I. BÖLÜM

KURTULUŞUN ÖNEMİ

Tanrı sonsuzdur. Sonsuz değerleri O'ndan başka hiçbir yerde bulamayız. İnsandan kaynaklanan, insanın ürettiği ve sahip olduğu her şey geçicidir; insani değerlerin çoğunluğu da kısa bir ömre sahiptir. Bazıları sadece birkaç yıl dayanırken, bazıları gelecek toplumların kullanımı için yüzyıllarca varlıklarını koruyabilmektedirler. Ne var ki, insanlar için geçici değerlerin hiçbiri mezardan öteye gidemez.

Tanrı'dan ayrı olarak sonsuz değerler bulunamayacağı gibi, insan da ancak Tanrı'yla ilişki kurduğunda bu değerlere sahip olabilir. Günah aracılığıyla (burada herkesin işlediği günahları kastetmiyoruz), Âdem'in işlediği ilk günahtan sonra insanlık tümüyle Tanrı'dan ayrılmıştır. İnsan, kendisinin gerçekleştirebileceği herhangi bir iyileştirme ya da iyi işler aracılığıyla Tanrı'ya dönemez. İnsan için Tanrı'yla ilişki kurmanın tek bir yolu vardır, o da göklerden dünyaya insanların kurtarıcısı olarak gelen Yol'dur. İnsan ancak Tanrı'nın İsa Mesih'te sunduğu kurtuluş aracılığıyla Tanrı'yla ilişki kurup, sonsuzlukta geçerli olan değerlerinin bir parçası olabilir. İsa şöyle demişti: "Bense, insanlar yaşama, bol yaşama sahip olsunlar diye geldim" (Yuhanna 10:10). İsa'nın insanlara vermek için geldiği yaşam sonsuzdur. Bolluğu da değerleri açısından sonsuzdur.

Günümüzde bol yaşam, maddi ve geçici şeylerle sınırlı olarak savunulmaktadır.

İmanlı olan Hıristiyan Kilisesi'nin büyük bir kısmı, şaşırtıcı bir şekilde, ruhsal

ve sonsuz olanı bir kenara atarak, maddi ve geçici olanı kabul etmeye çalışmaktadır. Ahlaksal reformlar, sosyal gelişim ve ekonomik sorunlar, Tanrı'nın günah tarafından lanetlenmiş insan ırkına karşılıksız olarak sunduğu kurtuluşun yerini almıştır. İnsanlar

Tanrı'dan ve O'ndan kaynaklanan her şeyden korkunç bir hızla ayrılmaktadır.

Kurtuluşa gereksinim olduğu görülür ve sadık bir şekilde anlatılır. Fakat çoğu zaman kurtuluş sonucunda ele edilen, değişen yaşamlar ve yeniden yapılanan yuvalar gibi yararlar yüksek sesle dile getirilirken, insanın kazanacağı ruhsal ve sonsuza dek

geçerli olan değerlerden, ki bunlar pek çoktur, neredeyse hiç söz edilmez. Nedense

Günümüzde insan ırkını içinde bulunduğu aşağı durumdan kurtarmaya çalışmak geçici değerlerle uğraşmak anlamına gelmiştir. Oysa Kutsal Kitap'ta

değerleri kullanır. Bunu kurtuluş aracılığıyla yapar.

değildir. İnsanın ölmeyen ve sonsuza dek yaşayan bir ruhu vardır. Ancak Tanrı'nın İsa

İnsanlık tarihi boyunca, insanın öldükten sonra ya daha üstün bir varlığın

Çinliler atalarının ruhlarına tapınıyor, Hindular canın bir bedenden başka bir bedene,

derinliklerinde, şu ya da bu zamanda gelecekteki varoluşları konusunda mutlaka kafa

İnsanın gelecekteki, sonsuzluktaki durumunun ne olacağının insanın şimdiki yaşamında belirlendiği konusunda da genel bir fikir birliği vardır. Ne var ki, insanın gelecekteki durumunu neyin belirleyeceği söz konusu olduğunda olabilecek her türlü farklı görüş mevcuttur. Bir taraftan istisnasız bütün dünya dinleri, insana dünyadayken yaptığı iyi şeyler karşılığında sonsuz bir sevinç ya da sıkıntıdan kurtuluş vaat etmektedir. Hıristiyanlık adı verilen dinin büyük bir kısmı da bu grup içinde yer almaktadır. Bütün bunların karşısında Tanrı, sadece kabul edilmesi koşuluyla, karşılıksız, hak edilmemiş, insanın günahlarının ve hatalarının neler olduğuna bakmaksızın kurtuluş sunmaktadır. Bu kurtuluşu kabul eden herkese sonsuz sevinç ve Tanrı'yla birliktelik vaat edilmektedir.

İman ettiklerini söyleyen kiliselerin önderliğinin büyük bir kısmı da tam olarak bunu yapmaktadırlar. Kilise dışındakiler ve içindekiler Tanrı'nın insana

işitmemektedirler.

verilebilecek tek yanıt ruhsal değerlerde, Tanrı'nın sonsuz değerlerindedir.

Kurtuluşla ilgili olarak öğrenilebilecek her şey doğrudan ya da dolaylı olarak

Kitap'ın öğretişini izlemektedir.

II. BÖLÜM

BU DENLİ BÜYÜK BİR KURTULUŞ

İşin başındayken, bu kitapçıkta kurtuluş kavramını hangi anlamda kullandığımızı açıklamak yararlı olacaktır. Webster sözlüğü kurtuluşu şöyle tanımlıyor: 1) Kurtarma eylemi; yıkımdan ya da felaketten korumak. 2) Teolojik anlamı. Günaha tutsaklık ve günahın sonuçlarından özgür kılmak; günah ve sonsuz ölümden kurtarmak... O halde kurtuluş, günah ve günahın sonuçlarından özgür olmaktır. Yıkım ya da felaketten korunmaktır. Korunma olduğu için kurtuluş geçici bir deneyim olamaz. Kalıcıdır.

Kutsal Kitap'ı dikkatle okuduğunuzda kurtuluşun her dönemde aynı anlama gelmediğini rahatlıkla görebilirsiniz. Her dönemde, günahın sonuçlarından ve sonsuz ölümden kurtarılmanın aynı olduğunu görürüz. Tanrı hiçbir dönemde insanı geçici bir süre için kurtarıp eski kayıp durumuna dönmesine izin vermez. Bununla birlikte, kurtulanlar için Tanrı'nın amacı farklı dönemlerde büyük farklılıklar gösterebilmektedir.

kurtuluşta göksel bir konum yoktur, çünkü İsrail dünyada yaşayan bir ulus olmaya

Var olan dönemden yedi yıl sonra ve yukarıda sözü edilen egemenlikten önce bir başka grup kurtarılacaktır. Bu dönemin en azından yarısında, "...öyle korkunç bir

olmayacaktır" (Matta 24:21). Bu dönemde, "...her ulustan, her oymaktan, her halktan, her dilden oluşan, kimsenin sayamayacağı kadar büyük bir kalabalık..." kurtulacaktır. "Tanrı'nın tahtı önünde duruyor, tapınağında gece gündüz O'na tapınıyorlar" (Vahiy

tapınağında hizmetkârlar olacaklardır.

Vaftizci Yahya kendisinden söz ederken damadın arkadaşı olduğunu söylemişti (Yuhanna 3:29). Eski Antlaşma döneminin en son peygamberi olduğu için,

bu, Eski Antlaşma peygamberlerinin, damadın arkadaşı olduklarını düşündürmektedir.

Bunlara Mesih'in bedeni (Koloseliler 1:24) ve Kilise'si (Efesliler 5:25-32)

Kurtuluş kavramını bu çağa uyguladığınızda, Tanrı'nın insanı günahın

"...bu denli büyük bir kurtuluş" (İbraniler 2:3) demesine şaşmamalı.

İçerdikleri Nedeniyle Bu Denli Büyüktür

Tanrı, kurtardığı kişileri bu kadar yüksek bir konuma koymak için, insanlarla birlikte pek çok şey yapar. Bunların bir kısmı burada sayılmış, daha sonraki bölümlerde de açıklanmıştır. Karanlığın gücü denilen İblis'in egemenliğinden kurtuluş ve Tanrı'nın kutsal yasasının cezası ya da lanetinden fidye aracılığıyla kurtuluş vardır. Sonsuz bir yaşam için Tanrı'dan yeniden doğuş verilir. İnsan, Mesih İsa'da yeni yaratılışın bir parçası haline getirilir. İnsanın içinde sonsuza dek yaşasın diye Kutsal Ruh verilir ve bu kişiler aynı Ruh'la mühürlenirler.

İnsan, İsa Mesih'in yaptıkları sayesinde Tanrı önünde doğru bir yere ve konuma sahiptir; bütün ruhsal gereksinimleri için Tanrı'nın sağlayışına bağlıdır. Günahtan kurtuluş ve dünyadaki yaşamı için gerekenler sağlanmıştır. Baba'nın huzurunda Oğul'un yalvarış ve savunmasından yararlanır. Baba tarafından yola getirilir. Bedenin bozulması ve ölümlü olmasından kurtulmuştur. Tanrı Oğlu'nun benzerliğine dönüştürülür. Baba Tanrı ve Oğul Tanrı ile bir olur. Sonsuzluk boyunca sevgiyle Tanrı'nın huzurunda olacaktır.

Bütün İnsanlara Sunulduğu İçin Bu Denli Büyüktür

Kurtuluş her çağda aynı olmasa da, şu ya da bu şekilde, bütün insanlar için edinilmiş ve insan ırkının her bir üyesine sunulmuştur. Aşağıdaki ayetler kurtuluşun bütün insanlar için olduğunu gösterir:

"İşte, dünyanın günahını ortadan kaldıran günah kuzusu" (Yuhanna 1:29). "Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik oğlunu verdi. Öyle ki, O'na

"Çünkü Tanrı'nın ekmeği, gökten inen ve dünyaya yaşam verendir" (Yuhanna

"Ben yerden yukarı kaldırıldığım zaman bütün insanları kendime çekeceğim"

"...bir adamın (İsa Mesih) söz dinlemesiyle birçoğu da doğru kılınacaktır" (Romalılar 5:19).

barıştırdı" (2. Korintliler 5:19).

2:4).

Timoteos 2:6).

"Çünkü Tanrı'nın bütün insanlara kurtuluş sağlayan lütfu ortaya çıkmıştır"

"Ama meleklerden biraz aşağı kılınmış İsa'yı, Tanrı'nın lütfuyla herkes için ölümü tatsın diye çektiği ölüm acısı sonunda (...) görüyoruz" (İbraniler 2:9).

günahlarını da bağışladı" (1. Yuhanna 2:2).

Bütün bu ayetler, kurtuluşun insan ırkının her bir üyesi için elde edilebilir

Bununla birlikte, Kutsal Kitap bütün insanların kurtulacağını söylemez. Bu

Başaracakları Nedeniyle Bu Denli Büyüktür

Kurtuluşun ne denli büyük olduğunu, Tanrı'nın evreni yaratırken yaptıklarıyla insanı kurtarmak için yaptıklarını karşılaştırdığımızda da görebiliriz. Tanrı gökleri ve yeri yarattığında, sözü aracılığıyla bunların oluşmasını sağlamıştır: "Gökler Rab'bin sözüyle, gök cisimleri ağzından çıkan solukla yaratıldı" (Mezmurlar 33:6). "...göklerin çok önceden Tanrı'nın sözüyle var olduğunu, yerin sudan ve su aracılığıyla şekillendiğini..." (2. Petrus 3:5). Yaratılış kitabının birinci bölümünde yedi kez şu sözleri ya da benzerlerini görürüz: "Tanrı (...) olsun diye buyurdu ve (...) oldu." Her defasında Tanrı'nın buyruğu yerine gelmiştir.

Tanrı sadece gökleri ve yeri sözü aracılığıyla yaratmakla kalmamıştır, bütün bunları aynı güçle bir arada tutmaktadır (İbraniler 1:3). İnsanın dünyada ve dünya üzerinde yaşamda gördüğü her şey, doğa güçleri ve göklerdeki yıldızlarla yörüngeleri, Tanrı'nın sözünün gücüyle durmaktadır. Bunların hepsi, Tanrı'nın her şeye gücünün yettiğini gösterir.

Fakat bu ancak, Tanrı'nın sevgisinden kaynaklanan, fedakâr bir şekilde gerçekleştirdiği işlerle mümkündür.

Kitap ayetlerinde, olanların, Tanrı'nın oğlunu vermesine bağlı olduğunu ve vurgunun

"Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik oğlunu verdi. Öyle ki, O'na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun" (Yuhanna 3:16).

"Bu çocuklar etten ve kandan oldukları için, İsa ölüm gücüne sahip olanı, yani

yaptı" (İbraniler 2:14, 15). İsa Mesih'in işleri aracılığıyla İblis'in işleri etkisiz hale getirilmiş ve insan ölüm kurkusundan kurtarılmıştır.

ama ruhça diriltildi" (1. Petrus 3:18). Mesih öldürülmeseydi insanla Tanrı'yı barıştıramazdı.

günahları Mesih'e yüklendiğinde ve bedeli Mesih'in ölümüyle ödendiğinde Tanrı insanı doğru sayabilmektedir.

yasanın lanetinden kurtardı" (Galatyalılar 3:13, 14). Mesih'in lanetlenmesi, insanın imanla Ruh'u alabilmesi için önkoşuldur.

ayrı bir şekilde, Tanrı'nın bakış açısına göre iyi işler yapan kimse olamaz.

5:19). Bu söz dinlerlik şöyle ifade edilmiştir: "Mesih, Tanrı özüne sahip olduğu halde, Tanrı'ya eşitliği sımsıkı sarılacak bir hak saymadı. Ama kul özünü alıp insan benzeyişinde doğarak ululuğunu bir yana bıraktı. İnsan biçimine bürünmüş olarak ölüme, çarmıh üzerinde ölüme bile boyun eğip kendini alçalttı" (Filipililer 2:6-8).

Tanrı'nın oğlu yukarıdaki konumundan buyurduğunda gök ve yer var

Günahkâr insan yapısını alıp, insanı İblis'in gücünden özgür kılmak ve yasanın lanetinden fidyeyle kurtarmak için yaşamını çarmıhta feda etmiştir.

Bununla birlikte, kurtuluş sadece Tanrı'nın oğlunu vermesiyle ifade edilen sevgi aracılığıyla gelmez. Aynı zamanda O'nun gücüyle gelir. Pavlus Efes'teki

hükümranlıkların, güç ve egemenliklerin, yalnız bu çağda değil, gelecek çağda da

Tanrı'nın kudretinin böylesine büyük bir tarifini bulamayız.

III. BÖLÜM

YARATILIŞLA KARŞILAŞTIRILDIĞINDA BÜYÜK BİR KURTULUŞ

Kurtuluşun büyüklüğü, ölümlü bedendeki insan tarafından asla tam olarak anlaşılamaz. Yine de yaratılışla karşılaştırma yaparak ne denli büyük olduğu hakkında bir fikir sahibi olabiliriz. Gerek kurtuluş gerekse yaratılış, sadece Tanrı'nın elinin işidir.

Gökler ellerinin eseridir; ay ve yıldızları yerlerine Tanrı koymuştur

ötesindedir.

ve kayağantaş vardır; insanlar bunları ev, tapınak, eğlence ve işyerleri yapmak için

hayvanlar için yiyecek sağlar.

insanlara çağlar öncesinde büyük tropikal ormanların olduğunu gösterir.

durumda ister istemez insanın aklına şu soru gelmektedir: Bu metaller ve mineraller

bükülebilir olma özelliklerini veren nedir? Bunların hepsi belli ve öngörülebilirdir.

açıklamaktadır. Fizik ve kimya yasaları da en az bitki ve hayvan yaşamları kadar

Altın ve bakır parçaları, demir, kurşun ve gümüş cevherleri, mermerlerle granitler, en azından dağlar kadar eskidirler. Bu belirgin ve değişmeyen nitelikler ve

İnsan jeolojik sırları araştırmak için derin çalışmalar yapabilir, fakat bu konu o

Aynı şekilde bitkilerin yaşamını düşünün. Tanrı'nın yaratıcı gücünü nasıl da göstermektedirler! Pasifik kıyılarındaki kızılağaçlar yüzyıllardır orada durur.

hizmet eden bütün diğer ağaçlar her zaman aynıdır, çünkü içlerinde değişmeyen bir yaşam yasası vardır. Buğday da aynı şekildedir; kökleri yaşam veren bitkiler, hem de yaprakları yiyecek olan bitkiler vardır. Bunların hepsinin özellikleri Yaratıcı tarafından verilmiştir. Güller ve zambaklar gibi insanın yaşamına zenginlik katan çiçekler vardır. Her bir bitkinin kendi yaşam alanı vardır; liken kaya üzerinde, beyaz pipo çiçeği çürümüş çam ağacının gövdesinde, ökseotu ağaçların yukarıdaki dallarında, baldıran gölgede, artemisya çölde, tahıllar zengin topraklarda ve güneşte, nilüfer çiçeği sığ sularda ve denizalgı okyanusun dibinde yaşar.

000 yıldır yaşayıp incelemiş olmalarına karşın, dünyada hâlâ gelecek nesiller

Aynı şey hayvan dünyası için de geçerlidir; en küçük omurgasız böceklerden fil ve balina gibi en büyük memelilere kadar bütün hayvanların üzerinde

denizdeki balıklar, gerek yerdeki hayvanlar, gerekse toprak üzerinde sürünen sürüngenler, her biri türüne göre (Yaratılış 1:21) yaratılmıştır. Tanrı bunlara da yaşam vermiştir. Bu yaşam bitkilere verdiği yaşamdan daha üstün bir düzene sahiptir. Hepsi

özgü niteliklere, belli içgüdülere ve yaşam alışkanlıklarına sahiptir ve çevrelerine kusursuz bir şekilde uyum sağlarlar. İnsanlar zooloji hakkında kütüphaneleri dolduracak kitaplar yazmış olsalar da, her yıl yeni şeyler öğrenilip yeni keşifler

İnsan, Tanrı'nın yaratışını taçlandıran varlıktır. Tanrı insanı kendi benzeyişinde yaratıp yaşam soluğunu vermiştir (Yaratılış 2:7). Tanrı insana çoğalma ve yer üzerinde egemen olma gücü vermiştir. Aynı şekilde denizdeki balıklar, gökteki

1:26-30).

ve üzerindeki kazanda su kaynatıp ağır trenleri bu güçle çekmeyi öğrenmiştir.

sesini dünyanın dört bir yanına gönderebilir, böylece Washington, Londra, Paris ve

açar, kapatır ve lens önündeki her şeyin tam bir kopyasını çıkartabilirler. Teleskopla

sonra saniyesine kadar, ne zaman Güneş ya da Ay tutulması olacağını hesaplayabilir,

Peki ama insan neden bunları yapabilir? Çünkü Tanrı insana akıl vermiştir ve

vererek yaratmıştır (Yaratılış 1:28).

de tüm bunlar kurtuluşun büyüklüğüyle kıyaslanamaz.

tarafından anlaşılabileceğini göstermektedir. Ne var ki, insan kendi aklıyla kurtuluşun sırrını kavrayamaz. Bunların Tanrı'nın Ruh'u tarafından açıklanması gerekir. Şöyle yazılmıştır: "Tanrı'nın kendisini sevenler için hazırladıklarını hiçbir göz görmedi,

Büyük olsa da yaratılışa ait olan her şeyin sonu gelecektir. Her şey insanın ölçüleriyle ölçülebilir. Altın ağırlığına göre, elmassa karatla satın alınabilir. Kömür ve çelik tonla satılır. Çiftlikler dönümle ve kentlerdeki topraklar metrekareyle alınabilir.

gerek toprak, gerek deniz, gerekse hava üzerinden kat edilen mesafeye göre hesaplanabilir. Denizlerin derinliği, dağların yüksekliği ve ovaların genişliği vardır. Yağmur santimetreyle ve sıcaklık dereceyle ölçülür. Kömürün sıcaklık derecesi ısı

Hız, kilometre/saatle ölçülür. Işık saniyede 300 000 km yol kat eder. Yıldızlara olan uzaklık ışık yılıyla hesaplanır ve bazıları bin ışık yılı uzaklıktadır. Bu uzaklık aşağı yukarı şöyledir: 9 439 925 000 000 000 km. Bu uzaklık son derece

çünkü insan tarafından ölçülebilmektedir.

Nevada'daki sekoyaların durumunda olduğu gibi, binlerce yıl da olabilir. Her birinin

"...zamanın başlangıcından önce Mesih İsa'da bağışlanmıştır" (2. Timoteos 1:9). O

araçlarla ölçülebilir, tam olarak olmasa da insanın ölümlü aklı tarafından anlaşılabilir.

Kurtuluş sonsuzdur (İbraniler 5:9); fidyeyle bedelin ödenmesi (İbraniler

zenginliğine göredir" (Efesliler 1:7). İmanlılar, "Rabbimiz İsa Mesih'in yüceliğine

edilmektedir (1. Korintliler 15:51-54). Bu beden Kurtarıcı'nın görkemli bedenine

İnsan henüz günah işlememişken, Tanrı kendisine evren üzerindeki her şey üzerinde egemen olacağı bir konum vermiştir (Efesliler 2:6 ve 1:20-22). Bu denli

IV. BÖLÜM

GÜNAHLA KARŞILAŞTIRILDIĞINDA BÜYÜK BİR KURTULUŞ

Kurtuluşun harikaları ve büyüklüğü, en iyi günahın korkunçluğu karşısında görülür. Günah cennette ortaya çıkmıştır. Seherin oğlu, koruyucu bir keruv, Tanrı'nın kutsal dağına yerleştirilmiş İblis, Tanrı'nın en olağanüstü ve kendisine en yakın olan yaratıklarından biriydi. Tanrı'nın bir yaratığı olduğu halde O'na bağımlı olmayı reddetmişti. Tanrı'ya başkaldırdı ve "Kendimi Yüceler Yücesi ile eşit kılacağım" dedi (Yeşaya 14:12-14 ve Hezekiel 28:14).

kitabının II ve III. bölümlerini okuyabilirsiniz. Altıncı günde (Yaratılış 1:26, 27)

Tanrı'nın benzeyişinde yaratılan insan (Yaratılış 1:26) kusursuzdu. Fakat yılan

Günahın korkunçluğunu anlamak için günahın doğasının ne olduğunu –

Günahın Asıl Doğası

Tanrı'nın insanı yarattığını daha önce belirtmiştik. Yaratmak demek, yoktan var etmek demektir. Tanrı insanı topraktan yaratmış olsa da (Yaratılış 2:7), bir avuç toprağın dışında insanı oluşturan şeyler yoktan var edilmiştir. Başlangıçta Tanrı dünyayı da yoktan var etmiştir. Bu nedenle, insanda olan ve insanın sahip olduğu her şey Tanrı'dandır. İnsan sahip olduğu her şey için Tanrı'ya borçludur.

Yoktan insan var eden, yine yoktan insanın gereksinim duyduğu her şeyi yaratabilir. Tanrı insanı yarattığında, yarattığına bakma sorumluluğunu da üstlenmiştir. Aden bahçesini hazırladığında (Yaratılış 2:8) insanın bütün gereksinimlerini karşılamayı amaçladığını göstermiştir. Buradan insan açısından çıkacak en mantıklı sonuç, Tanrı'ya, yaratıcısına tam anlamıyla bağımlı olmak ve itaat etmekti. Ne var ki, yaratılmış olan insan uzun bir süre Tanrı'ya bağımlı olmayı sürdüremedi. İşte, insanın günahının uzun ve korkunç öyküsü böyle başlar.

5:12) öyküsü, Yaratılış kitabının üçüncü bölümünün ilk yedi ayetinde anlatılmaktadır. Yılan, yani İblis (Vahiy 12:9 ve 20:2) kadına şöyle der: "Tanrı gerçekten, 'Bahçedeki

Tanrı'nın sağlayışı konusundaki iyiliğinden duyulan kuşku bulunmaktadır.

2:17). İblis, Tanrı'nın bunu yapmakla insandan iyi bir şeyleri sakladığını ima ediyordu.

Tanrı'nın sözüne iki sözcük de ekledi: "Ona dokunmayın." Eklenen bu sözcükler

İblis'in tek bir kez daha itelemesi gerekiyordu. Tanrı'nın meyveden yedikleri gün öleceklerine ilişkin sözleriyle çelişerek ağacın meyvesini yediklerinde, "gözlerinin açılacağını ve iyiyle kötüyü bileceklerini, Tanrı gibi olacaklarını" söyledi. Tanrı gibi olmak ve O'na bağımlı olmamak karşı koyulamayacak bir arzuydu. Kadın meyveyi aldı, yedi ve yemesi için kocasına verdi. Bu basit davranışla yaratılmış olan, Tanrı'ya başkaldırmış oldu ve artık O'na bağımlı olma durumundan uzaklaştı. İnsan bu davranışıyla yaratıcısından bağımsız olarak var olmayı arzuladığını ifade etmiş oldu. İnsanın Tanrı olmadan da yaşayabileceğini düşünmesi ve hatta Tanrı'ya ihtiyaç duygusunun olmaması ve Tanrı'yı düşünmeden yaşaması günahtır. Bu durum, insan gelişmiş ya da üstün ahlaki değerlere sahip olsa da, yozlaşmış bir karaktere sahip olsa da geçerlidir.

İnsanın kendine güvenmesi ve Tanrı'ya bağımlı olmayı bir kenara bırakması,

şöyle demiştir: "İşte onurum ve yüceliğim için üstün gücümle krallığımın başkenti

Tanrı'ya bütünüyle bağımlı olmayı reddetmek, aynı zamanda yaşamına yön

O halde günahın özü, insanın Tanrı'dan bağımsız, kendine bağımlı olması

Günahın Dışsal Görünümü

Birinci günah söz dinlememezlik ve hırsızlık –çünkü insan kendisine ait olmayanı almıştı– olmasına karşın, bunlar insanın Tanrı'dan bağımsız olma tutumunun dışsal göstergeleriydi. Bu nedenle, günah olarak adlandırdığımız bütün eylemler Tanrı'dan bağımsız olan içsel bir tutumun ifadesi ve kanıtıdır.

Elçi Pavlus bütün günahların, insanın Tanrı'nın hak ettiği tutumu Tanrı'ya karşı göstermemesinden kaynaklandığını açıkça ortaya koymuştur. Günahkâr insan ırkına karşı şu suçlamada bulunur: "Tanrı'yı bildikleri halde O'nu tanrı olarak yüceltmediler, O'na şükretmediler. Tersine, düşüncelerinde budalalığa düştüler; anlayışsız yüreklerini karanlık bürüdü. Akıllı olduklarını ileri sürerken akılsız olup çıktılar. Tanrı'yı tanımakta yarar görmedikleri için Tanrı onları yararsız düşüncelere, yakışıksız davranışlara teslim etti. Her türlü haksızlık, kötülük, açgözlülük ve kinle doldular. Kıskançlık, öldürme hırsı, çekişme, hile, kötü niyetle doludurlar. Dedikoducu, yerici, Tanrı'dan nefret eden, küstah, kibirli, övüngen, kötülük üreten, anne baba sözü dinlemeyen, anlayışsız, sözünde durmaz, sevgiden yoksun, acımasız insanlardır. Böyle davrananların ölümü hak ettiğine ilişkin Tanrı buyruğunu bildikleri halde, bunları yalnızca yapmakla kalmaz, yapanları da onaylarlar" (Romalılar 1:21,

Kutsal Kitap'ta, yukarıda günahın doğasıyla ilgili olarak verilen açıklamayı tam olarak onaylayan günah tanımını buluyoruz: "İmana dayanmayan her şey günahtır" (Romalılar 14:23). İman, Tanrı'ya dayanmaktır. Bu nedenle, Tanrı'ya dayanarak yapılmayan her şey günahtır. Buna göre iyi gibi görünen şeyler dahi günah olabilir. Çoğu insan sadece ahlaksızlık yapmanın günah olduğunu düşünür. Bu doğru değildir. Günahın en büyük siperi, insanın kendi doğruluğuna güvenmesidir. Kötülük ininde insan Tanrı'ya daha fazla ihtiyaç duyup O'na daha fazla güvenebilir. Kendi doğruluğuna güvenen kişilerse böyle bir ihtiyaç duymazlar. Kendilerine yeter, kendilerine güvenir ve bu nedenle ne kadar kültürlü, gelişmiş ve ahlaklı olsalar da Tanrı'dan çok uzakta olabilirler.

İnsan, Doğası Gereği Günahkârdır

Günah sorununun çoğu zaman anlaşılmayan başka bir unsuru daha vardır. İnsan doğası gereği günahkârdır. Âdem günah işledikten sonra, yaratıldığı zaman olduğu kişi değildi. Âdem günah işleyerek günahkâr olan tek kişiydi. Âdem yüz otuz yaşındayken, "kendi suretinde, kendisine benzer" bir oğlu oldu (Yaratılış 5:3). Âdem günahkâr olduğu gibi onun suretinde doğan oğlu da günahkârdı. O zamandan beri – İsa dışında– doğan herkes günahkâr olarak doğmuştur.

Kral Davut şöyle yazmıştı: "Nitekim suç içinde doğdum ben, günah içinde annem bana hamile kaldı" (Mezmurlar 51:5). Âdem'den günümüze kadar her insan için bu sözler geçerlidir.

Günah Tanrı'ya Karşı İşlenir

Günahla ilgili olarak yukarıda söylediklerimizi dikkate aldığınızda artık günahın birincil olarak Tanrı'ya karşı işlendiğini söylememize gerek yoktur. Kral Davut halkından birine karşı korkunç bir günah işledikten sonra günahını Tanrı'ya itiraf edip şöyle demiştir: "Sana karşı, yalnız sana karşı günah işledim. Senin gözünde kötü olanı yaptım" (Mezmurlar 51:4). Günümüzde insanın sosyal ilişkileri üzerinde durulurken insanın Tanrı'ya karşı tutumu ihmal edilmektedir. Bu nedenle, özünde Tanrı'dan bağımsız olmak olan günahın Tanrı'ya karşı işlendiğini hatırlamak son derece önemlidir. İnsan öncelikle bunun farkında olup Tanrı'ya karşı doğru bir tutuma sahip olursa, sosyal ilişkileri de bundan doğru bir şekilde etkilenecektir.

Kurtuluşun Harikaları

Günahı, yaratığın yaratıcısına karşı isyanı, Tanrı'dan bağımsız olma ve O'nun gibi olma, Tanrı'ya layık olan yüceliği kendine alma arzusu ve Tanrı'nın isteğini umursamama olarak gördüğümüzde, korkunçluğu da açıkça görülür. İşte kurtuluş, günah sorununun bu yönüne eğilmektedir.

" 'Mesih İsa günahkârları kurtarmak için dünyaya geldi' sözü, güvenilir ve her bakımdan kabule layık bir sözdür" (1. Timoteos 1:15). Ancak Tanrı'nın sonsuz sevgisi, isyankâr insan için kurtuluş sağlama ve bunu kendi oğlunun yaşamı pahasına yapma düşüncesini ortaya çıkarabilirdi.

İnsanın isyankârlığını bağışlayan ve kendisi için yapmaya çalıştığını onun için yapan kurtuluş, gerçekten de "BU DENLİ BÜYÜK BİR KURTULUŞ" sözlerini hak ediyor.

V. BÖLÜM

KARANLIĞIN GÜCÜNDEN KURTULMAK

İblis Tanrı'ya karşı isyan ettiğinde ve Tanrı'nın yıldızlarının üstünde, Yüceler Yücesi gibi olacağını söylediğinde, Tanrı kendi bilgeliğine göre (insanın bunu anlaması zordur) İblis'in egemen olacağı kendi krallığını kurmasına izin verir. Buna Tanrı'nınkine karşı bir yönetim diyebiliriz.

Tanrı insanı yarattığında kendi egemenliğine yeni bir yaratık katmış oldu.

Ne var ki, insan sadece kısa bir süre için Tanrı'ya bağlı olarak yaşadı. O da

dinleyerek insan kendisini onun etkisine açmış ve onun gücü ve yönetimi altına girmiş

karşı yönetimin bir parçası oldu.

İsa çölde denendiğinde İblis, İsa'ya yere kapanıp kendisine tapınması karşılığında bütün bu egemenlikleri kendisine vereceğini söylemişti (Matta 4:8, 9).

İblis'in iddiaları öncelikle sahtecilikle tanımlanabilir. İsa onunla ilgili olarak

Onun egemenliği için tekrar tekrar karanlık olduğu söylenir. (Yuhanna 1:5,

İblis'in egemenliğine bağlı insanlar için söz dinlemezliğin çocukları ve gazap çocukları denir (Efesliler 2:2, 3). Böyledirler, çünkü ilk insanın, Âdem'in

kullanılan terimler değildir. İsa, büyük saygı gören Ferisiler için, "Siz babanız

Genel inanışın tersine, İblis son derece güzel ve yetenekli biri olarak betimleniyor.

bilgeliğin ve güzelliğin eksiksizdi. Sen Tanrı'nın bahçesi Aden'deydin... çeşit çeşit taşla bezenmiştin. Kakma ve oyma işlerin hep altındandı. Bunlar yaratıldığın gün hazırlanmıştı" (Hezekiel 28:12-13). Günaha düşmüş durumdayken bile kendini ışık

yetenekli, hoş ve insan gözünde kusursuz görünmeleri son derece normaldir.

zihinlerini kör etmiştir" (2. Korintliler 4:4). "...havadaki hükümranlığın egemenine,

Buradan, insanın Aden bahçesindeki söz dinlememezliğinin Tanrı'dan yüzünü çevirmekten ve O'ndan bağımsız olmaktan çok daha fazlası olduğunu anlıyoruz. Bu, İblis'e dönmek ve kendisi üzerinde onun egemenliğini kabul etmekti. Bütün insan ırkı buna katıldı ve bu şekilde bütün insanlar İblis'in karanlık egemenliğine bağlı hale geldiler.

İnsanın kurtuluşuyla ilgili Kutsal Kitap'taki ilk ifadenin, İblis'in gücünü ezecek olanla ilgili vaat olması son derece önemlidir. Bu vaat, yılan insanın günaha düşmesine neden olduktan hemen sonra Tanrı'nın yılanı lanetlemesinde görülmektedir. Şu sözlere kulak verin: "Seninle kadını, onun soyuyla senin soyunu birbirinize düşman edeceğim. Onun soyu senin başını ezecek, sen onun topuğuna saldıracaksın" (Yaratılış 3:15). Baş, aklın ve yetkinin olduğu yerdir. Egemen olma ve yönetme gücü buradadır. İblis'in başı ezildiğinde bu güç de kırılır ve böylece karanlığın gücünden kurtulmak mümkün olur. Kadının soyu, bakireden doğandır. Diğerlerinin hepsi (doğanların) adamın soyundan gelecektir: "İşte, kız gebe kalıp bir oğul doğuracak, adını İmmauel koyacak" (Yeşaya 7:14). İsa, Bakire Meryem'den doğduğunda, bizi İblis'in gücünden kurtaracak Kurtarıcı'yla ilgili vaat yerine gelmiş oldu. "Karanlıkta ve ölümün gölgesinde yaşayanlara ışık saçmak ve ayaklarımızı esenlik yoluna yöneltmek" (Luka 1:79) için gelmiştir. Burada, İblis'in karanlık egemenliğinde yaşayan insanlardan söz edilmektedir.

Kadının soyundan gelen İsa, yılanın başını ezdiğinde, önceden bildirildiği gibi, yılan da O'nun topuğuna saldırdı (Yaratılış 3:15). Bu, çarmıh üzerinde ölümü kastetmektedir; çünkü İsa çarmıhta, "ölüm gücüne sahip olanı, yani İblis'i, ölüm

konuştuğunda, "Bu dünya şimdi yargılanıyor. Bu dünyanın egemeni şimdi yargılanacak" (Yuhanna 12:31) demişti. "Tanrı'nın oğlu, İblis'in yaptıklarına son vermek için ortaya çıktı" (1. Yuhanna 3:8).

sesin şöyle söylediğini işitmişti: "Ben İsa'yım... seni hizmetimde görevlendirmek için sana göründüm... seni, ulusların gözlerini açmak ve onları karanlıktan ışığa, Şeytan'ın hükümranlığından Tanrı'ya döndürmek için gönderiyorum" (Elçilerin İşleri 26:15-18).

getirir (Koloseliler 1:13). Kurtulanlar da bu şekilde, "kutsallarla birlikte yurttaş" (Efesliler 2:19) sayılırlar. Vatanları "göklerdir" (Filipililer 3.20). Artık dünyanın sistemine veya evrene ait, ya da İblis yönetimi altında değillerdir. Artık karanlığın

VI. BÖLÜM

O'NDA FİDYEYLE KURTULUŞA SAHİBİZ

İnsan Aden'de günah işlediğinde, hem kendini İblis'e teslim etmiş ve onun yönetimi altına girmiş, hem de iyiyle ve kötüyü bilme ağacının meyvesini yememekle ilgili buyruğu çiğneyerek Tanrı'nın yasasına karşı gelmiş oldu. Yasayı çiğnemenin cezası ölümdü: "Çünkü ondan yediğin gün kesinlikle ölürsün" (Yaratılış 2:17). Tanrı'nın yasasını çiğnemenin cezası her zaman ölümdür: "Ölecek olan günah işleyen kişidir" (Hezekiel 18:20).

Bazıları, Kutsal Kitap'ta Âdem'in günahı nedeniyle bütün insanların lanet altında olduğu öğretişine karşı çıkarlar. Fakat bunun kanıtını bulmak için fazla ileri gitmeye gerek yoktur. Her bir cenaze bunu kanıtlamaktadır. Âdem günah işleyerek ölümlü (fiziksel olarak ölüme mahkûm) oldu. Âdem'in kendi "benzeyişindeki" oğlu ölümlü olarak doğdu. Ölümlü insanlar ölümsüz bir soya sahip olamazlar. Bu nedenle bütün insanlar ölümlüdür ve lanet altındadır. Bunun nedeni de Âdem'in günah işlemesidir.

2:1).

Buna ek olarak, Âdem'den miras aldıkları günahkâr doğa nedeniyle bütün insanlar "...günah işledi ve Tanrı'nın yüceliğinden yoksun kaldı" (Romalılar 3:23). Bu nedenle, bütün insan ırkı Tanrı önünde suçlu ve çiğnenmiş yasanın mahkûmiyeti altındadır (Romalılar 3:19).

Webster sözlüğüne göre fidyeyle kurtarmak, "bir bedel ya da fidye ödeyerek kurtarmak, özgür kılmak, tutsaklıktan ya da bağdan kurtarmak ya da cezadan muaf olmak"tır. Fidyeyle kurtarmanın iki kısmı vardır. Birincisi, tusaklık ya da bağdan kurtarmak, özgür kılmak; ikincisi, bir bedel ödeyerek cezadan ya da sorumluluktan kurtarmak. Fidyeyle kurtarmanın her iki unsurunu da Tanrı'nın kurtuluş işinde görüyoruz.

İnsan günaha tutsaktır ve yasanın çiğnenmesinden dolayı ölüm cezasına mahkûm edilmiştir. Adeletin gereklerinin yerine gelmesi için insanın yaşamını vermesi gerekir. Yargıdan kurtulmanın tek yolu fidyeyle kurtuluştur.

Suçun cezası ölüm olduğu için insanın kendini fidye olarak sunup kurtulması olanaklı değildir. Kendi yaşamı, fidye olarak sunabileceği her şeyden daha değerlidir.

insanın bütün yaşamı boyunca gerçekleştirebileceği iyi işler ya da canın teslim

üzere verebileceği hiçbir şey yoktur. Bütün insanlar aynı durumda olduğu için başka insanlardan yardım almak da mümkün değildir.

kenara koyması mümkün değildir. Tanrı, olduğu ve yaptığı her şeyde sonsuzdur. Bu nedenle, doğruluğu da sonsuzdur. Yargısı ve yargının infazı konusunda uzlaşma gösteremez. Kendi kutsal yasasının cezasını göz ardı edemez. Tam olarak yerine

İnsan kendisini fidyeyle kurtaramayacağına ve Tanrı'nın sonsuz yargısı cezanın bir kenara atılmasına izin vermediğine göre, insan kurtulacaksa bu ancak bir kurtarıcı aracılığıyla olacaktır. Yasanın öngördüğü bedele eşit bir bedeli ya da fidyeyi

Fidye olmadan kurtuluş da olmaz.

Bu koşullar altında ancak Tanrı kurtarıcı olabilir. Bunu da sonsuzlukta, oğluyla geçekleştirmiştir. Bu nedenle, tek oğlunu insan olmak üzere dünyaya

göndermiştir.

Mesih dünyaya gelişi ve ölümüyle, "bizim için lanetlenerek bizi yasanın lanetinden kurtardı" (Galatyalılar 3:13). Evet, Tanrı'nın sonsuz oğlu, Tanrı tarafından

İnsanlık için fidye olarak ödediği fidye bedeli, tek bir insanın yaşamından daha büyük değil, insan ırkının bütün üyelerinin yaşamlarının toplamından daha

ödediği fidye bedeli kendi yaşamıydı. Kendisi için şöyle demişti: "...İnsanoğlu, hizmet edilmeye değil, hizmet etmeye ve canını birçokları için fidye olarak vermeye geldi" (Matta 20:28). O, "...kendisini herkes için" sunmuştur (1. Timoteos 2:6).

insanın ölmesi gerektiğini söylüyordu. Bu nedenle Tanrı'nın oğlu insan yapısını almak zorundaydı. (2) Yaşamının günahsızlığı. Yahudiler'e şöyle söyleyebilecek durumdaydı: "Hanginiz bana günahlı olduğumu kanıtlayabilir?" (Yuhanna 8:46).

İşlediği herhangi bir günah için ölmesi gerekmiyordu. Böylece, başkalarının yerine

ölebilirdi. (3) Tanrı Oğlu olduğundan dolayı sonsuzluğu. Yaşamı ölümlü insan yaşamlarının toplamından daha büyüktü. Bu sayede, O'nun yaşamı herkes –bütün

Fidye bedeli, insan günahının toplamından daha büyüktü.

değildir. Yaşamını vermiştir. Şöyle söylemişti: "Canımı, tekrar geri almak üzere

10:17, 18). İsa öldüğünde, insan ırkını Yasa'nın ölüm cezasından kurtarmak için yaşamını fidye olarak, isteyerek vermişti.

yazılmıştır. 1. Petrus 1:18, 19, "...atalarınızdan kalma boş yaşayışınızdan altın ya da gümüş gibi geçici şeylerle değil, kusursuz ve lekesiz kuzuyu andıran Mesih'in değerli kanının fidyesiyle kurtuldunuz" diyor. Fidyeyle kurtuluşun İsa Mesih'in kanı

geçmektedir.

(Levililer 17:11) aynı anlama gelirler. Kan döküldüğünde yaşam verilmiş olur. Bu

"...bu benim kanımdır, günahların bağışlanması için birçokları uğruna akıtılan..." (Matta 26:28).

biçiminden kaynaklanmamaktadır. Yaşamını vermesi, kanını akıtmasındandır ve bu nedenle O'nun ölümüyle insan kurtulur.

sahip değildir. Tanrı'nın oğlu dünyaya gelip insan olmuştur. Tanrı'nın yasasına göre kusursuz doğruluğa sahip bir yaşam sürdürmüştür. Kendi doğruluğu nedeniyle cennete geri dönüp Tanrı'nın huzuruna çıkabilirdi. Bunun yerine günahsız olan, insan

Bazıları İsa'nın kanının, damarlarında akarken de çarmıhta döküldüğünde sahip olduğu değere sahip olduğunu öğretir. Kurtuluşun da, insanlar arasında yaşadığı yaşam, öğretişleri ve yaptığı iyilikler aracılığıyla geldiğini savunurlar. Bu öğretiş,

çelişmektedir. Çünkü kan, damarlarında olduğu sürece fidye bedeli olamazdı. Bu öğretişin arkasında insanın kendisini günahkâr olarak görmeyi istememesi yatmaktadır. Fidye bedelini ortadan kaldırmak, buna gerek olduğunu inkâr etmektir.

İsa'nın dünyadaki yaşamı hiçbir insanı yasanın cezasından kurtarmamıştır ve kurtaramayacaktır. Açıkça, "yasa altında" doğduğu yazılmıştır (Galatyalılar 4:4).

kusursuz yaşamı sayesinde kendisi yasanın cezasından kurtulmuş ve Tanrı'yla ilişkiye sahip olmuştur. Kesin olan şudur ki, hiç kimse normal yaşantısı sayesinde Tanrı'yla böyle bir ilişkiye sahip olmamıştır.

büyüktür. Yetkin olduğu için, daha önce de belirttiğimiz gibi, kendi işlediği günahlar için ölmesi gerekmemiştir. Bu nedenle, diğer günahkârların yerine ölüp, yaşamını fidye olarak sunabilmiştir.

ifadeyi kabul ettikleri halde Mesih'in fidye bedeli olarak ölmesi gerektiğini inkâr edenler vardır. İsa'nın ölümünün insanlar için en üstün kurbanın örneği olduğunu ve

kesinlikle mümkün değildir, çünkü Kutsal Kitap hiçbir yerde çarmıhtan gelen herhangi bir ahlaki öğretişin kurtulmamış insanların iyi ya da Tanrı tarafından kabul edilebilir hale geldiklerini söylemez.

Yasadan Fidyeyle Kurtuluş

Tanrı, insanı yasanın gerektirdiği cezadan ya da lanetten kurtardığında yasa altında olmaktan da kurtarır. Daha önce de belirttiğimiz gibi, " Tanrı, yasa altında olanları özgürlüğe kavuşturmak için öz oğlunu gönderdi" (Galatyalılar 4:4, 5).

Fidyeyle Kurtuluş Günahtan ve Günahın Gücünden Kurtuluştur

Tanrı insanla lütuf temelinde ilişki kurduğunda, kurtuluş işini, insanı yasanın ceza vermesine neden olan günahtan da kurtarmak üzere ilerletmektedir. Tanrı'nın insanı kurtarmaktaki amacı sadece günahın cezasından özgür kılmak değil, yaşantısındaki günahtan da özgür kılmaktır: "Mesih, bizi her suçtan kurtarmak, arıtıp kendisine ait, iyilik etmekte gayretli bir halk yapmak üzere kendini bizim için feda etti" (Titus

Elçi Pavlus, günaha "satılmış" olduğunu ve "benliğin denetiminde" olduğunu yazıyor (Romalılar 7:14, 23). İsa Yahudiler'e şöyle söylemişti: "Günah işleyen herkes günahın kölesidir" (Yuhanna 8:34). Kuşkusuz, insan günaha tutsaktır. Yaşantısında günah egemen olmasına karşın bundan kurtuluş da mümkündür. Bu kurtuluş Tanrı'nın kudretiyle gerçekleşir. Tanrı günahın cezasından kurtarılan herkese lütufla karşılık verir. "Günah size egemen olmayacaktır. Çünkü Kutsal Yasa'nın yönetimi altında değil, Tanrı'nın lütfu altındasınız" (Romalılar 6:14). Bunun nedeni Mesih İsa'daki yaşamın, Ruh'un yasasını Âdem'den miras alınan günah yasasından özgür kılmasıdır (Romalılar 8:2).

Bedenin Fidyeyle Kurtarılması

Elçi Pavlus, imanlıların beklediği, gelecekte gerçekleşecek bir kurtuluştan söz etmektedir. "Biz de (...) evlatlığa alınmayı, yani bedenlerimizin kurtulmasını özlemle bekleyerek içimizden inliyoruz" (Romalılar 8:23).

Fidyeyle Kurtuluş Tanrı İçin Kurtulmuş Olmaktır

Fidyeyle kurtuluş sadece yasanın çiğnenmesinden dolayı ortaya çıkan cezadan kurtuluşu içermez. Aynı zamanda Tanrı içindir. "...boğazlandın ve kanınla (...) insanları Tanrı'ya satın aldın" (Vahiy 5:9) sözleri, kurtulanların Kuzu'ya söyleyecekleri övgü ilahisidir.

Kurtulanların hiçbiri artık kendilerine ait değil, fidye hakkı nedeniyle Mesih'e aittir. "...bilmiyor musunuz? Kendinize ait değilsiniz. Bir bedel karşılığı satın alındınız; onun için Tanrı'yı bedeninizde yüceltin" (1. Korintliler 6:19, 20).

olmasıydı (Titus 2:14).

Fidyeyle Kurtuluş Sonsuzdur

Fidyeyle kurtuluş hakkında son bir düşüncemi daha paylaşmak istiyorum. Mesih sonsuz olduğu ve fidye bedeli olan kanı çürümez olduğu için, fidyeyle kurtuluş

sonsuz olmahd1r. Tann da boyle oldugunu siiylemektedir (ibraniler 9: 12). Bu nedenle, Tann'mn imanhlar i9in ger9ekle§tirdigi i§ sonsuzluk boyunca kalacaktlr.

VII. BÖLÜM

TANRI'NIN ADALETİ YERİNİ BULUYOR

Bir önceki bölümde Mesih'in ölümünün, insanı yasanın cezasından kurtarmak için verilen fidye olarak değeri üzerinde durmuştuk. Mesih insanlar yerine ölmüştür. Bu bölümde başka bir değerini daha göreceğiz; burada Mesih'in ölümünün Tanrı için değeri üzerinde duracağız. Mesih'in ölümünde Tanrı için bir değer olduğunu görmediğimiz takdirde yanlış anlama ve sahte öğretişlere açık oluruz.

Kurtuluş Tanrı'nın insanın yerine gerçekleştirdiği bir iştir. Fakat bu işi gerçekleştirebilmesi için Tanrı'nın kendi adına da bir şey yapması gerekiyordu. Tanrı, sevgisi nedeniyle insanı Âdem'in günahının sonuçlarından kurtarmayı istiyordu. Âdem günah işler işlemez, Tanrı günün serinliğinde gelip Âdem'e şöyle seslendi: "Neredesin?" O zamandan beri Tanrı'nın sevgi dolu yüreği günah içindeki insana uzanmıştır. Pek az insan bu önemli gerçeğin farkındadır.

Ve Tanrı'nın sevgisi, adaletin yerine gelmesi ve günahın cezasının ortadan kaldırılması için bir yol buldu. "Tanrı'yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve oğlunu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. İşte sevgi budur" (1. Yuhanna 2:2).

O halde yukarıdaki ayetin anlamı, Sevgi'nin, oğlunu göndererek kendi

Bu noktada, Tanrı'nın adaletinin gereğinin ne olduğunu ve İsa Mesih'in bunu nasıl karşıladığını hatırlamak önemlidir. Tanrı'nın yasası çiğnendiği için ölüm cezası

gelmeliydi.

Tanrı'ya başkaldırmak olan günah, en üst noktasına ulaştı. Çarmıhta asılı olduğu

olanların cezasını da içermektedir. Cezanın hepsi O'na yüklenmiştir. Tanrı'nın günah

bir ölümdü, ruhsal ölümdü; çünkü Tanrı tarafından terk edilmişti ve O'ndan ayrılmıştı;

suçlarımız yüzünden O eziyet çekti" (Yeşaya 53:5).

İsa Mesih (Yuhanna 14:6) aracılığıyla kendisine gelenleri kurtarmasına engel değildir, çünkü İsa Mesih günahlarımız için Tanrı'nın gazabını yatıştıracak bir şekilde kendini feda etmiştir.

Dr. C. I. Scofield, Romalılar 3:25'le ilgili notlarında "gazabı yatıştırma" kavramının İbraniler 9:5'te "Bağışlanma Kapağı" olarak çevrildiğine dikkat çekiyor. O halde, gazabın yatıştırıldığı çarmıh –çünkü günah üzerine yargı gelmiştir– Tanrı'nın merhametini gösterdiği yer olmuştur. Mesih'in çarmıhının temelde anlamı budur.

kişi Tanrı'nın elinden merhamet içecektir. Çarmıh nedeniyle lütuf egemen olur ve sonsuz yaşam üzerinde hükmeder (Romalılar 5:21).

azı Tanrı'nın, gazabını yatıştıran kurbanı sağladığını bilir. Âdem günah işledikten sonra saklanmıştı, çünkü, "Korktum" diyordu (Yaratılış 3:10). O zamandan beri, insana karşı olduğu düşünülen bu gazap nedeniyle, insanın yüreğinde Tanrı korkusu

doludur. Aynı şekilde, putperestler de kendi tanrılarını hoşnut etmek için büyük çaba gösterirler. Sözde Hıristiyan olarak bilinen ülkelerde, Tanrı'nın gazabını yatıştırmak için bir şeylerin gerektiği düşüncesi maalesef yoktur. Tanrı'nın vereceği cezayı

gazabının yatıştırılması gerektiğine ve Tanrı'nın kendisine karşı merhametle yaklaşmadığına dair bir itiraftır.

oğlunun ölümü sayesinde yatıştığıdır. Adalet yerine gelmiştir ve şimdi Tanrı, sevgisiyle, çarmıh aracılığıyla, kendisine gelmek isteyenleri bağışlamak ve onlarla

VIII. BÖLÜM

TANRI'NIN DOĞRULUĞUNU GİYİNMEK

bölümde İsa Mesih'in Tanrı'nın gazabını yatıştırmak üzere sunulduğunu ve böylece Tanrı'nın hem adil kalıp hem de İsa'ya iman edenleri aklayabileceğini görmüştük. O halde, Tanrı'nın insanı aklarken neler yaptığını düşünmemiz önemlidir.

sonuçtur.

görmesine engel olacaktır. Tanrı insanı akladığında kendi huzurunda gereken

Aklama günahların bağışlanması ya da affedilmekten farklı bir şeydir. Affetmek olumsuz bir anlam taşır. Suçlardan dolayı ortaya çıkan cezanın

konum sağlar.

görülmektedir. Bu örnek başkaları tarafından da kullanılmıştır, ama tekrarlamakta fayda vardır.

askeri bilgiler sattığı gerekçesiyle tutuklanmıştı. Mahkeme sonucunda ordudan atılması, halk önünde aşağılanması ve Şeytan Adası'nda Fransız mahkûmlarının bulunduğu koloniye gönderilmesine karar verilmişti. Halkın arzusu sonucunda

bir türlü benimsemediği için, Fransa cumhurbaşkanı Dreyfus'u affetmişti. Ne var ki, Dreyfus'un arkadaşları affedilmesiyle yetinmediler. 1906'da üçüncü bir mahkemeyle Dreyfus tam olarak suçsuz bulundu. Rütbesi yükseltilerek binbaşı seviyesine getirilip

Alfred Dreyfus, ikinci mahkeme sonrasında suçlu bulunduğu suçların cezasını ödemişti. Şeytan Adası'ndaki mahkûmlar kolonisinden ayrılmıştı. Ailesi ve arkadaşlarının yanına dönmüş olmasına karşın vatan hainliği lekesi üzerinde

verilip onur listesine alındığında bütün dünya önünde aklanmış oldu. Kusursuz bir doğruluğa sahip oldu. Buna ek olarak, ancak vatanlarına hizmet etmiş ve onur kazandırmış kişilere verilen bir ödülü hak etti.

Dreyfus'un yanlışlıkla suçlanmış ve suçlu bulunmuş masum birisi olmasıdır.

Bütün Suçlar Bağışlanmıştır

İnsan günahkâr ve suçlu olduğu için, Tanrı'nın insanı aklarken önce affetmesi ve günahlarını bağışlaması gereklidir.

Tanrı'nın insanı kurtarırken bağışlaması "bütün suçlarınızı" bağışlamasını içerir (Koloseliler 2:13). Bu suçların bağışlanması Tanrı'nın 'Baba' olarak çocuklarını

bütün suçlarından özgür olduğu ilan edilir. Günahkâr çarmıha geldiğinde bir kez

Tanrı günahı asla hafife almaz. Bağışlaması, insanların birbirlerini bağışladığında olduğu gibi cezanın bir kenara atılması değildir. Tanrı, günahın cezası

olamaz"; Tanrı'nın bağışlaması fidye gerektirir.

Mesih Uğruna

Tanrı'nın bağışlamasının "Mesih'te" (Efesliler 4:32) olduğu söylenir. Bu nedenle, Tanrı'nın adaletini gerektirir. Mesih öldüğü ve bu şekilde günahın cezasını ödediği için Tanrı'nın, İsa Mesih'i gazabı yatıştıran kurban olarak kabul edenleri bağışlamaması doğru olmazdı. Bir hâkim birine hapis cezası ya da alternatif bir ceza verse ve üçüncü bir kişi bu cezayı ödese, ceza ödendikten sonra suçlu bulunan kişinin hapse gönderilmesi adil olmazdı.

Bağışlanmanın bu çağdaki tamamlanmışlığını, Eski Antlaşma'daki bağışlamayı gördüğümüzde çok daha iyi anlıyoruz. Eski Antlaşma döneminde bağışlanma günahın günahkârdan uzaklaştırılmasıyla mümkündü (Mezmurlar

10:4). Oysa Tanrı Kuzusu günahı kaldırır (Yuhanna 1:29) ve kutsal kılınanlar tek bir sunuyla sonsuza dek yetkinliğe ermişlerdir (İbraniler 10:10, 14). Bu bağışlama, günahın tam ve değişmez hukuki bağışlanmasıdır ve imanlıya Tanrı karşısında hiç günah işlememiş gibi yetkin bir konum sağlar.

Buradan, Tanrı'nın, kurtulmuş olmayanların günah sorununu ele aldığında, günahını bir kenara koyup gelecekte doğru bir yaşantı sürdürmesini istemediğini görüyoruz. Bunu kimse yapamaz. Yapacak olsa da geçmişteki günahlar ortadan kaldırılamaz. Hayır, Mesih günahların cezasını ödediği için Tanrı hukuki ve tam

günahkâr olduklarını kabul edip günahlarının cezasını yüklenen kişi olarak İsa

yapabilecekleri bundan ibarettir.

İnsanın Kendini Aklama Çabası

İnsanlar her çağda kendilerini Tanrı önünde aklama gayreti içinde olmuşlardır. Tanrı'nın kabul edebileceği doğrulukta yaşamaya çalışmışlardır. İnsan bunu yaptığında, Tanrı'nın sağladığı doğruluğa değil, kendi doğruluğuna sahip olur. İnsanın kendi doğruluğu kimseyi kurtaramaz. Pavlus döneminde yaşayan İsrailliler kendi doğruluklarını kanıtlamak için büyük çaba içinde olmuşlardır. "Tanrı için gayretle" doluydular (Romalılar 10:1-3). Fakat bu, kurtuluşlarını sağlamadı. Bu insanlar son derece dindardı. Oruç tutup uzun uzun dua ederlerdi. Bütün dini bayramları kutlar, tapınakta tapınmaya devam ederlerdi. Kurtulmamalarının nedeni, kendi doğruluklarını bina etmeye çalışmaları ve bunun Tanrı huzurunda kabul edilebilir olmamasıdır.

Kimi insanlar Tanrı'nın iyi ve kötü işleri kaydettiği bir hesap defteri tuttuğunu düşünürler. İyi işler kötü işlerden daha fazla olduğu takdirde Tanrı tarafından kabul edileceklerini düşünürler. Tanrı her işte yetkinlik aradığı için bu yöntem Tanrı'nın yöntemi olamaz. Atılan topların ortalama gol oranı önemli değildir. Her seferinde gol atabilmek önemlidir.

Kimileri Tanrı'nın yasayı, özellikle de On Emir'i vermesinin nedeninin insanın Tanrı önünde doğru bir yere sahip olmasını sağlamak olduğunu ileri sürer. Tanrı kesin itaat ve yetkinlik beklediği ve böyle söz dinlemek mümkün olmadığı için bu

kişi bütün yasaya karşı suçlu olur" (Yakup 2:10). Bu nedenle, "...yasanın gereklerini yapmakla hiç kimse Tanrı katında aklanmayacaktır" (Romalılar 3:20). (Galatyalılar

İnsan 4 000 yıl içinde doğruluğa sahip olamayacağını kanıtlamıştır. Gerek

insansa bu konuda başarısız olmuştur.

Tanrı Beklediği Doğruluğu Sağlıyor

Âdem'den doğmuş hiç kimse, Tanrı'nın huzurunda kabul edilmesini sağlayacak kusursuz doğrulukta bir yaşam sürdürmemiştir. "Herkes günah işledi ve Tanrı'nın yüceliğinden yoksun kaldı" (Romalılar 3:23). Bununla birlikte, Tanrı insanlardan beklediği yetkin doğruluğu kendisi sağlar. Tanrı'nın doğruluğunu karşılıksız bir armağan olarak kabul eden herkes, bir giysi gibi O'nun doğruluğunu giyinecektir.

aldığında, Tanrı'nın yasasını, noktasına virgülüne kadar yerine getirmiştir (Matta 5:17,

İsa'nın dünyasal yaşamının Tanrı tarafından kabul edilebilir olduğu

demiştir: "Sevgili Oğlum budur, O'ndan hoşnudum" (Matta 17:1-5). Bu ifadeden,

Bütün dünya suçlu bir şekilde Tanrı'nın huzurunda durduğunda, insanların

armağan olarak sunulmaktadır ve iman edenlere bir giysi gibi verilmektedir (Yeşaya

İşlerle Değil, Lütufla

Kutsal Kitap, insanın yaptığı işlerle doğruluğu kazanmasının olanaklı olmadığını söyler. İnsan ancak İsa Mesih'e iman ederek doğruluğu alabilir. "Çünkü insanın yasanın gereklerini yaparak değil, iman ederek aklandığı kanısındayız" (Romalılar

3:28). "Ancak çalışmayan, ama tanrısızı aklayana iman eden kişi imanı sayesinde

İsa Mesih'te Fidyeyle Kurtuluruz

Aklanma, İsa Mesih'in fidye bedeli olarak kanını akıtması sayesinde mümkündür (Romalılar 3:24). Daha önce de açıkladığımız gibi, Mesih, Tanrı'nın gazabını yatıştıracak kurban olarak gönderilmiştir. Bu nedenle Tanrı günahkârları bağışlayıp Mesih'in yetkin doğruluğunu verebilir. Tanrı bütün insanlığın günahlarını İsa Mesih'e yüklediğinde, İsa bununla özdeşleşti ve günah oldu. Günahkâr olarak öldü. Tanrı imanlıları doğru saydığında, imanlı bununla özdeşleşir ve Tanrı'nın doğruluğu olur. Bu şekilde yaşar. "Tanrı, günahı bilmeyen Mesih'i bizim için günah sunusu yaptı. Öyle ki, Mesih sayesinde Tanrı'nın doğruluğu olalım" (2. Korintliler 5:21). Ancak Tanrı'nın hazırladığı ve yetkin olan doğruluk insanın Tanrı'nın huzuruna kabul edilmesini sağlayabilir. İnsanın eksik olan kendi doğruluğu bunu sağlayamaz. Bu nedenle, Tanrı imanlılar için Mesih'in doğruluğunu saydığından iman eden kişiler cennete girebilirler.

Cennetin kapısında duran Aziz Petrus, insanlara içeri girebilmek için ne gibi iyilikler yaptıklarını sormaz. Mesih'te olan Tanrı'nın doğruluğu insanın cennete girmesini sağlayacak tek pasaporttur. Bu pasaporta sahip olan kişi buraya gireceğinden emindir, çünkü artık hiçbir şeyle suçlanamaz. "Tanrı'nın seçtiklerini kim

O halde aklama, Mesih'e iman edenlere O'nun doğruluğunun giydirilmesidir. Mesih'in yaptıklarının insanların yerine sayılmasıdır. İmanlıya, Tanrı'nın huzurunda kusursuz bir konum sağlar. Bu konum İsa Mesih'inki kadar yetkindir ve insanın

Tanrı'nın sevgisi aracılığıyla sağlanır.

sözleri görüyoruz: "Rab Tanrı, Âdem'le karısı için deriden giysiler yaptı, onları giydirdi." Âdem ve karısı günah işlemişti.

Tanrı, masum hayvanları keserek, bunların derisinden giysiler hazırlayıp Âdem ve karısına giydirdi. Bu giysiler sayesinde Tanrı'nın huzurunda durabilirlerdi. Giysileri Tanrı'nın yaptığına dikkat edin. Âdem ve karısı hiçbir şekilde Tanrı'ya yardım

Tanrı'ya bir şey vermediler. Giysilerin sağlanması için masum bir üçüncü tarafın ölümü gerekliydi.

çarptırılmıştı), Tanrı'nın, kadının soyundan gelenin (İsa), İblis olan yılanın başını ya da gücünü yok edeceğine ilişkin vaadine iman ettiğini göstermişti (Yaratılış 3:15, 20).

İnsan bu giysi karşılığında ne bir şey verebilir ne de giysiyi tek başına giyebilir. Doğruluk ancak, masum, günahsız üçüncü bir kişinin, İsa Mesih'in ölümü sayesinde mümkün olmuştur.

IX. BÖLÜM

TANRI'YLA BARIŞTIRILDIK

Daha önce de belirttiğimiz gibi, insan günah işlediğinde öncelikle ayartıcıyı dinlemiş oldu. Kendini İblis'in etkisi ve gücüne teslim ettiği için insanoğlu bu güce bağımlı hale geldi. Bu nedenle, Tanrı insanı kurtardığında aynı zamanda karanlığın gücünden de kurtarmalıydı. Buna ek olarak, insanın günah işlemesiyle Tanrı'nın yasasını çiğnediğini, suçlu olduğunu ve ölüm cezasına çarptırıldığını görmüştük. Bu nedenle, Tanrı'nın insanı yasanın lanetinden ve yasanın altında olmaktan kurtarması da gerekliydi.

Kimileri bunu yapabilecek gibi düşünür ya da davranırlar, fakat insan Tanrı'nın güneş ışığı, yağmuru, havası olmadan yaşayamadığı sürece Tanrı'dan bağımsızlığını ilan edemez. O halde, insanın Tanrı'dan bağımsızlığı ancak isyan düzeyinde olabilir. İsyan etmiş insanın barıştırılmaya gereksinimi vardı.

Âdem ve karısı günah işledikten sonra, "...günün serinliğinde bahçede yürüyen RAB Tanrı'nın sesini duydular. O'ndan kaçıp ağaçların arasına gizlendiler. RAB Tanrı Âdem'e, 'Neredesin?' diye seslendi. Âdem, 'Bahçede sesini duyunca korktum. Çünkü çıplaktım, bu yüzden gizlendim' dedi" (Yaratılış 3:8-10).

Âdem günahkâr doğasını soyuna geçirdiği zaman Tanrı'dan yabancılaşma ve korkmayı da geçirmişti.

fazladır. İnsanın Tanrı'yı hoşnut etmek ve O'nun iyiliğini kazanmak için gösterdiği her çaba O'na karşı yabancılaştığına tanıklık etmektedir. Ölüm ve yargı korkusu insan ve Tanrı arasındaki uyumsuzluğa işaret eder.

özel bir şey yapmasını gerektirir. Yasanın altında olmak ve yasanın çiğnenmesinden dolayı ortaya çıkan cezadan fidye sayesinde kurtulmak, Tanrı'nın insanı kendi yasasına göre kusursuz bir doğruluğa sahip olmak üzere aklamasını sağlamıştır. Fakat

anlamına gelmez.

birbirlerine yabancı olabilirler. Hukuki bir anlaşmanın yanı sıra, birbirleriyle

Tanrı'nın barıştırma etkinliği insan adına yapılmış bir etkinliktir. İki insan birbirleriyle barışacaksa, aralarında düzeltilmesi gereken yanlış bir şeyler olabilir. Birbirleriyle barışmaları gerekir. İnsanın Tanrı ile barışması durumu farklıdır. İnsan Tanrı'yla uyum içinde olmadığı için barışması gerekir. "Tanrı, Mesih aracılığıyla bizi kendisiyle barıştırdı" (2. Korintliler 5:19).

Tanrı'nın yasasının çiğnenmesi olan günah, fidye sayesinde, aklama sırasında, İsa Mesih'in çarmıhta cezasını ödemesi nedeniyle bağışlanmıştır. Böylece, insan Tanrı'nın yasası karşısında doğruluğa sahiptir. Tanrı insanı barıştırırken, insanın Tanrı'nın yönetimine karşı isyanında görülen suçlarını ele alır.

İsyan sayılan şeyler sanki hiç olmamış gibi görünür.

Tanrı'nın düşmanlarıyken oğlunun ölümü sayesinde O'nunla barıştık" (Romalılar

İnsanların hükümetine karşı isyanının cezası ölümdür. Benjamin Franklin şu

Mesih insanı Tanrı ile barıştırmak için çarmıhta öldüğünde, insan yerine isyancı

Yahudi önderler İsa'yı Pilatus'un önüne çıkardıklarında, ulusu yoldan çıkarmak, Sezar'a saygı göstermeyi yasaklamak ve kral olduğunu iddia etmekle

yargılanmıştı. Pilatus İsa'yı sorguladıktan sonra Yahudiler'e şöyle dedi: " Ben bu adamı sizin önünüzde sorguya çektim ve kendisinde öne sürdüğünüz suçlardan hiçbirini bulamadım. Hirodes de bulmamış olmalı ki, O'nu bize geri gönderdi.

dövdürüp salıvereceğim." Ama onlar hep bir ağızdan, "Yok et bu adamı, bize

Barabba, kentte çıkan bir ayaklanmaya katılmaktan ve adam öldürmekten hapse atılmıştı... ve Pilatus, onların isteğinin yerine getirilmesine karar verdi.

çarmıha gerilecekti. Fakat İsa'nın ölümüyle özgürlüğünü kazanan tek kişi Barabba

Bazen insanlar Tanrı'yla barış yapmaya çağrılırlar. Kutsal Kitap'ta bu sözleri destekleyen hiçbir ayet yoktur. Aslına bakarsanız, "Mesih'in kendisi barışımızdır" ve düşmanlığı kendi bedeninde yıktığı ifadeleriyle çelişmektedir (Efesliler 2:14, 15). İnsan Tanrı'yla barış yapamaz. İnsanın yapabileceği tek şey, İsa Mesih tarafından çarmıhta insan adına gerçekleştirilen ve Tanrı tarafından karşılıksız olarak sunulan barışı kabul etmektir. Barıştırma ancak Tanrı'nın işidir.

Tanrı'yla barıştırılanlar artık Tanrı'dan uzakta değil, O'na yakındır. Ruh

iyiliği ve her şeye gücü yeter olmasından yararlanabilmek demektir.

karşı yaklaşımını değiştirmesi gerekir. Bir yandan isyankâr tutumunu koruyup bir

kendisine bağımlılığını ve Tanrı'dan bağımsızlığını bir kenara bıraktığında Tanrı'yla

X. BÖLÜM

YENİ BİR YARADILIŞ YENİ BİR YAŞAM

Tanrı, kurtuluş sırasında, insanı karanlığın gücünden, yasanın gerektirdiği cezadan kurtarmak ve kendisiyle barıştırmaktan daha fazlasını yapar. Bütün bunlar her ne kadar büyük olsa da, Âdem'in günahıyla kaybedilenleri onarmanın ötesinde pek bir şey yapamaz. Buna ek olarak, Tanrı insandan, yeni ve Âdem'den çok daha üstün bir varlık yapar. Bu da yeniden doğmakla mümkün olur.

Nikodim'in nasıl biri olduğunu anlamamız önemlidir. Âdem'in soyundan gelen

bu nedenle yüksek kurul üyesiydi. İsrail'de öğretmendi. Tanrı'yla ilgili konularda

çalışıyordu.

Kuşkusuz, Nikodim elinden gelenin en iyisini yapıyordu. Tanrı'yı hoşnut eden yaşam hakkında öğrenmeyi istiyordu ve her zaman daha fazlasını arıyordu.

yetenekler öğrenciye verilemez. Öğrencinin yaşamı ne kadar geliştirilebilirse,

olarak görmüştü; şimdi İsa'ya da aynı tutumla yaklaşıyordu.

Oğlu'nun kendi doğruluklarını bina etmek ve Tanrı'nın egemenliğine yaptıkları

Tek bir yanıtla İsa, neslinin en dindar, en titiz, en eğitimli, en saygı gören ve en gerçeği arayan kişilerinden birine, ne kadar ahlaklı, eğitimli, kültürlü olsa da doğal

Tanrı'yı hoşnut edecek yaşamı geliştirmek için gerekenler yoktur. Bu yanıt, İsa'nın dünyaya gelmiş en büyük öğretmen olduğu ve bu öğretişleri izleyerek insanın kurtulabileceği görüşünü tek bir darbeyle çürütmektedir! Her ne kadar kurtulmuş

almaları gerekse de, kurtulmamış insanlar bu öğretişlere uymaya çabalasa da, yaşamlarının sonunda göklerin kapılarını kapalı bulabilirler. İsa şöyle diyor: "Bir kimse yeniden doğmadıkça Tanrı'nın egemenliğini göremez."

anlamını taşır. Bu yaşam her zaman anne babanın doğasını içerir. Bir kurt ya da kuzu doğduğunda, bu yeni yaşamda doğal olarak kurt ya da kuzu doğası vardır. Yeni bir

gösterdiğimiz gibi günahkâr bir doğadır. "Nitekim suç içinde doğdum ben, günah

İsa doğmanın, "sudan ve Ruh'tan" olduğunu söyledi (Yuhanna 3:5). Bu ifade, Pavlus'un Titus'a mektubunda açıklığa kavuşur: "Bunu yaptığımız işlerden dolayı değil, kendi merhametiyle, yeniden doğuş yıkamasıyla ve (...) Ruh'un yenilemesiyle yaptı" (Titus 3:5). "Sudan doğmak" demek, "yeniden doğuş yenilemesini" almak demektir. Kişinin, "sözle temizleyerek" günahtan arınmasıdır (Efesliler 5:26). İsa öğrencilerine şöyle dedi: "Size söylediğim sözle siz şimdiden temizsiniz" (Yuhanna

Ruh'la doğmak demek, "ne kandan, ne beden ne de insan isteğinden... Tanrı'dan" doğmaktır (Yuhanna 1:13). "Ölümlü değil, ölümsüz bir tohumdan, yani Tanrı'nın diri ve kalıcı sözü aracılığıyla" yeniden doğmaktır (1. Petrus 1:23).

Yeniden doğuşla, yeni bir doğa edinilir. Bu doğa, yaşamı veren Tanrı'nın

ölemez.

olduğu için günah işleyemez" (1. Yuhanna 3:9). Yeni yaşam, doğal haliyle insan

İsa, Nikodim'e, yeniden doğuşun eski, doğal ya da fiziksel doğumdan farklı ve ayrı olduğunu açıkladı. Şöyle dedi: "Bedenden doğan bedendendir, Ruh'tan doğan

arzular. Bunlar birbirine karşıttı" (Galatyalılar 5:17). "Benliğe uyanlar benlikle ilgili,

kişi, Tanrı'nın Ruh'uyla ilgili gerçekleri kabul edemez. Çünkü bunlar ona saçma gelir,

İnsanın doğal durumunu Tanrı'nın egemenliğinin ruhsal durumuna dönüştürmesinin olanaksız olduğu, göklerden açıkça görünür.

yönü için Tanrı'nın yanıtıdır. Tanrı kurtuluşla birlikte, ruhsal doğuş sırasında kendisininki gibi günahsız bir doğa vermektedir.

olanın ruhu bedeninden ayrıldığında eski doğa da ölür.

insan günah işler. Tanrı kurtulmuş olanlara şöyle der: "Bu nedenle, bedenin dünyasal

İsa Mesih'teki Yeni Yaratılış

"Yeniden doğanlar", "Mesih İsa'da" yaratılmışlardır (Efesliler 2:10). "Sünnetli olup olmamanın önemi yoktur, önemli olan yeni yaradılıştır" (2. Korintliler 5:17). "...gerçek doğruluk ve kutsallıkta Tanrı'ya benzer yaratılan yeni yaradılışı giyinmeyi öğrendiniz" (Efesliler 4:24).

İlk yaratılışın günahkâr doğasını Âdem'den aldığını biliyoruz. Âdem'in günahı aracılığıyla bütün insanlar günahkâr oldular. Günahın cezası ölüm olduğu için ölüm cezası hepsine geçmiş oldu. "Günah bir insan aracılığıyla, ölüm de günah aracılığıyla dünyaya girdi. Böylece ölüm bütün insanlara yayıldı" (Romalılar 5:12).

GÜNAH ÖLÜMÜ GETİRDİ sözleridir. Bu durum değişemez, çünkü Tanrı Âdem'e iyiyle kötüyü bilme ağacından yememesini buyurmuş ve cezasının ölüm olacağını söylemişti. En geniş kapsamlı haliyle ölümü kastediyordu; fiziksel ölüm, ruhsal ölüm

buyruğuna karşı gelinmişti ve ceza artık kaçınılmazdı.

Kutsal Ruh'tan doğmuştu. Bu nedenle, Âdem'in günahkâr doğasına sahip değildi.

olduğu halde kendisinde günah yoktu.

bütün insanların ölümünü tattı (İbraniler 2:9). O'nda bile günah ölüm getirdi.

zafer kazandı. Tanrı'nın oğlu mu? Evet, ama aynı zamanda İnsanoğlu'ydu. İsa'nın dirilişiyle, eskinin ölümünden Tanrı tarafından yeni bir yaratılış ortaya çıkarıldı. Kurtulanlar Mesih'le birlikte bu dirilişle dirilmişlerdir. "Ama suçlarımızdan ötürü ölü

6).

Her durumda, yaratılışın doğası başın eylemine bağlıdır. Baştan gelenlerin eylemlerine bağlı değildir.

İlk günahın değişmez yasası, "GÜNAH ÖLÜM GETİRİR" olduğu gibi, yeninin yasası şudur: LÜTUF DOĞRULUKLA BERABER SONSUZ YAŞAM GETİRİR. Yeni yaratılışın yasası ilk yaratılışın yasasından daha fazla değişmezdir:

"Çünkü ölüm bir tek adamın suçu yüzünden o tek adam aracılığıyla egemenlik

Mesih sayesinde yaşamda egemenlik sürecekleri çok daha kesindir" (Romalılar 5:17).

O halde kurtuluş, insanın ilk yaratıldığı zamanki asıl yetkin durumuna yeniden

doğru bir yaratılışın parçası olurlar.

XI. BÖLÜM

O'NUN YAŞAMIYLA KURTULDUK

Roma'daki Hıristiyanlar'a yazan Pavlus şöyle diyordu: "Çünkü biz Tanrı'nın düşmanlarıyken oğlunun ölümü sayesinde O'nunla barıştıysak, barışmış olarak oğlunun yaşamıyla kurtulacağımız çok daha kesindir" (Romalılar 5:10). "Çok daha" sözcüklerine dikkat edin. İsa Mesih'e iman eden herkesin, oğlunun ölümü aracılığıyla Tanrı'yla barışmış olmaları harikadır. Ne var ki, barıştırılanların Tanrı Oğlu'nun yaşamı aracılığıyla kurtulması çok daha görkemlidir.

Bunun anlamı, İsa'nın dünyasal yaşamı sayesinde ve O'nu izleyerek kurtuldular değildir. Burada sözü edilen yaşam, İsa Mesih'in göklerdeki, Tanrı'nın sağındaki yaşamıdır. Bunun böyle olduğunu şu ayetlerde açıkça görüyoruz: "Ama İsa sonsuza dek yaşadığı için (...) O'nun aracılığıyla Tanrı'ya yaklaşanları tümüyle kurtaracak güçtedir" (İbraniler 7:24, 25).

İsa'nın sonsuza dek aracılığa devam etmesine bağlı olduğuna göre, sürekli kurtuluşun, sona erdirilemeyen bir kurtuluş olması gerekir. Burada da, her zaman olduğu gibi, kurtuluş Tanrı'nın işi olarak gösterilir.

İsa Mesih'in Baba'yla aracılık etmesi üzerinde düşünmek yararlı olacaktır. Dünyadayken öğrencileri için aracılık etmesiyle ilgili olaylara bakmak Tanrı'nın sağ tarafından bütün imanlılar için aracılık etmesi hakkında fikir verecektir.

Bina edildi ve yaşamının ilerleyen dönemlerinde her zamankinden daha güçlü bir imana sahip oldu. Şimdi, İsa kendisi aracılığıyla Tanrı'ya gelenlerin imanlarını kaybetmemeleri için dua ediyor.

Peki bu çağın imanlıları için nasıl dua etti? İlk duası şöyleydi: "Kutsal Baba, onları bana verdiğin kendi adınla koru" (11. ayet). Uğruna öldükleri ve Tanrı'yla barışanlar için ilk kaygısı güvende olmalarıydı. Şimdi O'na gelenler için bile kaygısı aynıdır: Nihai olarak kurtulmaları.

Sonra İsa, kendisine ait olanlar için dua etmeye başladı. Şöyle dedi: "Onları

daha azını isterdi. Bu nedenle, aracılığı sayesinde O'na ait olanlar bu dünyadayken

Sonra şöyle dua etmeye devam etti: "...hepsi (bu çağda kurtulanların hepsi) bir olsunlar. Baba, senin bende olduğun ve benim sende olduğum gibi, onlar da bizde

değildir.

Bunların hepsi, kendisine ait olanlar için ettiği aracılık duasının ve O'nun

Mesih'in kendisine ait olanlar için aracılığının bir yönü daha vardır. Aracılığı, mahkemedeki bir avukatın savunmasının niteliklerine sahip olabilir.

göklere çıkıp (Eyüp 1:6) Tanrı'nın günah işleyen çocuklarına karşı suçlamada bulunan birisi vardır. Bu kişi İblis'tir. Adı, "kardeşlerin suçlayıcısı"dır ve "Tanrımız'ın önünde gece gündüz" suçlamaktadır (Vahiy 12:10). Bu durum, Tanrı'nın sağ tarafında

ettiklerini suçlayamaz. Şöyle yazılmıştır: "Tanrı'nın seçtiklerini kim suçlayacak? Onları aklayan Tanrı'dır. Kim suçlu çıkaracak? Ölmüş, üstelik dirilmiş olan Mesih

Aynı gerçeği ifade eden başka bir ayet daha vardır: "Yavrularım, bunları size günah işlemeyesiniz diye yazıyorum. Ama içimizden biri günah işlerse, adil olan İsa Mesih bizi Baba'nın önünde savunur. O, günahlarımızı, yalnız bizim günahlarımızı

O halde buradan şunu öğreniyoruz; biri, Tanrı Oğlu'nun ölümü nedeniyle Tanrı tarafından aklandığında İblis tarafından Tanrı önünde suçlanır. Tanrı'nın kutsal yasasını çiğnemekle suçlanır ve bu nedenle ölümü hak eder. Sonra, doğru olan İsa,

günahın gerektirdiği cezanın bedelini ödediğini ve bu nedenle bu kişinin mahkûm edilemeyeceğini söyler. İsa Mesih'in bu savunması nedeniyle aklanmış olanlar için mahkûmiyet yoktur.

da başka bir şeye bağlı değildir. Şöyle diyor: "Biri günah işlerse, İsa Mesih bizi Baba'nın önünde savunur." Bunun böyle olması iyidir, çünkü zaman zaman farkında olmadan Tanrı'ya karşı günah işleyebiliriz.

Tanrı'nın çocukları günah işlediklerinde göklerde olan bir şeydir ve çoğu insanın düşündüğünden çok daha sık gerçekleşmektedir. Tanrı Sözü açıklamasaydı bunu

O halde, bu da bu yaşamda kurtuluşun bir parçasıdır. Bu konuda çok daha fazlası söylenebilir, fakat burada anlattıklarımız Tanrı'nın kurtuluşunun bu kısmının ne kadar önemli olduğunu anlatmaya yeterlidir. Bu nedenle, kurtulmuş olanlar sona dek kurtulmuş sayılırlar (İbraniler 7:25'i bu şekilde anlayabiliriz). İnsan, aracısı yaşadığı sürece güvendedir. Ve bu aracı sonsuza dek yaşayacaktır.

XII. BÖLÜM

SONSUZ SEVGİNİN HEDEFİ

Tanrı'nın adaletinin Mesih'in ölümüyle yerine geldiğini, bireylerin günahlarının bağışlanmasından anlarız.

Tanrı bir kişiyi akladıktan sonra hiçbir şey onu Tanrı'nın sevgisinden ayıramaz. Pavlus bunu şöyle ifade etmektedir: "Mesih'in sevgisinden bizi kim

Eminim ki, ne ölüm, ne yaşam, ne melekler, ne yönetimler, ne şimdiki ne gelecek zaman, ne güçler, ne yükseklik, ne derinlik, ne de yaratılmış başka bir şey bizi Rabbimiz Mesih İsa'da olan Tanrı sevgisinden ayırmaya yetecektir" (Romalılar 8:35,

Kurtulmuş kişi Tanrı'nın sevgisinin değişmez nesnesidir ve Tanrı kişiyle bu sevgisine göre ilgilenir. Kimse Tanrı'nın kurtulmuş olan kişiye karşı öfkelendiğini düşünmesin. İsa Mesih'i kurtarıcısı olarak kabul eden kişilere karşı Tanrı öfke

Tanrı dünya için duyduğu sevgi nedeniyle oğlunu vermiştir. Oğul'u kabul edenlere

ölüme teslim eden Tanrı, O'nunla birlikte bize her şeyi bağışlamayacak mı?" (Romalılar 8:32).

olduğunu anlayabilmeleri için, çocuklarından maddi şeyleri esirgeyebilir ve sık sık da esirgemektedir.

şeyler esirgenir ya da tamamıyla alınır. Beden acı çeker, planlar bozulur, arkadaşlar kaybedilir ve birçok başka şey olur. Tüm bu şeyler yaratıcı olandan yaratılmış olana, Tanrı'dan insana verilmiş şeylerin geri alınmasıdır. Tüm bu şeyler O'nun sağlayışının

nedenle acı çekiyorsa, Tanrı geçici bereketler yoluyla olan sağlayışını azaltır, öyle ki daha önemli ve büyük olan ruhsal bereketlerinden verebilsin.

üzüntü içinde günler geçirmişlerdi. "...Tanrı'nın yüceliğine, Tanrı Oğlu'nun yüceltilmesine hizmet edecek" (Yuhanna 11:4). Büyük acılara katlanmış olan Pavlus da şöyle demişti:

değmez" (Romalılar 8:18).

unuttunuz:

Oğulluğa kabul ettiği herkesi cezalandırır.

terbiyeden yoksunsanız, oğullar değil, yasadışı evlatlarsınız" (İbraniler 12:5-8). Bu,

Tanrı'nın terbiye edişini anlamak için kişinin cezalandırma, dayakla yola getirme ve terbiye etme sözcükleri arasındaki farkı anlaması gerekir. Hepsi kişiye sıkıntı ve acı verir. Cezalandırma bir suç olduğunda, bir yasa çiğnendiğinde adaleti yerine getirmek için uygulanır. İsa Mesih'i kabul etmeyenlerin günahlarıyla ilgili, "Böyleleri Rab'bin varlığından uzak kalarak sonsuza dek mahvolma cezasına çarptırılacaklar" (2. Selanikliler 1:9) denilmiştir. Bu, Tanrı'nın adaletinin sağlanması için yerine gelecektir. Tanrı kendi çocuklarını cezalandırmaz.

Dayakla yola getirmenin cezalandırma gibi, adaleti yerine getirme özelliği yoktur.

olmakla ilgisi yoktur. Amaç adaleti yerine getirmek değil, hatalardan ve yanlışlardan uzaklaştırmak, iyileştirmektir. Tanrı, çocuklarını pak olmayan şeylerden arındırmak için terbiye eder.

acıyla yasa altında cezalandırılmaktan kurtulmuş olanların yaşamında Tanrı'nın kutsallığıyla uyum içinde olmayan şeylerden aklanması sağlanır.

doğruluğu üretir" (İbraniler 12:11).

yaşamaya terk edilmez. Pavlus Efes'teki kutsallara (tüm inanlılar kutsallardır)

kendisini tanımanız için size bilgelik ve vahiy ruhunu versin diye dua ediyorum.

Bu kudret, Tanrı'nın Mesih'i ölümden diriltirken ve göksel yerlerde sağında

çağda da anılacak bütün adların çok üstüne çıkardı. Her şeyi ayakları altına sererek

yer yoktur. Bu güç en düşkün ve güçsüz inanlı da dahil olmak üzere tüm inanlılar

Tanrı, sevgisiyle Mesih'te bize her şeyi verdiği, kendi kutsallığıyla uyum içinde olmayan şeylerden bizi arındırdığı ve bizim yaşamımızı sonsuz gücüyle her an

XIII. BÖLÜM

KURTULMUŞ OLANLARIN SONSUZLUKTAKİ DURUMU

Kendilerini Hıristiyan olarak adlandıran birçok kişi gelecekteki durumlarının ne olacağını pek de dikkate almamaktadır. Tek ilgilendikleri şu andaki durumlarıdır. Oysa ki Kutsal Kitap gelecekteki durumumuzun çok büyük öneme sahip olduğunu öğretmektedir. İlk olarak gelecekteki yaşamımız sonsuz olmasına rağmen şimdiki yaşamımız birkaç on yılla sınırlandırılmıştır. İkinci olarak da, inanlı için zevk alabileceği kurtuluşun görkemleri olmakla birlikte, şimdiki zamanda bir bedenle sınırlandırılmışızdır ve hâlâ günahın sonucu olan fakirlik, hastalık, ölüm ve acı gibi şimdiki yaşamımız boyunca devam edecek olan şeylerden etkilenmekteyizdir. Aslında iman etmiş kişinin dünyadaki varlığı, sonsuz durumu için bir hazırlık süreci gibidir. Ancak çok az kişi, iman etmiş oldukları için, kendilerini bekleyen görkemli geleceğin ve kendileri için sonsuzluk boyunca almaları üzere hazırlanmış pozisyonun farkına varmış görünmektedir. Sınırlı akıllarımız bunun muazzamlığını anlayamaz ama, Kutsal Kitap bunu, Tanrı'nın yaratmış olduklarının başına gelebilecek en harika şey olduğunu söyleyerek tanımlamaktadır.

"İşte size açıklıyorum. Hepimiz ölmeyeceğiz; son borazan çalınınca hepimiz bir anda, göz açıp kapayana dek değiştirileceğiz. Evet borazan çalınacak, ölüler çürümez olarak dirilecek ve biz de değiştirileceğiz. Çünkü bu çürüyen beden çürümezliği, bu ölümlü beden ölümsüzlüğü giyinmelidir. Çürüyen ve ölümlü beden çürümezliği ve ölümsüzlüğü giyinince, 'Ölüm yok edildi, zafer kazanıldı!' diye yazılmış olan söz yerine gelecektir" (1. Korintliler 15:51-54). Bu birçok inanlının şu anda beklemekte olduğu büyük umuttur. Tüm bunlar gerçekleşince, Tanrı kurtuluş işi sayesinde Âdem'in günahından kalmış olan her sonucu, bozulmuşluk ve ahlaksızlığı ortadan kaldıracaktır.

Dünyanın temelleri atılmadan önce bu çağın inanlıları, Mesih'te, Baba Tanrı

Çünkü dünyanın kuruluşundan önce sen beni sevdin" (Yuhanna 17:24) demiştir.

Onlar sadece İsa'yla birlikte olmakla kalmayacak, O'nun gibi olacaklardır.

benzediysek, göksel olana da benzeyeceğiz" (1. Korintliler 15:49). İsa Mesih bizim

getirecektir" (Filipililer 3:21).

Fakat iman edenler için günahın sonucundan kurtulmaktan daha fazlası da vardır. Sonsuzluk boyunca Mesih'le birlikte olup, O'nun benzerliğine dönüştürülmek, O'nun sahip olduğu görkeme sahip olmak. Bu kişiler Tanrı'yla tam bir birliğe sahip olacaklardır. Bu, uyum içinde olmaktan çok daha fazla bir şeydir. Melekler Tanrı'yla

sınıftandırlar. İsa Baba'sına şöyle dua etmiştir: "Yalnız onlar (elçiler) için değil, onların sözüyle bana iman edenler için de istekte bulunuyorum, hepsi bir olsunlar. Baba, senin bende olduğun ve benim sende olduğum gibi onlar da bizde olsunlar.

bulunduğu seviyeye yükseltilmekten başka bir şey değildir. Ancak o zaman Baba

Bu çağda kurtulmuş olanlarla ilgili bu ifadeyi destekleyen başka açıklamalar da bulunmaktadır. "Çünkü bizler O'nun bedeninin üyeleriyiz. Bunun için adam

vurgulanır. Bir adam ve karısının aynı seviyede olmaları gerektiği gibi, Mesih ve

Tanrı insanı yalnızca günahtan kurtarıp, Âdem'in sahip olduğu ilk duruma döndürmüş olsaydı bile, insanlar için bu yine de harika bir şey olurdu. Bundan biraz

yaparak insanı kendi seviyesine yükseltmiştir.

çabalarıyla uğraşmasından daha büyük ve mucizevi bir iştir.

etmelerine sebep olmuştur. Oysa Tanrı kendisine karşı isyan eden, yaratmış olduğu

BU DENLİ BÜYÜK BİR KURTULUŞ!

XIV. BÖLÜM

İSA MESİH ARACILIĞIYLA TANRI'NIN SAĞLADIĞI KURTULUŞ

İnsanın doğmadan sahip olduğu günahlı doğası yalnız kendisine bağımlı olmasına neden olur, bu nedenle de insan, kurtuluşuna bir katkıda bulunmakta ısrarcıdır. Bunu yapamayacağını öğrenmek insan için kabul edilmesi en zor şeylerden biridir. Bu nedenle Kutsal Kitap kurtuluşun yalnız Tanrı tarafından –Baba Tanrı, Oğul Tanrı ve Tanrı olan Kutsal Ruh– gerçekleştirildiğini her durumda yinelemektedir. Tanrı'nın kurtuluşun yalnız ve yalnız kendi işi olduğu gerçeğini vurgulaması, bu gerçeğin daha fazla belirtilmeye ihtiyacı olduğunu gösterir.

İnsanın kendi çabaları ve katkılarıyla kendini Tanrı'yla yeniden yakın ilişkiye ve hatta O'nunla bir birliğe geri getirebileceği düşüncesi, günahın Tanrı ve insan arasında yol açtığı uçurumun büyüklüğünün fark edilmesiyle birlikte anlamsız hale dönüşür. Bu boşluk, bu uçurum, ancak Tanrı'nın kendi işiyle doldurulup kapatılabilir.

Bu nedenle Mezmurcu Davut farklı yerlerde şöyle demiştir: "Kurtuluş

ve "Tek kayam, kurtuluşum, kalem O'dur, asla sarsılmam" (Mezmurlar 62:2).

Kurtuluşun Kaynağı Tanrı'nın Sevgisidir

Tanrı sadece insanı sevmekle kalmaz. Kendisi sevgidir (1.Yuhanna 4:8). Kurtuluş böyle birisi tarafından gerçekleştirilmiştir. Kurtuluş Kutsal Kitap'ta defalarca tekrarlanan Tanrı'nın sevgisinin dışavurumudur.

Aşağıdaki ayetler kurtuluşun Tanrı'nın lütfuyla mümkün olduğunu ilan etmektedirler: "Tanrı ise bizi sevdiğini şununla kanıtlıyor: Biz daha günahkârken, Mesih bizim için öldü" (Romalılar 5:8). "Tanrı, biricik oğlu aracılığıyla yaşayalım diye O'nu dünyaya gönderdi, böylece bizi sevdiğini gösterdi. Tanrı'yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve oğlunu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. İşte sevgi budur" (1. Yuhanna 4:9, 10). "Ama merhameti bol olan Tanrı bizi çok sevdiği için, suçlarımızdan ötürü ölü olduğumuz halde, bizi Mesih'le birlikte yaşama kavuşturdu. O'nun lütfuyla kurtuldunuz" (Efesliler 2:4, 5).

Onların kendisinin önünde sevgide kusursuz olarak bulunmaları Tanrı'nın çocukları için amacıdır (Efesliler 1:4). Pavlus aklanmış olanları hiçbir şeyin Mesih

Kurtuluş, Tanrı'nın düşmüş olan insan için olan ve sevgisinden kaynaklanan işidir. Öyleyse insanın kurtuluş işinin mükemmelliğine küçük de olsa bir katkıda

İnsanın herhangi bir katkıda bulunmasına gerek olmayan yalnız Tanrı'nın

planının açık kanıtıdır.

seçilmişlerdir (Efesliler 1:4). Sonsuz yaşam –"Elçiliğim, yalan söylemeyen Tanrı'nın zamanın başlangıcından önce vaat ettiği sonsuz yaşam umuduna dayanmaktadır" (Titus 1:2)– önceden vaat edilmiştir. Mesih'in çarmıh üzerinde ölümü –"İşte dünyanın

benden üstündür. Çünkü O benden önce vardı' dediğim kişi işte budur" (Yuhanna

Tanrı, insan var olmadan karar vermiştir.

ne kandan, ne beden ne de insan isteğinden doğdular; tersine, Tanrı'dan doğdular"

Hiçbir insan, fiziksel doğumuna katkıda bulunma şansı olmadığı gibi, ruhsal doğumuna da katkıda bulunamaz. Bir insan ruhsal olarak yeniden doğduğunda sonsuz

Kutsal Ruh kurtulmamış dünyayı günah konusunda suçlu olduğuna ikna etmektedir (Yuhanna 16:8, 9). Mesih kendi kanıyla herkesi Tanrı'ya satın almıştır (Vahiy 5:9). "Şöyle ki, Tanrı insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih'te

Aklayan Tanrı'dır (Romalılar 8:33). Doğru insan imanla yaşayacaktır (Romalılar 1:17). "Gözümüzü imanımızın öncüsü ve tamamlayıcısı İsa'ya dikelim. O kendisini bekleyen sevinç uğruna utancı hiçe sayıp çarmıhta ölüme katlandı ve

İmanlılarda çalışan Tanrı, "...kendisini hoşnut edeni hem istemeniz hem de yapmanız için sizde etkin olan Tanrı'dır" (Filipililer 2:13). İmanlılar Tanrı'nın gücüyle

olarak, Rab İsa Mesih tüm imanlıların bedenini kendi görkemli bedeniyle değiştirecektir (Filipililer 3:21). Daha birçok ayet sıralanabilir, ama şimdiye kadar baktığımız ayetler Tanrı'nın insanları yalnız kendisinin kurtardığını vurgulamakta

kurtuluşu için küçücük de olsa katkıda bulunabilmesi için bir yer var mıdır? Bu, gerçekleştirilen şeyin doğasına aykırı olacaktır.

İsa Mesih Aracılığıyla

İçinde yaşadığımız zaman, Üçlübirlik öğretisinin saptırıldığı, genel olarak reddedildiği ve İsa Mesih'in tanrılığını inkâr edip, karakter aracılığıyla kurtuluşu öğreten Üniteryen düşüncenin yaygın olduğu bir zamandır. Bu nedenle Kutsal Kitap'ın İsa Mesih'in kurtuluştaki yeri konusunda ne dediğini öğrenmek bu zamanda daha büyük bir önem taşımaktadır.

Tanrı'nın Söz'ünde sağladığı kurtarışın, Kurtarıcı olan İsa Mesih aracılığıyla mümkün olduğunu kavramadan bu kurtarışı tam olarak anlamak mümkün değildir.

İsa öğrencilerine, "Yüreğiniz sıkılmasın. Tanrı'ya iman edin, bana da iman edin" (Yuhanna 14:1) demiştir. Sadece Tanrı'ya –yaratan bir Tanrı olduğuna ve O'nun insan için sağlayışta bulunduğuna– inanmak yeterli değildir. Oğul'u kabul etmeden kimse Baba'ya gidemediği için, Tanrı'nın oğlu İsa Mesih'e inanmak da eşit derecede önemlidir. " 'Yol, gerçek ve yaşam Ben'im' dedi. 'Benim aracılığım olmadan Baba'ya kimse gelemez' " (Yuhanna 14:6).

Kongo'daki bir misyonere birisi, orada yaşayan yerlilerin cennet ve cehenneme inandıklarını söylemiş. Bu insanlar aynı zamanda insanın içinde bulunduğu bozulmuşluk nedeniyle kendi kendine cennete gitmesinin mümkün olmadığına, bu nedenle cehenneme gitmek zorunda olduğuna da inanıyorlarmış. Bu nedenle sürekli kurbanlar sunarak cehennemdeki cezalarının azaltılmasını sağlamaya çalışıyorlarmış.

İnsan günah nedeniyle Tanrı'dan ayrılmış ve uzaklaşmıştır ve Tanrı'ya tekrar ancak Mesih İsa sayesinde yaklaşabilir. "Başka hiç kimsede kurtuluş yoktur. Bu göğün altında insanlara bağışlanmış, bizi kurtarabilecek başka hiçbir ad yoktur" (Elçilerin İşleri 4:12).

Tamamen Tanrı'nın oğlu ve tamamen insan olan İsa Mesih'ten başka hiçbir yerde kurtuluş yoktur. Kutsal Kitap'ın kurtuluştan bahsederken her zaman bunun Mesih'te, Mesih'le, O'nunla, O'nda ve O'nun aracılığıyla diye bahsetmesi bunu tekrar tekrar kanıtlamaktadır. İsa Mesih her zaman, Tanrı'nın insanı kurtarmak için yaptığı

Aşağıda İsa Mesih'in kurtuluş ve kendi kimliği hakkında yapmış olduğu tanımların bulunduğu ayetlerden bazıları yer almaktadır. Bu ayetler İsa Mesih'in kurtuluşta oynadığı rolün önemini vurgulamaktadır. Tanrı'nın kurtuluşa ilişkin sonsuz

İmanlılar dünyanın temelleri kurulmadan önce İsa Mesih'te seçilmişlerdir (Efesliler 1:4). Tanrı insanları yaptıklarına göre değil lütfuna göre kurtarır. "Tanrı bizi yaptıklarımıza göre değil, kendi amacına ve lütfuna göre çağırıp, kutsal bir yaşama

O, kurtulmuş olanlar için lütfunun yüce zenginliği ve iyiliğini Mesih İsa'da göstermektedir (Efesliler 2:7). "İşte dünyanın günahını ortadan kaldıran Tanrı

İmanlılar sevgili Oğul'da kabul edilmiş (Efesliler 1:6 ve Matta 3:17) ve her bakımdan tamamlanmışlardır (Koloseliler 2:10). Tanrı'nın emektaşlarıdırlar. "O'nun önceden hazırladığı iyi işleri yapmak üzere Mesih İsa'da yaratıldık" (Efesliler 2:10).

Kurtuluş sadece Tanrı'dan geliyor ve kendi işi olarak İsa Mesih aracılığıyla gerçekleşiyorsa, insanın buna bir katkıda bulunması mümkün müdür?

XV. BÖLÜM

İNSAN, LÜTUF ve İMAN YOLUYLA NASIL KURTULMUŞTUR?

Herkesin zihninde oluşan önemli bir soru vardır, o da şudur: Kurtuluşun da dahil olduğu tüm bu şeylere sahip olmak birey için nasıl mümkündür? Kurtulmak için bir şey yapmamız gerekiyorsa, ne yapmalıyız? İyi bir şekilde yorumlandığında Kutsal Kitap bu konuda bize basit ama kesin bir cevap vermektedir.

Kurtuluş Tanrı tarafından lütufla sunulmuştur, insan tarafından da ancak imanla alınabilir. "İman yoluyla, lütufla kurtuldunuz. Bu sizin başarınız değil, Tanrı'nın armağanıdır. Kimsenin övünmemesi için iyi işlerin ödülü değildir" (Efesliler

Lütufla

Lütuf, Kutsal Kitap'taki en önemli kelimelerden biridir. İnsanın Tanrı için ne yaptığını değil, Tanrı'nın insan için ne yaptığını anlatan bir kelimedir. Bunun kendisine iman edenler için sevgisi ve sınırsızlığıyla birlikte işleyen aşkın sağlayışı olduğu söylenebilir. Bu, Tanrı'nın insana duyduğu, Hıristiyanlar'ın varlığını ve sahip oldukları her şeyi İsa Mesih aracılığıyla sağlayan iyilik ve sevgidir. "Öz oğlunu bile esirgemeyip O'nu hepimiz için ölüme teslim eden Tanrı, O'nunla birlikte bize her şeyi bağışlamayacak mı?" (Romalılar 8:32).

Tanrı sevgi ve lütuftur, bu sevgi eylemde görünür.

İnsan günah işlememiş olsaydı, o zaman İsa Mesih Tanrı'nın lütfuyla her insan için ölüm acısını çekmemiş olacaktı (İbraniler 2:9).

günahkârken, Mesih bizim için öldü" (Romalılar 5:8). Birisi şöyle demiştir: "Lütfun

Kurtuluşa ait her şey lütuftur. Bu, Tanrı'nın sadece insanın düşüş ve günah nedeniyle kaybetmiş olduklarını yenilemesi, insanın günah ve suçunu kaldırması

benzerliğine dönüştürmesi ve sonsuzluk boyunca görkemli bir duruma getirmesini de içermektedir.

imanlı için yaptığı sürekli lütuf eylemleridir.

O'nun doluluğundan lütuf üzerine lütuf aldık" (Yuhanna 1:14, 16).

(Efesliler 1:7). "İnsanlar İsa Mesih'te olan kurtuluşla, Tanrı'nın lütfuyla, karşılıksız

'Lütfum sana yeter. Gücüm güçsüzlükte tamamlanır' dedi" der (2. Korintliler 12:9).

"Dünyaya ve özellikle size, insan bilgeliğiyle değil, Tanrı'nın lütfuyla,

donatılsın. Sonunda hepimiz imanda ve Tanrı Oğlu'nu tanımada birliğe, yetkinliğe,

sizlere Tanrı'nın Makedonya'daki kiliselerine sağladığı lütuftan söz etmek istiyoruz:

ayrıcalığının kendilerine verilmesi için bize yalvarıp yakardılar" (2. Korintliler 8:1-4).

Yüreğin yiyeceklerle değil, Tanrı lütfuyla güçlenmesi iyidir. Yiyeceklere güvenenler

"Tüm bunlara ek olarak İsa Mesih'in ortaya çıkmasıyla imanlılara verilecek

Sizden Değil

İnsanın kurtuluşu 'kendisinden kaynaklanmadığı' için bu kurtuluşa hiçbir katkıda bulunamaz. İnsan düşmüş olduğu ve sınırlı olduğu için kendisi için yapabileceği şeyler de er ya da geç başarısızlıkla sonuçlanacaktır. Bu nedenle insan kurtuluşuna bir katkıda bulunabilse, kurtuluşu o zaman mükemmelliğini kaybedecek ve tamamlanmamış olacaktır.

Ama kurtuluş tamamen Tanrı'dandır ve O'nun yaptığı her şey mükemmel ve başarılıdır. "Bu nedenle vaat, Tanrı'nın lütfuna dayanmak ve İbrahim'in soyu için güvence altına alınmak üzere imana bağlı kılınmıştır" (Romalılar 4:16).

insan Tanrı'nın yaptığı bu işe katkıda bulunmak için ya da O'nun karşılıksız olarak verdiklerine karşılık vermek üzere ne tür bir katkıda bulunabilir? Öyle ki bu, Tanrı tarafından dikkate değer bulunabilsin?

hayatınla O'na boyun eğme sorunu değildir. Bu kutsallaşmanın bir parçasıdır ve bunun sonsuz yaşam almayla bir ilgisi yoktur. Gerekli olsaydı, o zaman kurtuluş işlerle kazanılmış olurdu. Buna rağmen yine de kurtuluş için de bir teslim olma söz

vazgeçmesi gerekir.

çalıştığı tüm çabası günahlarına bir yenisini eklemekte ve onu Tanrı'dan

İnsan için alması en zor olan ders Tanrı'ya kurtarış işinde hiçbir yardımda bulunamayacağımız gerçeğini öğrenmek gibi görünmektedir.

İşlerle Değil

Kurtuluş işlerle de mümkün değildir. Tanrı Sözü'nde bu defalarca vurgulanmıştır. "Bunu doğrulukla yaptığımız işlerden dolayı değil, kendi merhametiyle, yeniden doğuş yıkamasıyla ve Kurtarıcımız İsa Mesih aracılığıyla üzerimize bol bol döktüğü Kutsal Ruh'un yenilemesiyle yaptı" (Titus 3:5). "Tanrı bizi yaptıklarımıza göre değil, kendi amacına ve lütfuna göre kurtarıp kutsal bir yaşama çağırdı" (2. Timoteos 1:9).

diğer çabalarla insanın kurtuluşu kazanmaya ya da işler aracılığıyla elde etmeye

Bunun günahtan kurtulmakla da ilgisi yoktur. Bu kurtulmuş veya aklanmış

Kurtuluş yapabileceğimiz işlerle kazanılmaz; öyle olsaydı artık lütuf olmazdı. "Eğer bu, lütufla olmuşsa, iyi işlerle olmamış demektir. Yoksa lütuf artık lütuf

(Romalılar 4:4).

Hiç Kimse Övünmesin!

Kurtuluş hiç kimse övünmesin diye, işlerle kazanılmaz. Öyle ki, kimse Tanrı'nın önünde böbürlenmesin (1. Korintliler 1:29). Cennetin kapısına gelince melekle karşılaşıp, sorgulanıp, kendi yaptığı iyiliklerden dolayı takdir görmesi imkânsızdır. Çünkü cennet insanın kendi başarılarıyla övgü kazanamayacağı bir yerdir.

Tanrı'nın Armağanı

Kurtuluş Tanrı'nın armağanıdır. Lütuf olabilmesi için armağan olması gerekir. Burada yine insanın çabası söz konusu değildir. Eğer başarı ve iyilik şartına göre verilseydi, o zaman bir armağan değil bir ödül olurdu. Öyleyse kurtuluş iyi davranışlar sonucunda Tanrı'nın verdiği basit bir armağan değildir. Bu tekrar, insanların cennete yaptığı iyiliklere göre girmediğini gösterir.

İman Yoluyla

Kurtuluş lütufla kazanılıyorsa ve Tanrı'nın insanların iyiliğine ya da gayretli olarak yapabilecekleri şeylere bağlı olmayan bir armağanıysa, o zaman kurtuluşta insanın alabileceği rol tamamıyla Tanrı'ya güvenmek, bağımlı olmak ve Tanrı'nın karşılıksız verdiğini almaktır. Bu da tam olarak 'iman yoluyla' gerçekleşiyor demektir.

"İmansızlık edip Tanrı'nın vaadinden kuşkulanmadı; tersine, imanı güçlendi ve Tanrı'yı yüceltti. Tanrı'nın vaadini yerine getirecek güçte olduğuna tümüyle güvendi" (Romalılar 4:20, 21).

İmanın bir iş olmadığı kesindir. Aslında işlere son vermektir. Vaat ettiklerini gerçekleştirmesi için Tanrı'ya güvenen kişiler kendi yaşamlarında çalışması için her şeyi O'na bırakırlar (İbraniler 4:9, 10). Bu, kişinin bu işi yerine getirmesi için kendi yeteneğine güvenmemesi demektir ve bu da her zaman imanın bir parçasıdır.

Daha önce de gördüğümüz gibi, iman doğası gereği insani çabaları saf dışı bırakmaktadır; böyle olmasaydı bu, lütfun karşıtı olmuş olurdu. İman sadece insani çabayı saf dışı etmez, aynı zamanda insanın çaresiz ve umutsuz olduğu fikrini de beraberinde getirir. İmanlı bir kişi kendi yapamadığı bir işi yapması için bir başkasına

Bir ailede bir çocuk hastalanırsa o zaman aile doktoru çağrılır. Anne baba böyle yaparak çocuğun hastalığı karşısında kişisel olarak yapabilecekleri pek fazla şey olmadığını itiraf etmiş olurlar ve doktora olan güvenlerini belirtmiş olurlar. Doktoru

etmeleri sonucunda doktorun gelip çalışması ve çocuğun iyileşmesi mümkündür.

İsa'nın Yahudiler'in de insan olduklarını bildiği için kendisini onlara adamadığını söyler. Burada 'güvenmiyordu ya da inanmıyordu' diye çevrilen kelime aslında

iman edenlerin hiç biri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun." Bu şöyle söylense daha doğru olurdu: O'na kendisini adayanların hiçbiri mahvolmasın ama

hepsi sonsuz yaşama kavuşsun.

Vurgulanması gereken önemli gerçek şudur ki, kurtaran iman bir dogma ya da dini bir sistem değil, bir kişidir. Tüm vaatlerini yerine getiren bir kişidir. İsa, "Size

sonsuz yaşamı vardır. Böyle biri yargılanmaz; ölümden yaşama geçmiştir" (Yuhanna

"Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik oğlunu verdi. Öyle ki, O'na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun" (Yuhanna 3:16).

"Kendisini kabul edip adına iman edenlerin hepsine Tanrı'nın çocukları olma hakkını verdi" (Yuhanna 1:12). "Adı" Tanrı'nın kendisini ve insanı günahın

olduğunu, günahkârlara sonsuz yaşam vermek üzere geldiğini kabul ederek Mesih'e inanmak, O'nun adına inanmak gerekir.

inanmak değildir. O'na kişisel bir bağlılık olmalıdır–kişi kendisini O'na adamalıdır. Çünkü İsa dünyaya insanların kendilerini kurtarmalarına yardım etmek için

Tekrarlarsak, iman Tanrı ve yaptığı iş hakkındaki gerçekleri göz önünde

İsa kendisine göre imanın açık bir tanımını vermiştir. Nikodim'e, "Gökten

3:14, 15) demiştir.

yukarı kaldırılmış olan tunç yılana bakarak göstermişlerdir. Bu tek hareket onların günahlarını itiraf ettiklerini, çaresiz olduklarını ve Tanrı'nın sağlayışının kendilerinin tek umudu olduğunu açıkça belirten bir iman eylemiydi.

İmanlarını analiz edip yeterince doğru ve güçlü olup olmadığına, kendi durumlarının ne kadar kötü olduğuna bakıp içinde bulundukları durumu sorgulamadılar. Bu yılana bakmak için büyük bir çaba harcamaları gerekmiyordu. Akıllarında sadece iki şey

yeterliliği. İşte kaybolanın aracılığıyla bulunduğu iman tam böyle bir şeydir. İman etmenin kendisinde kurtuluşa katkıda bulunma gücü yoktur. Kurtarma gücü yalnız Tanrı'dan gelir.

kez Atlantik'i geçmekteyken, ilk gece uyanmış ve birdenbire karadan çok uzakta olduğunu, ölümle arasındaki tek şeyin üzerinde bulunduğu ve güçlü bir dalgayla batabilecek bir nesne olduğunu fark etmiş ve kendisini çok çaresiz hissetmişti. Bir

Çünkü geminin güvenilir olduğunu düşünüyordu. Ama gecenin karanlığında kendi kendini geminin hâlâ güvenilir olduğu konusunda ikna ederek zor da olsa tekrar uykuya dalabilmişti.

kendisini O'na adamalı ve O'nun güvenilirliğine dayanarak güven içinde, kaygıdan uzak bir şekilde O'nda dinlenebilmelidir.

beklediği şey, günah işlemeden önce Âdem'in sahip olduğu konuma geri dönmek ve Tanrı'ya tam bir bağlılığa sahip olmaktır. Âdem'in Tanrı'ya olan mükemmel bağlılığı yaratık olarak kendisini yaratan ve yaşatana olan bir bağlılıktır.

getirdiği tüm sonuçları alarak, kendisi aracılığıyla bize her şeyi verdiğine tam güvenmek ve Tanrı'ya tüm bunlarda tam bağımlı olmak demektir.

İtiraf ve Tövbe

Kurtaran imanın özellikle belirtilmesi gereken iki önemli unsuru vardır. Bunlar itiraf ve tövbedir. Bunların kurtuluş için gerekli olmadığını düşünenler de vardır. Diğerleri de bunların önemini genişleterek kurtuluş için bunların da ek şart olduğunu vurgularlar. Bu görüşlerin ikisi de yanlıştır.

Mesih'e iman etmesi mümkün değildir.

düşünce değişikliği olmadan kurtuluş için Tanrı'ya bağımlı olmak söz konusu olamayacaktır. Kişi günah işlemekte bir sorun görmeyip aksine bundan zevk aldıkça,

Kurtuluş konusunda, Tanrı'ya bağımlı olabilmek için kişinin günahı gerçekte

bir şekilde tövbe etmesi gerekir. Eğer birisi böyle bir tecrübe yaşamıyorsa,

Tövbeden sonra vicdan azabı hissederek yaşanması gerektiği düşüncesinde ısrar etmek veya insanın Tanrı'ya ya da insana karşı davranışının değişmesini

(Luka 3:7-14) ya da tövbeden sonra insana bir ceza verilmesi gibi, imana insani iş ya da insani çaba eklenmesini gerektiren bir durum olacaktır.

değildir.

İsa Mesih'i günahlarının cezasından kurtaran kurtarıcısı olarak kabul etmesi mümkün değildir ve bu durumu düzeltmek için bir şeyler yapmanın hiçbir yolu yoktur .

(Romalılar 10:1-3).

Birisinin günahkâr olduğunu itiraf etmesiyle, günahlarını itiraf etmesi aynı şey

dışı bırakır. Daha da fazlası, kişinin tüm günahlarını itiraf etmesi zaten mümkün

bir yarar sağlamaz, çünkü kurtulmak için günahlarının hepsinin bağışlanması

Bireysel olarak işlenmiş olan günahların itirafı için bir yer vardır, fakat bu, günah işlemiş olan ve bağışlanmak isteyen imanlı için geçerlidir (1. Yuhanna 1:9).

doğasını vermektedir. Durum böyle olunca da tövbe ve itiraf iş halini alacağından ve işlerin de daha önce belirttiğimiz gibi kurtuluşta bir rolü olmadığından, bunlar yararsız hale dönüşeceklerdir.

diğer tüm dinler arasındaki en önemli fark Tanrı'nın sonsuz sevgisinden kaynaklanan, buna ihtiyacı olduğunu anlayanlar tarafından kabul edilip alınabilecek olan karşılıksız olarak sunduğu kurtuluştur. Hıristiyanlık dışındaki tüm inançlarda Tanrı'nın

Dünyada Hıristiyanlık diye adlandırılan ama kurtuluş için insan tarafından da bir çaba bekleyen inanç, aslında Hıristiyanlık değildir. İnsan çabası istendiği müddetçe de bu, Tanrı'nın sağladığı kurtuluşun iman yoluyla, lütufla olduğunu inkâr

Tanrı'nın Söz'ü kurtuluşun lütufla gerçekleştiğini (Tanrı'nın çaba gerektirmeyen iyiliği), iman aracılığıyla alınabildiğini (tamamen Tanrı'ya bağımlılık), kişinin

kendisiyle ilgili olmad!gm1, insan 9abas1yla elde edilmediginden ve Tann'mn bir armagam oldugundan kurtulu§a sahip olmakla kimsenin biibiirlenemeyecegini siiyler. Bu nedenle insan al9akg6niilliiliikle bunu kabul etmekten ba§ka bir §ey yapamaz. insan tarafmdan kurtulu§U kazanmak i9in yapilabilecek her tiirlii 9aba kii9iiciik bile olsa Tann'ya hakaret gibidir.

XVI. BÖLÜM

KURTULUŞUN KESİNLİĞİ

Çok sayıda Hıristiyan kendi kurtuluşları konusunda güvene sahip olmadan yaşamlarına devam etmektedirler. Hatta birçokları bu konuda emin olmanın mümkün olmadığını bile düşünmektedirler. Diğerleri de Tanrı'nın son yargısında günah nedeniyle Tanrı'dan ayrı kalıp kalmayacaklarından emin olmadıkları için kurtuluş gerçeğini hiç sorgulamazlar.

Belirsizlik gelecekte dünyanın ekonomik durumunu en çok sıkıntıya sokacak olan unsurdur. Kesinlikle insan yaşamının her alanında vazgeçilmez ve paha biçilmez bir değere sahiptir. Aynı şekilde, kurtulmuş olanların ruhsal yaşamında da en önemli yeri almaktadır. Hamt olsun ki, Tanrı'nın Söz'ü bu önemli konuda insanı karanlıkta bırakmamıştır.

Kişi Kurtuluşundan Nasıl Emin Olabilir?

Kurtulmuş olmak ya da olmamak hakkındaki tüm şüphelerin üç nedeni vardır. İlk olarak kişi kendi duygularını göz önünde bulundurmaya eğilimli olabilir. Kurtulmuş kişinin yaşamında duygular, alması gereken yeri aldığında, o zaman kurtuluşla bir ilgileri yoktur.

Son olarak da belirsizlik insanın kurtuluşu mantıksallaştırmaya çalışmasından kaynaklanabilir. İnsan kurtuluşu mantıksallaştırmaya başladıkça imandan uzaklaşır. İman kurtuluş için Tanrı'nın insandan beklediği tek şarttır; bunda belirsizliğe sahip olmak, mantıksallaştırma nedeniyle olabilir ki, o zaman şüphe basit imanın yerini alır.

1:2). "Tanrı insan değil ki, yalan söylesin; insan soyundan değil ki, düşüncesini

23:19). Bu nedenle Tanrı'nın Söz'ünde söyledikleri insan tarafından tereddütsüz kabul edilebilir. Tanrı'nın Söz'ü her zaman kurtuluş hakkındaki bilginin temel kaynağı

terimler kullanmaktadır; fakat bazen bunları tekrar tekrar vurgulamaktadır, çünkü insanın sahip olduğu önyargılar bu terimlerin kesinliğini bulanıklaştırmaktadır.

sonsuz yaşamı vardır. Böyle biri yargılanmaz, ölümden yaşama geçmiştir" (Yuhanna

Sözlerine, "Size doğrusunu söyleyeyim" diye başlamasına dikkat edin; sanki insanın gerçek olana güvenmekteki yavaşlığı ve yetersizliği nedeniyle güçlü bir şekilde sözlerinin doğru olduğunu tekrar vurgulamak gerekiyormuş gibi konuşmaktadır. Sonra, "Söyleyeyim" diyerek söyledikleri üzerinde tüm yetkiye sahip olanın kendisi olduğunu belirtmektedir.

İsa iman eden herkes için sonsuz yaşam olduğunu söylemiştir. Bu kişiler belki bir gün sonsuz yaşam sahibi olabilir ya da öldükten bir zaman sonra gelecekte buna

olmaktan söz etmektedir. Bu yaşam sonsuz olduğu için sona ermez, ölmez. Fiziksel yaşam gibi ölümlü değildir. Aynı zamanda hem sonsuz yaşama sahip olup hem de bu zamanda ve sonsuzluk boyunca kurtulmamış olmak mümkün değildir. Bu tek ifade yeterli olduğu halde İsa devam eder. İman eden kişi yargılanmayacaktır. İman eden kişinin günahları için olan yargıyı İsa kendi üzerine almıştır. Bu nedenle de iman eden kişiyi bekleyen bir yargı yoktur. Kişi yargılanmayacaksa o zaman kurtulmuş olmalı ve şimdi kurtulmuş olmalıdır. İman eden kişinin şu andaki durumunu açıklayan üçüncü bir ifade bile vardır. Bu kişi ölümden yaşama geçmiştir. Bu, kişinin kaybolmuşluk (ölüm) konumundan kurtulmuşluk (yaşam) konumuna geçtiğini ifade eder. Bu olup bitmiş, halihazırda tamamlanmıştır.

Kişinin aklında şüphe uyandırabilecek tek soru muhtemelen, "Acaba ben gerçekten iman ettim mi?" sorusu olabilir. İman etmek XV. bölümde ele alınmış,

Mesih'e bağlı olması, günahkâr olduğunu kabul etmesi ve günah konusunda

Bu tamamen insanla Tanrı arasındaki kişisel bir konudur. Bir kişinin iman edip etmediği başkası tarafından kesinlikle sorgulanmamalıdır.

Kişi Kurtuluşa Hâlâ Sahip Olduğundan Nasıl Emin Olabilir?

Yukarıdaki ayetler sadece iman eden kişinin şu andaki kurtuluşundan söz etmez. İman eden kişinin kurtuluşunun gelecekte de kaybolmayacağını garanti etmektedirler. Bir kez sonsuz yaşam armağanını kabul eden kişilerin sonsuz yaşamı sona ermez ya da kaybedilemez. Yargılanmayacak olanlar kaybolamazlar, çünkü yargı gününde kaybolanların sonsuza dek Tanrı'dan ayrı kalacağı ilan edilmiştir. Ölümden yaşama geçmiş olanlar artık Şeytan'ın egemenliğinden kurtulmuş (V. bölüm), Tanrı Oğlu'nun egemenliğine geçmiş ve mühürlenmişlerdir (Efesliler 1:13). Bunun değişmesi söz konusu değildir.

Eğer bir kez kurtulmuş olan kişi tekrar kaybolabilseydi, o zaman kurtuluş

Bir kişi kurtuluyor, birkaç yıl böyle kalıyor ama sonra bu değişiyorsa, o zaman kurtuluş geçici bir iş olurdu. Oysa Tanrı sonsuz olduğu için işleri de sonsuzdur (İbraniler 5:9).

başarısızlığa yer vermemektedir. Bu, Tanrı'nın işinin doğasına aykırıdır. Günahın cezasından kurtuluş İsa Mesih'in lekelenemez, bozulamaz, kirletilemez kanı sayesinde mümkündür.

ödenmiş olan bu bedel kesin ve sonsuz bir kurtuluşu garanti etmektedir (İbraniler

Aklanma, Tanrı'nın iman eden kişinin kendi doğruluğu yerine İsa Mesih'in sonsuz doğruluğunu saymasıdır. Bu doğrulukta herhangi bir kusur bulunamaz. Bu,

tamamen karşılandığından, kişinin aklanması için ödemesi gereken başka bir bedel kalmamıştır.

için olan sevgisini durdurabilecek hiçbir şey de yoktur. Kurtulmuş, aklanmış ve Tanrı'yla barışmış olan bu kişiler O'nun sonsuz sevgisinin bir dışavurumu olan lütfunun değişmez nesneleridirler. Bu kişiler Tanrı'nın sınırsız gücünün, İsa Mesih'i

nesneleridirler.

işleyemez (1. Yuhanna 3:9). İnsanı Tanrı'dan günah ayırmıştır. Ruhsal yaşamda günah

Yeniden doğmuş olan kişi yeni bir yaratıktır ve yeni bir yasaya dahil olur. "İsa

Oğlunun ölümüyle Tanrı'yla barışmış olanlar şimdi O'nun gökte sürdürdüğü yaşam sayesinde kurtulacaklardır. Çünkü Oğul bu kişiler için yalvarışta bulunmak adına orada yaşamaktadır.

hiçbir katkıda bulunulmasına imkân vermediği için bu kurtuluşun başarısızlığa uğrama şansı da hiç yoktur.

Kutsal Kitap'ta kurtuluşun kesinliğini belirten birçok ayet vardır ama burada özellikle birisinden alıntı yapmak istedik: "Koyunlarım sesimi işitir. Ben onları tanırım, onlar da beni izler. Onlara sonsuz yaşam veririm; asla mahvolmayacaklar.

üstündür. Onları Baba'nın elinden kapmaya kimsenin gücü yetmez" (Yuhanna 10:27-

Tüm bunların ışığında, kimsenin kurtulup kurtulmadığı ya da kurtarışının sonsuzluk boyunca sürüp sürmeyeceği hakkında şüphe duymasına gerek var mıdır?

Mahvolmayacak) adlı geniş kapsamlı bir çalışması bulunmaktadır.

XVII. BÖLÜM

TANRI İNSANI NEDEN KURTARMAKTADIR?

Kişi, insanın günahının Tanrı önündeki korkunç durumunu ve Tanrı'nın her şeye gücünün yettiğini, hatta insanı günahından dolayı yok edip, yerine başka bir varlık yaratmaya bile gücünün yettiğini göz önünde bulundurunca akla başka bir soru gelmektedir. O da; Tanrı insanı neden kurtarmaktadır?

İnsan Mahvolmayacaktır

Bu sorunun ilk cevabı Yuhanna 3:16'da bulunabilir: "Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik oğlunu verdi. Öyle ki, O'na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun." Tanrı'nın insana dair amacı budur. Tanrı, kendi önünden, gücünün görkeminden uzaklaştırılmanın bitip tükenmez yıkımını, kimsenin bilemeyeceği kadar iyi bilmektedir (2. Selanikliler 1:9). Kurtulmamış kişiler bunu yaşayacaklardır. Günah aracılığıyla kendi düşmanı haline gelmiş olsalar bile Tanrı, sevgisi ve oğluyla ödediği bedel sonucunda, yaratılmış olanı ödemek zorunda olduğu bu bedelden kurtarmıştır. İnsan için mahvolmaktan kurtulmuş olmanın önemi öyle büyüktür ki, sonsuzluğun bu tarafında yaşayan bizler bu önemi çok az bile olsa anlayamayız.

İyi İşler

Bazıları hafife alarak ve yanlış yaparak kurtuluşun "cehennemdeki ateşten kurtulmak için bir yangın çıkışı" gibi olduğunu söylerler.

Onlar için kurtuluşun en büyük önemi şimdiki yaşamlarındadır.

insanın bu dünyadaki yaşamıdır. Ama sonsuz olan sınırlı olandan çok daha üstün olduğu için kurtuluşun sonsuz değeri bu dünyada olan her türlü geçici değerden daha ağır basar. Ayrıca, kurtulmuş kişi için Tanrı'nın dünyasal yaşamdaki amacı sonsuz

verilmesi sayesinde kurtulmuş olanların iyi işler yapmaya fırsatları olabilmektedir. "Çünkü biz Tanrı'nın yapıtıyız. O'nun önceden hazırladığı iyi işleri yapmak üzere Mesih İsa'da yaratıldık" (Efesliler 2:10). Tanrı insanı iyi işlerinden dolayı kurtarmaz,

dünyadan hem de karanlığın güçlerinden daha önce yaptığı gibi günahkâr yaşam sürmeye devam etsin diye kurtarmamıştır. Tanrı'nın kurtarıştaki amaçları sonsuzdur, Tanrı'nın varlığını dünyasal olarak yansıtabilsin diye kurtulmuş olan insana yeni bir

günah içinde yaşarız?" (Romalılar 6:2) der ve Titus'a da, "Bu güvenilir bir sözdür. Tanrı'ya iman etmiş olanların, kendilerini iyi işlere vermeye özen göstermeleri için bu konularda ısrarlı olmanı istiyorum. Bunlar insan için iyi ve yararlıdır" (Titus 3:8) diye

Tanrı'nın kurtulmuş olan her kişi için amacı bu kişinin iyi işler yapmasıdır. Artan ölçüde lütfu üzerlerinde bulunarak onlara her şeyi sağlasa bile, Tanrı onların da iyi işlere katkıda bulunmalarını ister.

cömertçe katkıda bulunabilmeniz için, Tanrı her nimeti size bol bol sağlayacak güçtedir" (2. Korintliler 9:8).

belirli kişiler yapabilirler. Bunlar, Mesih İsa'da iyi işleri yapmak üzere yaratılmış

Tekrarlarsak, kurtulmuş olanlar tarafından yapılan her iş 'iyi iş' değildir.

kendi irade ve planlarına uygun olup Tanrı'nın önünde 'iyi iş' olmaktan uzaktırlar.

İsa'nın adıyla, O'nun aracılığıyla Baba Tanrı'ya şükrederek yapın" (Koloseliler 3:17).

bırakılmaktadır.

kurtarış işiyle hiçbir ilgisi yoktur.

alırlar.

Lütfunun Görkemi

Tanrı insanı sadece kendisinden sonsuzluk boyunca ayrı olmak cezasından kurtarmayı ve insanların iyi işler yapmasını sağlamayı göz önünde bulundursaydı, o zaman kurtarış şimdiki durumundan faklı ve bir şekilde eksik kalmış olurdu. O zaman Tanrı'nın insanı, Âdem'in Aden bahçesinde sahip olduğu eski konumuna getirmesi yeterli olurdu.

Orada insan Tanrı'yla sonsuz mutluluk, paydaşlık ve iyi işlere devam edebilirdi.

kurtarması için daha büyük ve önemli bir nedeni olmalıdır ve böyle bir nedeni vardır.

sunmuştur. İsa Baba'ya şu şekilde dua etmiştir: "Bana verdiğin yüceliği onlara

Tanrı'nın kurtarış işinin bir parçası olarak Mesih'in görkemi kendisini kabul

Efesliler 2:7 kurtuluşta bir düzen olduğunu öğretmektedir: "Kendi isteği ve iyi amacı uyarınca İsa Mesih aracılığıyla kendisine oğullar ve kızlar olalım diye bizi

isteği ve iyi amacı uyarınca İsa Mesih aracılığıyla kendisine oğullar olalım diye bizi önceden belirlerdi. Tam bir bilgelik ve anlayışla üzerimize yağdırdığı lütfunun zenginliği sayesinde Mesih'in kanı aracılığıyla Mesih'te kurtuluşa, suçlarımızın bağışlanmasına kavuştuk."

Bu görkem Tanrı'nın yaratıcı gücünün görkemidir. Tanrı'nın kurtarış işi

Bu, Tanrı'nın görkeminin en üst noktasıdır ve Tanrı bu çağda bunu yerine

Lusifer, Tanrı'ya ait olan görkemi O'na vermek istemediği için günah işlemiştir. Âdem ve tüm insan ırkı da günah yüzünden Tanrı'yı tanrı olarak

Yaratıcı olarak sahip olduğu ve kaybolmuş olan görkemini kazanmakla kalmamış, Kurtarıcı olarak bundan çok daha yüce bir görkem kazanmıştır.

olurdu. O zaman Tanrı insanın katkıda bulunduğu şey için övülemezdi. Tanrı'nın lütfunun yüceltilmesi kusur ya da zarar verilemez bir şekilde kesin olmalıdır. Sınırsız olan Tanrı, görkeminde küçük de olsa bir eksilmeyle sınırlı olamaz.

katılmamaktadır; Tanrı'nın önünde hiç bir beden yüceltilmeyecek, görkemi alamayacaktır (1. Korintliler 1:29). Kurtuluşun temel prensibi lütufla alınabilmesidir.

çabalarından arındırarak kendi göksel seviyesine ve görkemine yükseltir, öyle ki sonunda kendi lütfu yüceltilsin.

yerine gerçekten onu alıp, değiştirip, ona en başta isyan ederken istediği üstün konumu vermiştir. Lütfun bundan daha yüce bir şekilde dışavurumu olamaz. Bu

şey olamaz. Bu aynı zamanda Tanrı'nın neden insanın günah işlemesine izin verdiğini de açıklamaktadır.

Rab'bin düşüncesini kim bilebildi? Ya da kim O'nun öğütçüsü olabildi? Kim Tanrı'ya bir şey verdi ki,

Her şeyin kaynağı O'dur; her şey O'nun aracılığıyla, O'nun için var oldu. O'na sonsuza dek yücelik olsun. Âmin." (Romalılar 11:33-36).

XVIII. BÖLÜM

KURTULUŞ VE İNSAN DAVRANIŞI

Tanrı'nın Söz'ünde henüz kurtulmamış olan insanın davranışının değişmesi gerektiği hakkında bir şey söylenmemiş olduğunu anlamak en önemli nokta olduğundan ve kurtuluş insanın davranışlarının sorgulanması sonucu değil, karşılıksız armağan olarak verildiğinden, kurtulmamış olan kişinin davranışları konusunda bir farklılık olması beklenmez. Tanrı kurtulmamış kişileri kurtuluşu almadan daha iyi duruma getirmeye çalışmaz, çünkü o zaman biraz gelişebilseler bile Tanrı'nın beklediği doğruluk standardına ulaşmaları mümkün değildir; böyle bir durumda da kurtulmamış kişiler Tanrı'nın önünde doğru olanlar gibi sağlam bir yere sahip olmayacaklardır. Tanrı'nın kurtulmamış olanlara davranışlarını değiştirip, düzelmeleri konusunda neden ısrar etmediğiyse içlerinde kurtulmuş olanlar gibi Tanrı'nın standartlarına göre yaşayabilmek için hiçbir güç bulunmamasından kaynaklanmaktadır. Bu nedenle Hıristiyan yaşamı sürmek, Hıristiyan gibi davranmak hiçbir zaman kurtulmakla bağlantılı olmamalıdır. Böyle yapıldığında bu, durumu karmaşıklaştırıp, yanlış yorumlara neden olabilir. Kişi, İsa Mesih'i kurtarıcısı olarak kabul ettikten sonra, ancak bundan sonra, Tanrı bu kişiye dünyasal yaşamını nasıl yaşaması gerektiği hakkında bilgi verip, istekte bulunur.

Kurtuluşta Tanrı insana kendi önünde yeni bir pozisyon kazandırır. İnsan kurtulmadan önce Tanrı'nın önünde bir günahkârdır (hem miras aldığı doğa gereği hem de kendi işlediği günahlar nedeniyle) ve ölüm yargısının altındadır.

güvenerek durur. Yeniden doğduğu için Tanrı'nın çocuğu olur ve Tanrı artık onu bu kimlikle görmekte ve buna göre davranmaktadır. Tanrı'nın ailesinin bir üyesi olur. Artık Tanrı'nın doğruluğunu giyindiğinden, onun bu konumunu değiştirebilmek için

sevgisinin ve sınırsız lütfunun nesnesi olarak durur. Kişi bu duruma, iman ederek ya da İsa Mesih'i kurtarıcısı olarak kabul ederek kavuşur. Bu kurtuluş yalnızca Mesih'in işine bağlı olduğu için, hem sürekli tökezleyip günaha düşen imanlı, hem de en

Tanrı'nın Söz'ünde belirtildiği için, insanın Tanrı'nın önünde durması mümkündür. Bu, kişinin deneyimine dayanabilen bir şey değildir. Kimse böyle bir şeyi tecrübe edememiştir. Ama kurtulmuş kişi sahip olduğu bilgi nedeniyle bu zengin

Tanrı'nın önündeki bu mükemmel duruş, Tanrı'nın kurtulmuş olanlardan belli bir standarda göre yaşamaları için istekte bulunması konusunda temel oluşturur. Bu kişiler dünyada sürdürdükleri yaşamı bu duruşlarıyla ve kurtulmuş kişiler olarak sahip

Aşağıda bu durum hakkında bir örnek verilmektedir. Kraliyet ailesinde doğanlar, kraliyet ailesine ait olanlara göre yaşamak için eğitim, öğrenim ve terbiye görürler. Davranışlarında ölçülü, saygılı, özenli olmalarıyla kralı onurlandırırlar.

Diğer taraftan New York'un kenar mahallelerinde yaşayan aynı yaştaki gençlerin kralın oğlu olarak yaşamanın nasıl bir şey olduğu hakkında hiçbir fikirleri yoktur, çünkü öyle bir statüleri yoktur.

prensibe göre yaşamaları istenmiştir. Çünkü tüm bu lütuf armağanlarıyla birlikte gelen, sürekli bir gereklilik de vardır.

olanların tekrar eski yaşamdaki alışkanlıkları ve durumlarına göre yaşamaları çok

Kurtulmuş olanların hepsi yasa karşısında sahip oldukları cezadan bir bedel karşılığı, İsa Mesih'in kanı aracılığıyla kurtarılmışlardır. Bu nedenle de tanrısal yaşamlar sürdürmelidirler. "Bir bedel karşılığı satın alındınız; onun için Tanrı'yı bedenlerinizde yüceltin" (1. Korintliler 6:20). Bu insan mantığına biraz ters gelse de, insanı yasa karşısında sahip olduğu ölüm cezasından kurtarmak için kendi oğlunu veren Tanrı'nın bu yaptığı ancak sevgiyle açıklanabilmektedir; insanın dünyadaki yaşamını kurtulmuş ve Tanrı'nın önünde sonsuz bir ayrıcalık verilmiş bir kişi olarak Tanrı'nın görkemi ve yüceliği için yaşaması çok mantıklıdır.

"Öyleyse yüreklerimiz serpmeyle kötü vicdandan arınmış, bedenlerimiz temiz suyla yıkanmış olarak, imanın verdiği tam güvenceyle, yürekten bir içtenlikle Tanrı'ya yaklaşalım. Açıkça benimsediğimiz umuda sımsıkı tutunalım. Çünkü vaat eden Tanrı güvenilirdir. Birbirimizi sevgi ve iyi işler için nasıl gayrete getirebileceğimizi

Yeniden doğan kişi Ruh'tan doğmuş ve Tanrı'nın Ruh'u kendisinde konut kurmuştur. Bu nedenle Pavlus Korintliler'e şöyle yazmıştır: "Bedeninizin, Tanrı'dan aldığınız ve içinizdeki Kutsal Ruh'un tapınağı olduğunu bilmiyor musunuz?

bedeninizde yüceltin" (1. Korintliler 6:19, 20).

yaşayışınıza ait olup aldatıcı tutkularla yozlaşan eski yaradılışı üzerinizden sıyırıp

Bazıları farkında olmasa da tüm Tanrı çocukları Rab'leri olan İsa Mesih'i görme ümidine sahiptirler ve O'nun benzerliğine dönüştürülmektedirler. Bu gerçek

"Sevgili kardeşlerim, daha şimdiden Tanrı'nın çocuklarıyız, ama ne olacağımız henüz bize gösterilmedi. Ancak, Mesih göründüğü zaman O'na benzer olacağımızı biliyoruz. Çünkü O'nu olduğu gibi göreceğiz. Mesih'te bu umuda sahip olan, Mesih pak olduğu gibi kendini pak kılar" (1. Yuhanna 3:2, 3). Karşılıksız olarak verilen Tanrı Oğlu'nun benzerliğine dönüştürülme vaadi tüm imanlılara verilmiştir ve tanrısal yaşam sürmek için mümkün olabilecek en büyük teşviktir.

Ancak kurtuluş aracılığıyla bu şeylerin farkına varıp yaşama başlayan insan

Yukarıdakinin tersine, Musa'ya verilmiş olan yasada, Tanrı'dan gelen bereket insanın yaptıklarına bağlıdır. Kişi yasayı yerine getirirse Tanrı kişiyi

Musa'nın yasasıyla Tanrı'nın lütfu altındaki yasanın düzeninin pek de farklı

Yasa altında insanlar Tanrı'nın önünde kendi yaptıkları işlere dayanarak durmaktadırlar, bundan dolayı Tanrı'nın önünde sahip oldukları tüm hak ve

altında davranışların motivasyonu cezalandırılma korkusu olmuştur. Bu motivasyon insan davranışında daha geniş kapsamda mevcuttur. Birçok kişinin yaşamında esas olan motivasyondur ve bu motivasyonlar her şeyi kontrol etmektedir. Henüz

düşünmesi doğaldır. Ama kişi kurtulduktan sonra hâlâ yargılanma korkusunun harekete geçirici motivasyon olduğunu düşünüyorsa o zaman yaşamında büyük bir kayıp var demektir. Gerçek Hıristiyan'ın motivasyonu sevgidir. Pavlus bu konuda

iman eden herkesin mahvolmaması için oğlunu vermesinin nedeni sevgisidir

Bu, kendisini kaybolanlar için feda eden sevgisidir. Bu, Tanrı'nın kurtulmuş

Korkunun Hıristiyan yaşam davranışları sergilemek için bir motivasyon

ruhu vermiştir" (2. Timoteos 1:7).

işkencedir. Korkan kişi sevgide yetkin kılınmamıştır" (1. Yuhanna 4:18).

XIX. BÖLÜM

KAYBOLMAK NE DEMEKTİR?

İsa kendisi hakkında şöyle der: "Nitekim İnsanoğlu, kaybolanı arayıp kurtarmak için geldi" (Luka 19:10). Pavlus da kaybolanlara dair, "Yaydığımız Müjde örtülüyse de, mahvolanlar için örtülüdür" (2. Korintliler 4:3) der. Buradaki kayıp kelimesi kişiler için kullanılmıştır ve bu kişilerin Tanrı'yla ilişkilerinde bulundukları durumu tanımlamaktadır. İsa bu kişileri aramaya geldiğinden, bu kaybolmuş kişilerin Tanrı'dan uzaklaşmış olduğunun kanıtıdır. Bu kişilerin zihinleri bu dünyanın ilahı olan Şeytan tarafından kör edilmiş olduğundan, lütuf müjdesinden yararlanamazlar, çünkü karşılıksız olan kurtuluş onlardan saklanmıştır (2. Korintliler 4:4). Bu durum kurtulmamış olanlar için geçerli olduğundan, kurtulmamış olan kişilerin kaybolmuş olduğu anlamına gelmektedir.

İnsan yaptığı bir şey nedeniyle kaybolmuş olmaz. İnsan kurtulana kadar kaybolmuştur. Âdem ve Havva yaptıkları bir şey aracılığıyla kaybolmuşlardır ve tüm insan ırkı da onlar da birlikte kaybolmuştur. İsa Mesih dünyaya insanları bu kaybolmuş durumlarından kurtarmak için gelmiştir.

Tanrı'nın Kaybolmuş Olanlarla İlgili Hükmü

Kurtuluş karanlığın güçlerinden kurtulmayı da içermektedir (V. bölüm). Bu nedenle kaybolmuş demek aynı zamanda Tanrı'nın egemenliğinden uzak olup, Şeytan'ın yetkisi altında bulunmak demektir. Bu durumda bulunmak da Tanrı'ya karşı tam bir düşmanlık içinde bulunmak demektir.

Tanrı, Söz'ünde kaybolmuş olanlar için bir hüküm vermekte, bu insanların günahları ve suçları nedeniyle ölü durumda olduğunu söylemektedir (Efesliler 2:1, 5). Kutsal Kitap'ta ölüm her zaman ayrılık anlamına gelmektedir. Fiziksel ölüm ruhun bedenden ayrılmasıdır. Ruhsal ölümse ruhun Tanrı'nın Ruh'undan ayrılmasıdır. Bu ikinci ölümdür (Vahiy 20:14) ve bedenin Tanrı'dan tamamen ayrılması anlamına gelmektedir. Günah ve suçların içinde ölü olmak ruhsal ölüm, ruhsal olarak Tanrı'dan ayrılmaktır.

Âdem ve Havva yemeleri yasak olan meyveyi aldıklarında (Yaratılış 3:6)

Bu günahların mutlaka cinayet, sarhoşluk, zina, yalan söylemek, rüşvet ve

Çünkü günahların hepsi Tanrı'nın kutsallığı ve mükemmelliğinin büyüklüğünü

Her insan Âdem'den aldığı insan ırkında devam eden günahkâr doğa gereği günahlıdır ve bu nedenle günahkârdır. Tanrı'yla arasındaki bu günah sorunu çözülünceye dek her insan Tanrı'dan uzaktır.

Kaybolmuş olanlar Mesih'siz, umutsuz ve Tanrı'dan yoksun olarak yaşamaktadırlar(Efesliler 2:12). Mesih'ten yoksun olmak Tanrı'nın önüne gelmek ve O'nun sağladığı bereketleri alabilmekten de yoksun olmak anlamına gelir. İsa, "Yol, gerçek ve yaşam Ben'im. Benim aracılığım olmadan Baba'ya kimse gelemez" (Yuhanna 14:6) demiştir. O'nsuz olmak geleceğe dair bir ümidin olmaması anlamına gelmektedir. Tanrısız olmak insanı ve evreni yaratan ve devamını sağlayandan uzak olmaktır. Baba Tanrı'sız olmak ve ondan 'uzak' olmaktır (Efesliler 2:13).

hiçbir şey sormayacaksınız. Size doğrusunu söyleyeyim, benim adımla Baba'dan ne

Kurtulmuş olanlar karanlıktan Tanrı'nın şaşılası ışığına çağrılmışlardır (1. Petrus 2:9). Kurtulmamış olanlar halen karanlıkta bulunmaktadırlar. "Onların zihinleri

ilgili Müjde'nin ışığı imansızların üzerine doğmasın diye bu çağın ilahı onların

Kurtulmamış olanlar itaat etmeyen çocuklar diye adlandırılmaktadırlar

"Rabbimiz İsa, Tanrı'yı tanımayanları ve kendisiyle ilgili Müjde'ye uymayanları cezalandıracak" (2. Selanikliler 1:8) denmiştir. Müjde'ye itaatsizlik ettiklerinden ve Tanrı'nın oğlunu reddettiklerinden "doğal olarak gazap çocukları"dırlar (Efesliler 2:3).

görmeyecektir. Tanrı'nın gazabı böylesinin üzerinde kalır" (Yuhanna 3:36).

doğrudur.

Kaybolmanın Sonu

Rab İsa Mesih'in Müjde'sini önemsemeyip kurtuluşu reddedenler, "Rab'bin varlığından ve yüce gücünden uzak kalarak sonsuza dek mahvolma cezasına" (2. Selanikliler 1:9) çarptırılacaklardır. Bu onların sonsuza dek devam edecek olan durumudur. Şimdiki zamanda bu kişiler için Tanrı'ya geri dönüp kurtulma fırsatı bulunmaktadır, ama Tanrı'dan sonsuz ayrılış meydana geldiğinde artık bu kişiler için hiçbir şans kalmayacaktır.

Birçokları Tanrı'dan ayrılmayı ciddiye almazlar. Yaşadıkları anda Tanrı'yla bir

bereket aldıklarının farkında değillerdir. Teneffüs ettikleri hava Tanrı tarafından

hem de tüm yaratılış bir anda yok olacaktır.

bekliyor" (Yahuda 13). O zaman tamamen karanlık içinde kalanları aydınlatmak için

Kaybolmuş olan insanın bulunacağı yer tanımlandığı gibi ateş gölü olacaktır. Yazıldığı gibi, "adı yaşam kitabına yazılmamış olanlar"ın hepsi buraya atılacaktır

olacaktır. Aynı zamanda, "Eğer gözün günah işlemene neden olursa, onu çıkar at.

olacak" (Matta 8:12) denmiştir.

kişiler Tanrı'ya dönmez ve Rab İsa Mesih'i kurtarıcıları olarak kabul edip, O'na

Günahın özü Tanrı'dan bağımsız olma arzusudur. Kaybolmuş olanların son durumu yaşamlarında Tanrı'ya bağımlılığın olmayışı ve bunu istemeyişleridir. İnsanın

XX. BÖLÜM

GÖRMEZDEN GELİRSEK NASIL KAÇABİLİRİZ?

Yukarıdaki bölümlerde kurtarışın yüceliğinden bahsedilmektedir. Kurtarış, sonsuzluk boyunca, yalnızca Tanrı'nın varlığının önünde olmak değil, aynı zamanda kendi oğlunun benzeyişine sahip olmak ve Oğul ile Baba Tanrı arasındaki mükemmel birlikteliğe sahip olmayı da içermektedir. Aynı zamanda bu kurtarışın herkes için gerçekleştirildiğini de görmüştük. Bu tamamen Tanrı tarafından İsa Mesih aracılığıyla insan için gerçekleştirilmiş ve kabul eden herkese karşılıksız bir hediye olarak sunulmuştur. İnsanın bu konuda yükleneceği tek sorumluluk bu kurtuluşa ihtiyacı olduğu ve son olarak da insan için hem yaratıcısı hem de kurtarıcısı olan Tanrı ve O'nun yeryüzündeki görünümü olan Mesih'ten tamamen kopması anlamına gelen korkunç yargısı anlatılmaktadır. Ancak, düşünülmesi gereken bir nokta daha vardır. Bu, kurtarışın sağladıklarını tamamen kaybetme ve Tanrı'nın korkunç yargısını yaşama olasılığını doğurmaktadır.

tarafından bildirilen bu kurtuluş, Rab'bi dinlemiş olanlarca bize doğrulandı" (İbraniler

İlk bahsedilen düşünce kurtarış olmaksızın Tanrı'nın yargısından kaçmanın hiçbir yolu olmadığıdır. İnsan ya Tanrı'nın kurtarışını kabul eder ya da O'nun yargısıyla yüzleşmek zorunda kalır. Kurtarışı inkâr ettikten sonra, yargıdan kaçmak için hiçbir mantıklı neden öne sürülemez.

Pavlus Feliks'in önünde durup doğruluk, özdenetim ve gelecek yargı gününden söz edince Feliks korkuya kapılmıştır. Bunun üzerine Pavlus'a, "Şimdilik gidebilirsin. Fırsat bulunca seni yine çağırtırım" demiştir (Elçilerin İşleri 24:25). Oysa kurtuluşu kabul etmek konusunda Feliks için bundan daha uygun bir zaman olamazdı.

İnsanlar Golgota'yı ve bizim yaşayabilmemiz için orada ölen Mesih'i düşünmeden sonsuzluğa erişmeye çabalamaktadırlar. İnsanlar, O'nun müthiş kurtarışını görmezden geldikleri için, sonsuz ölümü tadacaklardır, bu da hem beden hem de ruhun Tanrı'dan ve Tanrı'nın sevgisinin tüm bereketlerinden ayrı kalması demektir. Böyle bir bereketi tehlikeye atarak, neden kadın, erkek, çocuk tüm insanlar Tanrı'nın karşılıksız kurtarışını değerlendirip, kabul etmeyi görmezden gelmektedir? Hatta bazıları neden bunu isteyerek reddetmektedir?

dünyada karanlık işler olarak gördüğü, pek çok kültürel davranış, iyi davranış, macera, ilerleme ve başarı vardır. Bu gibi şeyler kötü değildir ama onları kötü yapan insanların bunları bir yana bırakıp her şeyden daha önemli olan tek Kurtarıcı'yı düşünmemeleridir. İnsanlar, sonsuzluklar boyu sahip olabilecekleri refahı görmezden gelerek bu dünyanın hazinelerine bağlanmakta ve sevmektedirler. Bu dünyadaki terfi, onur, popülerlik, başarı, eğlence ve spor bu zevklerden yalnızca birkaç tanesidir. Ancak bu dünya sona erdiğinde bu zevkler de ortadan kalkacaktır. Hatta, insanlık ortadan kalkmadan önce bu zevkler çoktan ortadan kalkmış olacaktır. Geride hiçbir şey kalmayacaktır. Ancak kötü olan, tüm bunlar gerçekleştiğinde Tanrı'nın kurtarışını kabul etmek için zaman çok geç olacaktır. İnsanların Tanrı'nın müthiş kurtarışını görmezden gelmesinin bir diğer nedeni de kendi çabalarıyla kurtulacaklarına inanmalarıdır. Birçok kişi iyi olanı yaparak kurtulmaya çalışır. Bu tür insanlar, genellikle büyük fedakârlıklar yapmak ister, Tanrı'nın iyiliğini hak etmek ve kurtulmak için kendilerini dünyanın zevklerinden tamamen alıkoyarak, kendi başlarına bu tür çabalar gösterirken, Tanrı'nın kurtarışını görmezden gelirler. İnsanlar yaptıkları en iyi işlerin bile kurtulmak için hiçbir yarar sağlamayacağını anlamadıkları sürece Tanrı'nın kurtarışını görmezden geliyor ya da reddediyor olacaklardır.

İnsanlar İsa Mesih'in Baba'ya giden tek yol olduğunu ve O'nsuz kurtuluşun mümkün olmayacağını kabul etmediklerinden dolayı kayıp durumdadırlar.

İnsanlar cennet için yeterince iyi olmadıkları, Âdem'in günahını taşıdıkları, ne kadar kötü olursa olsun günah işledikleri ya da günahlı olarak doğdukları için kayıp değildirler. Çünkü tüm bu durumlardan ötürü insanın çekmesi gereken ceza Tanrı Oğlu'nun dünyaya gelmesiyle insanın üzerinden kaldırılmıştır. Tanrı'nın oğlu Golgota tepesinde çarmıha gerilerek bu cezayı onlar için ödemiş, orada Tanrı'nın kuzusu olarak dünyanın günahını ortadan kaldırmıştır. Aslında, İsa dünyaya bu amaç uğruna gelmiştir. Günahın bedeli çarmıhta ödendiği için Tanrı şimdi oğlunu sonsuz adaleti yerine getirmiş Kurtarıcı olarak kabul eden herkese sonsuz yaşam vermektedir. O'nu bu şekilde görmeyenlerse cezalandırılacak, Tanrı'nın "varlığından ve "gücünün görkeminden (2. Selanikliler 1:9) sonsuza dek ayrı kalacaklardır.

İşiten, 'Gel!' desin. Susayan gelsin. Dileyen yaşam suyundan karşılıksız alsın"

(Vahiy 22:17).