ั​นที​่​น่ายินดี​

ถ้าเจ้าให้​เกียรติ​​วันนั้น​ คือเจ้าไม่ทำตามวิถีทางของเจ้า

๑๔ ​แล​้วเจ้าจะยินดี​ใน​​พระผู้เป็นเจ้า​

เราจะให้​เจ้​ารับมรดกของยาโคบบิดาของเจ้า