ယေန႕မ်ားစြာေသာလူမ်ားက အသင္းေတာ္သည္ အေဆာက္အဦးျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ၄င္းသည္ သမၼာက်မ္းစာသြန္သင္ေသာ သိရိွျခင္းပညာမဟုတ္ေပ။ “အသင္းေတာ္”စကားလံုးသည္ ဂရိဘာသာ စကားမွဆင္းသက္လာကာ ekklesia ဟုေခၚပါသည္။ “စု႐ံုးျခင္း” (သို႕) “ေရြးႏႈတ္ျခင္းခံရေသာ သူမ်ား” ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ “အသင္းေတာ္”စကားလံုး၏ မူရင္းအဓိပၸါယ္သည္ အေဆာက္အဦးကို ရည္ၫႊန္းလုိျခင္းမဟုတ္ဘဲ လူေတြကို ရည္ၫႊန္းလုိျခင္းျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြက လူတစ္ဦးကို မည္သည့္ဘု ရားေက်ာင္းသို႕တက္ေရာက္ခဲ့သလဲဟုေမးေသာအခါ သူတုိ႕က အသင္းေတာ္သည္ အေဆာက္အဦးျဖစ္ သည္ဟု ထင္မွားတတ္ၾကသည္။ ေရာမ ၁၆း၅ ထဲတြင္ “သူတုိ႕အိမ္၌ရွိေသာအသင္းေတာ္ကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ၾကေလာ့…” ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ရွင္ေပါလုက သူတို႕၏အိမ္တြင္ရွိေသာအသင္းေတာ္ဟု ေျပာ ခဲ့သည္။ အသင္းေတာ္သည္ အေဆာက္အဦးမဟုတ္ဘဲ ယံုၾကည္သူမ်ားကို ဆုိလုိသည္။
အသင္းေတာ္သည္ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္သည္။ ခရစ္ေတာ္သည္ ဦးေခါင္းျဖစ္သည္။ ဧဖက္ ၁း၂၂-၂၃ ထဲတြင္ “ေျခဘ၀ါးေတာ္ေအာက္သို႕အလံုးစံုတုိ႕ကို ခ်ထားသျဖင့္၊ အသင္းေတာ္အဘို႕အလိုငွါ၊ သူ႕ကိုအလံုး စံုတုိ႕၏အခ်ဳပ္အျခဦးေခါင္းျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ထိုအသင္းေတာ္ကား၊ အလံုးစံုတုိ႕ကို အလံုးစံုတုိ႕ႏွင့္ ျပည့္စံုေစ ေတာ္မူေသာသူ၏ျပည့္စံုျခင္းတည္းဟူေသာ ခရစ္ေတာ္၏ကုိယ္ျဖစ္သတည္း” ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ပင္ေတကုေတၱေန႕မွစ၍ (တမန္ အခန္းႀကီး ၂) ခရစ္ေတာ္ျပန္ႂကြလာသည့္တုိင္ေအာင္ ယံုၾကည္သူမ်ား အားျဖင့္ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္ထားပါသည္။ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကုိယ္သည္ အဓိကအားျဖင့္ ႐ႈ ေထာင့္ႏွစ္ခုရွိသည္။
၁။ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးႏွင့္ဆုိင္ေသာအသင္းေတာ္သည္ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ကာ ကယ္တင္ ျခင္း ရရွိခဲ့ၿပီးေသာသူမ်ားျဖစ္သည္။ “အေၾကာင္းမူကား၊ ယုဒလူျဖစ္ေစ၊ ေဟလသလူျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္ျဖစ္ေစ၊ လူလြတ္ျဖစ္ေစ၊ ငါတုိ႕ရွိသမွ်သည္ ၀ိညာဥ္ေတာ္တပါးတည္အားျဖင့္ တကိုယ္တည္းထဲသို႕ဗတၱိဇံကိုခံၾက၏။ ငါတုိ႕ရွိသမွ်သည္ တစိတ္တ၀ိညာဥ္တည္းထဲသို႕လည္း ေသာက္ၾက၏” (၁ေကာ ၁၂း၁၃)။ ဤက်မ္းပုိဒ္ထဲ တြင္ ယံုၾကည္သူအားလံုးတုိ႕သည္ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကုိယ္ထဲသို႕ပါ၀င္သည္။ ထုိ႕ျပင္ ခရစ္ေတာ္၏၀ိညာဥ္ ေတာ္ကိုလည္းရရွိသည္ဟုေဖာ္ျပလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာအသင္းေတာ္တြင္ သခင္ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ကို မိမိကယ္တင္ပိုင္ရွင္အျဖစ္ယံုၾကည္လက္ခံေသာသူမ်ားအားလံုးပါ၀င္သည္။
၂။ ေဒသႏၱာရအသင္းေတာ္သည္ ဂလာတိ ၁း၁-၂ ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ “…ငါ႔ထံမွာရွိေသာ ညီအစ္ ကိုအေပါင္းတုိ႕သည္ ဂလာတိျပည္၌ရိွေသာ အသင္းေတာ္မ်ားကို ၾကားလိုက္ပါ၏။” ဤက်မ္းပိုဒ္ကိုၾကည့္ လွ်င္ ဂလာတိျပည္နယ္တြင္ အသင္းေတာ္မ်ားစြာရွိသည္ကို ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိအသင္းေတာ္ တုိ႕သည္ ေဒသ ႏၱာရအသင္းေတာ္မ်ားဟုေခၚပါသည္။ ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္၊Luterance အသင္းေတာ္၊ ကတ္သလိတ္အသင္းေတာ္၊ စသည္တုိ႕သည္ က မၻာလံုးဆုိင္ရာအသင္းေတာ္မဟုတ္ေပ။ ေဒသႏၱာရ အသင္းေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ယံုၾကည္သူမ်ား၏ခႏၶာကုိယ္ျဖစ္သည္။ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အသင္းေတာ္သည္ ခရစ္ေတာ္ပိုင္ဆုိင္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ခရစ္ေတာ္ကို မိမိကယ္တင္ရွင္အျဖစ္လက္ခံယံုၾကည္ေသာသူမ်ားျဖစ္ ၾကသည္။ ကမၻာလံုးဆုိင္ရာအသင္းေတာ္တြင္ပါ၀င္ေသာသူမ်ားသည္ ေဒသႏၱရအသင္းေတာ္ထဲတြင္ မိတ္သ ဟာရဖြဲ႕ျခင္းႏွင့္ တဦးႏွင့္တဦးအသိအမွတ္ျပဳျခင္းမ်ားကို ရွာေဖြရမည္ျဖစ္သည္။
အတုိခ်ံဳး၍ေဖာ္ျပရလွ်င္ အသင္းေတာ္သည္ အေဆာက္အဦးႏွင့္အဖြဲ႕အစည္းမဟုတ္ေပ။ သမၼာက်မ္းစာအရ၊ အသင္းေတာ္သည္ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကုိယ္ျဖစ္သည္။ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္သည္လည္း ခရစ္ေတာ္ကို မိမိ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ယံုၾကည္လက္ခံေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္ (ေယာဟန္ ၃း၁၆၊ ၁ေကာ ၁၂း၁၃)။ ေဒသႏၱရအသင္းေတာ္သည္ ယံုၾကည္သူမ်ားစု႐ံုးေတြ႕ဆံုေသာေနရာျဖစ္သည္။ ေဒသႏၱရအသင္းေတာ္ သည္ ၁ေကာ ၁၂ ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ “ခႏၶာကိုယ္”တစ္ခု၏နည္းဥပေဒသအတုိင္း လက္ေတြ႕အသံုးခ် ႏုိင္ေသာေနရာျဖစ္သည္။ ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း ခြန္အားေပးရမည္၊ ဆံုးမသြန္သင္ရမည္၊ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္၏ေက်းဇူးေတာ္ႏွင့္ပညာေတာ္အားျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းတည္ေဆာက္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။
တမန္ေတာ္၀တၳဳ ၂း၄၂သည္ အသင္းေတာ္၏ရည္ရြယ္ခ်က္ေဖာ္ျပေပးထားေသာက်မ္းပိုဒ္ျဖစ္ သည္ ဟုယူဆႏုိင္သည္။ “ထုိသူမ်ားသည္ တမန္ေတာ္မ်ား၏ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးကိုခံျခင္း၊ အေပါင္းအသင္း ဖြဲ႕ျခင္း၊ မုန္႕ကိုဖဲ့ျခင္း၊ ပဌနာျပဳျခင္းတုိ႕ကို အျမဲေဆာင္ရြက္၍ ေနၾက၏။” ဤက်မ္းပုိဒ္အရ အသင္းေတာ္၏ လႈပ္ရွားမႈ/ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားသည္- ၁။ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ကိုက္ညီေသာသြန္သင္ျခင္း၊ ၂။ ယံုၾကည္သူမ်ားစု႐ံုး ၍ဘုရားသခင္ကို ကုိးကြယ္ႏုိင္ရန္အတြက္ေနရာျပင္ဆင္ေပးထားျခင္း ၃။ ပြဲေတာ္မဂၤလာကိုသံုးေဆာင္ျခင္း ၄။ ဆုေတာင္းျခင္း စသည္ တုိ႕ျဖစ္ႏုိင္သည္။
အသင္းေတာ္က သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ညီၫြတ္ေသာယူဆခ်က္မ်ားသြန္သင္ရမည္။ သို႕မွသာ ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ယံုၾကည္ျခင္း၌ အျမစ္တြယ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ဧဖက္ ၄း၁၄ထဲတြင္ “ အေၾကာင္းမူကား၊ သူတပါးတုိ႕သည္ လူပရိယာယ္ႏွင့္အျပစ္သို႕ ေသြးေဆာင္ျခင္းငွါလွည့္ျဖားေျပာဆုိသျဖင့္၊ ငါတုိ႕သည္ ေနာက္တဖန္ခပ္သိမ္း ေသာၾသ၀ါဒေလတုိက္၍ ဖ႐ိုဖရဲလြင့္သြားေသာသူငယ္မျဖစ္ေစႏွင့္” ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။အသင္းေတာ္ဟူ သည္ မိတ္သာဟာရဖြဲ႕ရေသာေနရာျဖစ္သည္။ ထိုေနရာသည္ ခရစ္ယာန္မ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ခင္သစၥာရွိ၍ အခ်င္းခ်င္းအ႐ိုအေသေပးေသာေနရာ(ေရာမ ၁၂း၁၀)၊ ဆံုးမသြန္သင္ေသာေနရာ (ေရာမ ၁၅း၁၄) အခ်င္းခ်င္း အေပၚဂ႐ုဏာထား၍ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးေသာေနရာ (ဧဖက္ ၄း၃၂)၊ အခ်င္းခ်င္း ခြန္အား ေပးေနရာ (၁သက္ ၅း၁၁)၊ အထူးသျဖင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထားရွိေသာေနရာ (၁ေယာ ၃း၁၁)ျဖစ္သည္။
အသင္းေတာ္သည္ ယံုၾကည္သူမ်ားအတူတကြပဲြေတာ္မဂၤလာကိုသံုးေဆာင္ေသာေနရာခရစ္ေတာ္ အေသ ခံျခင္းႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ုတုိ႕ကိုယ္စားအေသြးေတာ္သြန္းေလာင္းျခင္းကို သတိရေအာက္ေမ့ေသာေနရာျဖစ္သည္ (၁ေကာ ၁၁း၂၃-၂၆)။ “မုန္႕ခ်ိဳးဖဲ့ျခင္း” ခံယူခ်က္သည္ (တမန္ ၂း၄၂) ညေနစာအတူတကြသံုးေဆာင္ျခင္း သေဘာကိုေဆာင္ပါသည္။ ၄င္းသည္ အသင္းေတာ္မိတ္သာဟာရဖြဲ႕ျခင္းအတြက္ ဥပမာတစ္ခုျဖစ္သည္။ တမန္ေတာ္၀တၳဳ ၂း၄၂အရ အသင္းေတာ္၏ေနာက္ဆံုးရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ဆုေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္သည္ ဆုေတာင္းျခင္းဦးစားေပးေသာေနရာ၊ ဆုေတာင္းျခင္းသြန္သင္ေသာေနရာ၊ လက္ေတြ႕ က်က်ဆုေတာင္းေသာေနရာျဖစ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဖိလိပၸိ ၄း၆-၇ ထဲတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ကို ဤသို႕ခြန္အားေပး ထးပါသည္။ “အဘယ္အမႈကိုမွ်စိုးရိမ္းျခင္းမရွိဘဲ အရာရာ၌ေက်းဇူးေတာ္ကိုခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္တကြ ဆုေတာင္း ပဌနာျပဳေသာအားျဖင့္၊ သင္တုိ႕ေတာင္းပန္လုိေသာအရာမ်ားတုိ႕ကို ဘုရားသခင္အားၾကားေလွ်ာက္ၾက ေလာ့။ ထိုသုိ႕ျပဳလွ်င္ အဘယ္သူမွ်ႀကံ၍မမွီႏုိင္ေသာ ဘုရားသခင္၏ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ ေယ႐ႈခရစ္အားျဖင့္ သင္တုိ႕၏စိတ္ႏွလံုးတုိ႕ကို ေစာင့္မလိမ့္မည္။”
အသင္းေတာ္အတြက္ အျခားေသာမဟာေစခုိင္းခ်က္တစ္ခုသည္ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္အားျဖင့္ ကယ္တင္ျခင္းသတင္းေကာင္းေႂကြးေၾကာ္ျခင္းျဖစ္သည္ (မႆဲ ၂၈း၁၈-၂၀)။ အသင္းေတာ္သည္ ကယ္ တင္ျခင္းသတင္းေကာင္းကို ႏႈတ္ႏွင့္အျပဳအမူအားျဖင့္ သစၥာရွိစြာ ေ၀ငွသက္ေသခံရမည္ျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္သည္ “အသင္းထြန္းေတာက္ေသာအိမ္”ျဖစ္ရေပမည္။ သခင္ေယ႐ႈသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕၏သခင္ ႏွင့္ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း လမ္းျပရမည္ျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္သည္ သတင္းေကာင္းေ၀ငွေသာေနရာ ႏွင့္ ၄င္း၏အသင္း၀င္သူမ်ားကိုလည္း ကယ္တင္ျခင္းသတင္းေကာင္းေႂကြးေၾကာ္ရန္ ျပင္ဆင္ေပးထားေသာ ေနရာ (၁ေပ ၃း၁၅)ျဖစ္သည္။
အသင္းေတာ္၏ေနာက္ဆံုးေသာရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို ယာကုပ္ ၁း၂၇ ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ “ခမည္းေတာ္ဘုရားသခင့္ေရွ႕၌ စင္ၾကယ္သန္႕ရွင္းေသာသီလဟူမူကား၊ မိဘမရွိေသာသူငယ္တုိ႕ႏွင့္မုတ္ ဆိုးမတုိ႕သည္ ဆင္းရဲခံရေသာအခါ၊ သူတုိ႕ကို ၾကည့္႐ႈျပဳစုျခင္း၊ ကိုယ္တုိင္လည္းေလာကီအညစ္အေၾကးႏွင့္ ကင္းစင္အံ့ေသာငွါ ေစာင္းေရွာက္ျခင္းေပတည္း။” အသင္းေတာ္သည္ မရွိဆင္းရဲသားမ်ားကို ကူညီေဖးမ ေသာအသင္းေတာ္ျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္သည္ ၀ိညာဥ္ေရးရာလုိအပ္ေသာသူမ်ားကို ကယ္တင္ျခင္းအ ေၾကာင္းေဟာျခင္းအတြက္သာမဟုတ္ဘဲ သူတုိ႕၏ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္စပ္ဆုိင္ေသာလူအပ္ခ်က္မ်ား (အစားအစာ၊ အ၀တ္အစားႏွင့္ လႊမ္းၿခံဳစရာမ်ား)ကို ျဖည့္ဆည္းေပးထားေသာေနရာျဖစ္သည္။ ခရစ္ေတာ္ထဲတြင္ရွိေသာ ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ အျပစ္တရားႏွင့္ ေလာကီညစ္ညမ္းျခင္းမွလႊတ္ေျမာက္ႏုိင္ရန္ အသင္းေတာ္က စီမံေပး ရမည္ျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္သည္ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ညီၫြတ္ေသာသြန္သင္ျခင္းႏွင့္ ခရစ္ယာန္မ်ားမိတ္ သာဟာရဖြဲ႕ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ေပးေသာေနရာျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္၊ အသင္းေတာ္၏ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ မည္သည့္အရာျဖစ္သနည္း။ ရွင္ေပါလုက ေကာရိ ႏၱဳၾသ၀ါဒ စာထဲတြင္ ယံုၾကည္သူမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ နမူနာပံုစံကိုေဖာ္ျပထားပါသည္။ အသင္းေတာ္ သည္ ဤေလာကတြင္ ဘုရားသခင္၏ လက္ေတာ္မ်ား၊ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ေျခေထာက္ေတာ္- ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာ ကိုယ္ (၁ေကာ ၁၂း၁၂-၁၇)ျဖစ္သည္။ ခရစ္ေတာ္သည္ ဤေလာကတြင္ လူတစ္ဦးအျဖစ္အသက္ရွင္ေသး လွ်င္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္အရာမ်ား ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္လည္း လုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ အသင္းေတာ္သည္ “ခရစ္ယာန္”၊ “ခရစ္ေတာ္ႏွင့္တူေသာသူမ်ား”၊ “ခရစ္ေတာ္ေနာက္လုိက္ေသာသူမ်ား” ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သင္းအုပ္ဆရာ/တရားေဟာဆရာအမႈျပဳျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယေန႔ အသင္းေတာ္မ်ားတြင္ ျငင္းခံုမႈမ်ားစြာရွိသည္ကို အေတြ႕ရေပ။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ႏွင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမရိွဘဲ အတူတူျဖစ္သည္ကို ျမင္ေတြ႕ျခင္းသည္ အလြန္အေရး ႀကီးသည္။ အမ်ိဳးသမီမ်ားသည္ သင္းအုပ္ဆရာအမႈကို မေဆာင္႐ြက္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ သမၼာက်မ္းစာက အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမႈေတာ္ျမတ္၌ ပါ၀င္ရန္ တားျမစ္ထားေၾကာင္း စြဲကုိိင္ယံုၾကည္ေသာအမ်ိဳး သမီးမ်ား ရွိသည္နည္းတူ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သင္းအုပ္ဆရာအမႈကိုထမ္းေဆာင္ႏုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ သူတုိ႕သည္ အမႈေတာ္ျမတ္၌ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေၾကာင္း စဲြကုိင္သူ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္းရွိသည္။ ထုိသုိ႕ခံယူျခင္းသည္ လူမ်ိဳးအဆင့္အတန္းခဲြျခားျခင္း မဟုတ္ေပ။ သမၼာက်မ္းစာ အနက္ဖြင့္ျခင္း မတူညီေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က “ မိန္းမသည္ အုပ္စုိးျခင္းကို အစဥ္၀န္ခံ၍ တိတ္ဆိတ္စြာသင္ေစ။ မိန္းမသည္ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးျခင္း၊ ေယာက်္ားကို အစိုးတရျပဳေစျခင္းအခြင့္ကို ငါမေပး။ သူသည္ တိတ္ဆိတ္စြာေနအပ္၏” (၁တိ၊ ၂း၁၃-၁၄)။ အသင္းေတာ္က႑တြင္ ဘုရားသခင္က အမ်ိဳးသမီး မ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ တာ၀န္အသီးသီးေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။ ဤေလာကသို္႕ အျပစ္၀င္လာ သည့္အခ်ိန္မွစ၍၊ ဘုရားသခင္ကလူသားမ်ားကို တာ၀န္အသီးသီးခန္႔အပ္ခဲ့ပါသည္ (၁တိ၊ ၂း၁၃-၁၄)။ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလုအားျဖင့္၊ ဘုရားသခင္က အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားေပၚတြင္ သြန္သင္ျခင္း ႏွင့္ အုပ္စိုးျခင္း အမႈမျပဳရန္ တားျမစ္ထားပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သင္းအုပ္ဆရာ အျဖစ္အမႈထမ္းျခင္းကို ႀကိဳတင္တားျမစ္ရာတြင္၊ သူတုိ႕သည္ အမ်ိဳးသားမ်ားအေပၚ တရားေဟာျခင္း၊ သြန္သင္ျခင္း ႏွင့္ အုပ္စုိုးျခင္းမျပဳရန္ တားျမစ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားအမႈေတာ္ျမတ္၌ပါ၀င္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ “တားျမစ္ျခင္း” မ်ားစြာရွိသည္။ ပထမခ်က္ျငင္းခံုမႈသည္၊ပထမရာစုႏွစ္တြင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္အမ်ားအားျဖင့္ပညာမဆည္းပူးခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္တမန္ ေတာ္ရွင္ေပါလု က အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သြန္သင္ျခင္းအမႈမျပဳရန္ တားျမစ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ၁တိ၊ ၂း၁၁-၁၄ တြင္ ပညားေရးအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ေဖာ္ျပ ထားျခင္းမရွိေပ။ အမႈေတာ္ျမတ္ႀကီးထဲတြင္ ပညာတတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကသာပါ၀င္ခြင့္ ရရွိလွ်င္၊ သခင္ေယ႐ႈ၏ေနာက္ ေတာ္လုိက္တပည့္ေတာ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတုိ႕သည္ ပညာမတတ္ခဲ့ၾကေသာ ေၾကာင့္ အမႈေတာ္ျမတ္၌ပါ ၀င္ခြင့္ရၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ဒုတိယေျမာက္ျငင္းခံုမႈသည္၊ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလုက ဧဖက္ၿမိဳ႕၌ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုသာ တားျမစ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ( တိေမာေသာၾသ၀ါဒစာပဌမေစာင္သည္ဧဖက္ၿမိဳ႕အသင္းေတာ္တြင္သင္းအုပ္ဆရာအျဖစ္အမႈထမ္း ေသာ တိေမာေသ ထံေပးပို႕ေသာ စာေစာင္ျဖစ္သည္)။ ဧဖက္ၿမိဳ႕သည္ Artemis ဘုရားေက်ာင္း၊ ဂရိႏွင့္ေရာမလူမ်ိဳး မ်ား၏မွားယြင္းေသာ ဘုရားမမ်ားကိုးကြယ္ေသာ ၿမိဳ႕အျဖစ္ထင္ရွားသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ Artemis ဘုရား ၀တ္ျပဳျခင္းတြင္ အခြင့္အာဏာရွိေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တိေမာေသာၾသ၀ါဒစာပဌမေစာင္ထဲတြင္ Artemis ဘုရားအေၾကာင္းကို၎၊ ၁တိ၊ ၂း၁၁-၁၂ တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ၾသ၀ါဒသည္ Artemis ဘုရားကိုကိုးကြယ္ေသာသူမ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္ကို၎ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလုက မေဖာ္ျပခဲ့ေပ။
တတိယေျမာက္ ျငင္းခံုမႈသည္၊ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလုက ေယာက်္ားႏွင့္မိန္မ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပလုိျခင္းမဟုတ္ဘဲ၊ လင္မယားအေၾကာင္းကိုသာ ေဖာ္ျပလုိျခင္းျဖစ္သည္။ မူရင္းဂရိဘာသာစ ကားလံုးတြင္ လင္မယားအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပလုိျခင္းျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ သို႕ေသာ္ထုိစကားလံုး၏ အေျခခံအဓိပၸါယ္သည္ ေယာက်္ား၊မိန္းမ အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႕ျပင္၊ အခန္းငယ္ ၈-၁၀ ထဲတြင္ ထုိဂရိဘာသာစကားကိုသာအသံုးျပဳခဲ့ပါသည္။ အရပ္ရပ္တုိ႕၌ ေယာက္်ားမ်ားသည္ အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ ျငင္းခံုျခင္း မရိွဘဲ၊ သန္႕ရွင္းေသာလက္ကိုခ်ီ၍ ဆုိေတာင္း ျပဳရမည္ေလာ(v.၈)။မယားမ်ားကသာ ရွက္ေၾကာက္ျခင္း၊ ဣေႁႏၵ ေစာင့္ျခင္းအားျဖင့္၊ ေလ်ာက္ပတ္ေသာအ၀တ္ႏွင့္၎၊ ဘုရားသခင္အားရိုေသေလးျမတ္ျခင္းကို ၀န္ခံျပဳစုေသာမိန္းမ ဆင္သင့္သည့္အတုိင္း၊ ေကာင္းေသာအက်င့္က်င့္ရမည္ေလာ(v.၉-၁၀)။ ထိုသို႕မဟုတ္ေပ။ အခန္းငယ္ ၈-၁၀ သည္ ေယာက်္ားအားလံုးႏွင့္ မိန္းမအားလံုးကို ရည္ၫႊန္းလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ လင္ႏွင့္မယားကိုသာ ရည္ၫႊန္းလုိျခင္မဟုတ္ေပ။ အခန္းငယ္ ၁၁-၁၄ ကိုၾကည့္လွ်င္၊ လင္မယားကို သာၫႊန္ျပလုိျခင္းမဟုတ္သည္ကို ေတြ႕ရိွႏုိင္ပါသည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမႈေတာ္ျမတ္၌ပါ၀င္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ မၾကခဏျငင္းခံုမႈတစ္ခု သည္ ဓမၼေဟာင္းထဲ၌ရွိေသာအမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ မိရိရံ၊ ေဒေဗာရ၊ ဟုလဒ တုိ႕ကို အေၾကာင္းျပဳ၍၊ ျငင္းခံုမႈျပဳတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ဤ ျငင္းခံုမႈတြင္ အဓိပ အခ်က္ကို လႊဲေခ်ာ္သြား ခဲ့သည္။ ပထမအေနျဖင့္၊ ေဒေဗာရသည္ တရားသူႀကီး ၁၃ ဦးမ်ားၾကားတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီးတရားသူႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဟုလဒသည္ သမၼာက်မ္းစာထဲ၌ေဖာ္ျပထားေသာ ေယာက်္ားပေရာဖက္ ၁၂ ပါးထဲတြင္ သူမတစ္ဦးတည္းသာ ပေရာဖက္မျဖစ္ခဲ့သည္။ အာမိရံ ေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္ျခင္းသည္လည္း ေမာေရွႏွင့္ အာ႐ံုတုိ႕၏ ညီမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အာသလိႏွင့္ ေယဇေဗလ တုိ႕သည္ ဘုရင္ေခတ္တြင္ ခက္ခက္ခဲခဲျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေသာသူမ်ားျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္၊ဓမၼေဟာင္းထဲတြင္အမႈတခုခုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရာတြင္အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏အခြင့္အာဏာသည္ အသံုးမ၀င္ၾကေပ။ တိေမာေသၾသ၀ါဒစာပထမေစာင္ႏွင့္ အျခားေသာ စာေစာင္မ်ားတြင္ အသင္းေတာ္၊ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္အတြက္ လမ္းၫႊန္မႈမ်ားစြာေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိလမ္းၫႊန္ ခ်က္ထဲတြင္ အသင္းေတာ္၏အခြင့္အာဏာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ တည္ေဆာက္ပံုမ်ားကိုလည္းေတြ႕ ရွိနုိင္သည္။ ၎တည္ေဆာက္ပံုမ်ားသည္ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ (သို႕) ဓမၼေဟာင္းထဲ၌ရွိ သေသာသူမ်ားအတြက္မဟုတ္ေပ။
ဓမၼသစ္က်မ္းထဲတြင္ ျပစ္ကိလႏွင့္ဖိေဗ တုိ႕အားျဖင့္ ေထာက္ျပ၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား သည္ အမႈေတာ္ထဲ၌ပါ၀င္ႏုိင္သည္ဟု ျငင္းခံုတတ္ၾကသည္။ တမန္ေတာ္၀တၱဳ ၁၈ တြင္ ျပစ္ကိလႏွင့္ အာဂုလ တို႕သည္ ဘုရားသခင္ကို သစၥာရိွရိွ အေစခံခဲ့ၾကသည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါ သည္။ ျပစ္ကိလ၏နာမည္ကို ပထမဦးဆံုးေဖာ္ျပထားသည္။ သူမသည္ မိမိခင္ပြန္းထက္ အမႈေတာ္အတြက္ သာ၍ထိေရာက္စြာလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေပသည္။ သို႔သည္ ျပစ္ကိလသည္အမႈေတာ္ ျမတ္၌ပါ၀င္ရာတြင္ ၁တိ၊ ၂း၁၁-၁၄ ထဲတြင္ေဖာ္ျပထားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္မႈမ ရွိေပ။ ျပစ္ကိလႏွင့္ အာဂုလတုိ႕သည္ အာေပါလုကို မိမိအိမ္သို႔ေခၚ၍၊ သူ႕ကို ဆံုးမကာ၊ ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို သာ၍သိရိွႏုိင္ရန္ ရွင္းျပခဲ့ၾကသည္(တ၊ ၁၈း၂၆)။
ေရာမ၊၁၆း၁ ထဲတြင္၊ ဖိေဗသည္ “အေစခံ” ဟု ေဖာ္ျပမည့္အစား သူမသည္ “သင္းေတာ္လူ ႀကီး” ဟုေဖာ္ျပထားေသာလည္း သူမသည္ အသင္းေတာ္တြင္ သြန္သင္ဆရာျဖစ္သည္ဟု အေဖာ္ျပခဲ့ေပ။ “သြန္သင္ျခင္းအစြမ္း” သည္ သင္းေထာက္လူႀကီးမ်ားအတြက္ ခ်ေပးထားျခင္းျဖစ္ ၿပီး၊ သင္းေတာ္လူႀကီးမ်ားအတြက္မဟုတ္ေပ (၁တိ၊ ၃း၁-၁၃၊ တိတု၊ ၁း၆-၉)။ သင္းေထာက္လူ ႀကီး/သင္းေတာ္လူႀကီး/ ဘုန္းႀကီးတို႕သည္ “မယားတစ္ဦးတည္းရွိေသာသူ” “မိမိသားသမီးမ်ားက ယံုၾကသည္ေသာသူ” “ေလးစားထုိက္ေသာသူ” ျဖစ္ရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္းအုပ္ဆရာမ်ား၏အ ရည္အခ်င္းမ်ားၾကည့္လွ်င္ ေယာက်္ားမ်ားရည္ၫႊန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ ၁တိ၊ ၃း၁-၁၃ ႏွင့္ တိတု၊ ၁း၆-၉ တုိ႕တြင္ သင္းအုပ္ဆရာမ်ားႏွင့္ သင္းေထာက္လူႀကီးမ်ား ေဖာ္ျပရာတြင္ ပုလႅိင္ျဖင့္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရိွႏုိင္ပါသည္။
၁တိ၊ ၂း၁၁-၁၄ ထဲ၌ ေဖာ္ျပခ်က္သည္ “လံုး၀” ရွင္းလင္းပါသည္။ အခန္းငယ္ ၁၃ ကို
“အတြက္” ျဖင့္အစခ်ီၿပီး၊ အခန္းငယ္ ၁၁-၁၂ ထဲရွိ ေပါလု ေဖာ္ျပလုိေသာ “အေၾကာင္း” အရာမ်ားကို တင္ျပထားပါသည္။ မိန္းမမ်ားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေယာက်္ားမ်ားေပၚတြင္ အာဏာမရွိရမည္နည္း။ သြန္သင္ျခင္းမျပဳရမည္နည္း။ အာဒံသည္ ဦးစြာဖန္ဆင္းျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ေနာက္မွ ဧ၀ကို ဖန္ဆင္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အာဒံသည္ လွည့္ျဖားမႈကို မခံစားခဲ့ေပ။ ဧ၀ကိုသာ လွည့္ျဖားမႈခံခဲ့ပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ အာဒံကို ဖန္ဆင္းခဲ့ၿပီးေနာင္ သူ႕ကုိ ကူညီရန္ ဧ၀ကို ဖန္ဆင္းခဲ့ပါသည္။ ဤဖန္ဆင္းျခင္းသည္ ကမၻာေပၚတြင္ရွိေသာ လူသားအားလံုးႏွင့္ အသင္းေတာ္အတြက္ျဖစ္ပါသည္ (ဧဖက္၊ ၅း၂၂-၂၃)။ ဧ၀သည္ ပထမဆံုးလိမ္ညာျခင္းခံရေသာ သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိန္းမမ်ားက သင္းအုပ္ဆရာအျဖစ္အလုပ္အပ္ျခင္း၊ ေယာက်္ားမ်ား ေပၚတြင္ အာဏာအမိန္ပမရိွအပ္ျခင္းအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ား သည္ လွည့္ျဖားရန္ လြယ္ကူေသာေၾကာင့္ သူတုိ႕သည္ သြန္သင္ျခင္းမျပဳအပ္ေပ ဟု ခံယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤခံယူခ်က္သည္ အျငင္းပြါးစရာပင္ျဖစ္သည္။ မိန္းမမ်ားသည္ လိမ္ညာရန္ လြယ္ကူလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္သူတုိ႕က ကေလးသူငယ္မ်ား (လိမ္လည္ရန္အလြန္လြယ္ကူသည္) ႏွင့္ အျခားမိန္းမမ်ား (ပို၍လိမ္လည္ရန္လြယ္ကူေသာသူမ်ား) ကို သြန္သင္ရမည္နည္း။ အေပၚတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ေၾကာင္းအရာက ထုိသို႔မဆုိလုိေပ။ ဧ၀သည္ လိမ္ညာမႈကို ပထမဆံုးခံရေသာ ေၾကာင့္ မိန္းမမ်ားသည္ ေယာက်္ားမ်ားေပၚတြင္သြန္သင္ျခင္းမျပဳရန္ႏွင့္ သူတုိ႕ေပၚတြင္ အာဏာ အမိန္႔မရိွရန္ျဖစ္ပါသည္။ အဓိကေဖာ္ျပလုိျခင္းသည္ ဘုရားသခင္က အသင္းေတာ္၏အခြင့္အာဏာ ကို ေယာက္်ားမ်ားေပၚတြင္ေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။
မိန္းမမ်ားစြာတို႕သည္ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ျခင္း၊ ေက်းဇူးတရားရွိျခင္း၊ သြန္သင္ျခင္း၊ သူတပါး ကိုကူညီျခင္းစေသာ ၀ိညာဥ္ဆုေက်းဇူးမ်ားရွိတတ္ၾကသည္။ မ်ားစြာေသာ အသင္းေတာ္၏သာသ နာလုပ္ငန္း၏ေအာင္ျမင္မႈသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေပၚတြင္မူတည္သည္။ အသင္းေတာ္တြင္ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီမ်ားသည္ ပရိန္သတ္အမ်ားေရွ႕တြင္ ဆုေတာင္းျခင္း၊ ပေရာဖက္ျပဳျခင္းမ်ားျပဳရန္ တားျမစ္ထားျခင္းမရိွေပ (၁ေကာ၊ ၁၁း၅)။ သူတုိ႔သည္ ေယာက်္ားမ်ားေပၚတြင္ အာဏာအမိန္႔မရွိ ရန္ အတြက္သာတားျမစ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မိန္းမတုိ႕သည္လည္း မိမိရရိွထားေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ဆုေက်းဇူးမ်ားကိုလည္း အသံုးျပဳရန္ တားျမစ္ထားျခင္းမရိွေပ (၁ေကာ၊ ၁၂)။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေယာက်ာ္းမ်ားကဲ့သုိ႕၊ အျခားသူမ်ားထံ အမႈေတာ္ေဆာင္ႏုိင္သည္။ သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္အသီးကိုလည္း ထင္ရွားေစႏုိင္သည္(ဂလာ၊ ၅း၂၂-၂၃)။ ေပ်ာက္ဆံုး ေသာ၀ိညာဥ္မ်ားထံ ကယ္တင္ျခင္းသတင္းေကာင္းလည္းေ၀ငွ ႏုိင္သည္ (မႆဲ၊ ၂၈း၁၈-၂၀၊ တ၊ ၁း၈၊ ၁ေပ၊ ၃း၁၅)။
အသင္းေတာ္ေပၚတြင္ ၀ိညာဥ္ေရးရာႏွင့္ပတ္သက္၍ အခြင့္အာဏာရွိရန္ ေယာက်္ားမ်ား ကို ဘိသိက္ထားပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ေယာက်္ားမ်ားသည္ သာ၍ေကာင္းေသာ သြန္သင္ဆရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ သူတုိ႕သည္ ရာထူးအဆင့္အတန္းျမင့္ေသာေၾကာင့္၊ သာ၍ညာဏ္ေကာင္းေသာ ေၾကာင့္မဟုတ္ေပ။ ဘုရားသခင္က ထုိအမႈအရာကို ေဆာင္ရြက္ရန္တာ၀န္ခန္႕အပ္ထားေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားမ်ားသည္ မိမိအသက္တာအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ စကားအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ၀ိညာဥ္ေရးရာဦးေဆာင္ႏုိင္ရန္ စံျပနာမူနာယူထုိက္သူျဖစ္ရမည္ျဖစ္သည္။ မိန္းမမ်ားသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးက႑တြင္ အနည္းငယ္နိမ့္က်သည္။ မိန္းမမ်ားက အျခားမိန္းမမ်ားကို သြန္သင္ရေပမည္ (တိတု၊ ၂း၃-၅)။ မိန္းမမ်ားသည္ မိမိသားသမီးမ်ားကို မသြန္သင္ရန္ က်မ္းစာက တားျမစ္ထားျခင္း မရွိေပ။ မိန္းမမ်ားသည္ ေယာက်္ားမ်ားကို သြန္သင္ျခင္းမျပဳရန္ႏွင့္ သူတုိ႕အေပၚတြင္ အခြင့္အာဏာ မရွိရန္ အတြက္သာ တားျမစ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သင္းအုပ္ ဆရာအျဖစ္အမႈမထမ္းအပ္ေပ။ ထုိ႕သုိ႕ဆုိရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ရာထူးအဆင့္အတန္းအား ျဖင့္ နိမ့္က်သည္/ အေရးမႀကီးေပကို မဆိုလိုေပ။ သို႕ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ အလုိေတာ္ႏွင့္အညီ မိမိရရွိေသာ ဆုေက်းဇူးမ်ားကို မွန္ကန္သင့္ေလ်ာ္စြာ အသံုးခ်ရမည္ျဖစ္သည္။
သမၼာက်မ္းစာေဖာ္ျပခ်က္အရ၊ ခရစ္ယာန္မ်ား ဗတၱိဇံခံယူျခင္းသည္ ယံုၾကည္သူမ်ား၏ အတြင္း ႏွလံုးသားထဲ၌ ရွိေသာ ယံုၾကည္ျခင္းကို ျပင္ပန္းသ႑ာန္အားျဖင့္ သက္ေသထူထင္ရွားေစ ျခင္းျဖစ္သည္။ ခရစ္ယာန္မ်ားဗတၱိဇံခံယူျခင္းသည္ ယံုၾကည္သူတစ္ဦးက ခရစ္ေတာ္ႏွင့္အတူေသ ေၾကာင္း၊ အတူသၿဂႋဳဟ္ျခင္းခံေၾကာင္း ႏွင့္ အတူရွင္ျပန္ထေျမာက္ေၾကာင္းကို သက္ေသထူျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ သမၼာက်မ္းစာက “ေယ႐ႈခရစ္၌ ဗတၱိဇံကိုခံေသာသူရွိသမွ်တုိ႕သည္ အေသခံေတာ္မူျခင္း၌ ဗတၱိဇံကိုခံၾကသည္ဟု သင္တုိ႕မသိသေလာ။ ထိုေၾကာင့္အေသခံေတာ္မူျခင္း၌ ဗတၱိဇံမဂၤလာခံ ေသာအားျဖင့္၊ ထုိသခင္ႏွင့္အတူ သၿဂႋဳဟ္ျခင္းကို ခံရၾက၏။ အေၾကာင္းမူကား၊ ခရစ္ေတာ္သည္ ခမည္းေတာ္၏ ဘုန္းတန္ခိုးအားျဖင့္၊ ေသျခင္းမွထေျမာက္ေတာ္မူသည့္နည္းတူ၊ ငါတုိ႕သည္လည္း အသစ္ေသာအသက္၌ က်င္လည္ရၾကသတည္း” (ေရာမ၊ ၆း၃-၄) ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ခရစ္ယာန္မ်ားဗတၱိဇံခံယူျခင္း၌ ေရထဲသို႕ႏွစ္ျမႇဳပ္ျခင္းသည္ ခရစ္ေတာ္ႏွင့္အတူသၿဂႋဳဟ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေစပါသည္။ ေရေပၚသို႕ျပန္ထျခင္းသည္လည္း သခင္ေယ႐ႈ၏ထေျမာက္ျခင္းကို ပံုေဖာ္ျပ သသည္။
ခရစ္မ်ားဗတၱိဇံခံယူျခင္းတြင္ ဗတၱိဇံခံယူမည့္သူက ဤအခ်က္ႏွစ္ခုတုိ႕ႏွင့္ျပည့္စံုရေပမည္။ ၁။ ထိုသူသည္ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ကို မိမိအသက္ကယ္တင္ပိုင္ရွင္ အျဖစ္ယံုၾကည္လက္ခံရ မည္။ ၂။ ဗတၱိဇံမဂၤလာခံယူျခင္း၏ အေရးပါမႈကိုလည္းနားလည္ရေပမည္။ လူတစ္ဦးသည္ သခင္ေယ႐ႈကို မိမိကယ္တင္ပုိင္ရွင္ အျဖစ္လက္ခံလွ်င္၎၊ ဗတၱဇံမဂၤလာခံယူျခင္းသည္ ပရိတ္သတ္ေရွ႕ေမွာက္တြင္ သခင္ေယ႐ႈကို ယံုၾကည္ေၾကာင္း သက္ေသထူ၍ နာခံျခင္းအားျဖင့္ ေျခတစ္လွမ္းေရွ႕တုိးျခင္းျဖစ္သည္ ဟုသိရွိလွ်င္၎၊ ထုိအရည္အခ်င္းႏွင့္ျပည့္စံုေသာခရစ္ယာန္ တစ္ဦးသည္ ဗတၱိဇံမဂၤလာကို အခံဘဲမေနႏုိင္ေပ။ သမၼာက်မ္းစာေဖာ္ျပခ်က္အရ၊ ခရစ္ယာန္မ်ား ဗတၱိဇံခံယူျခင္းသည္ ယံုၾကည္ျခင္း၏ေျခတစ္လွမ္းတက္ျခင္း၊ လူအမ်ားေရွ႕တြင္ သခင္ေယ႐ႈကို ယံုၾကည္ဆက္ကပ္မႈရွိေၾကာင္းကို ေႂကြးေၾကာ္ျခင္း၊ ခရစ္ေတာ္၏အေသခံျခင္း၊ သၿဂႋဳဟ္ျခင္း ႏွင့္ ထေျမာက္ျခင္းတုိ႕ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရႏွစ္ျခင္းမဂၤလာခံယူျခင္းသည္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။
ခရစ္ယာန္မ်ားစြာတုိ႕က ဆယ္ဘို႕တစ္ဘုိ႕ေပးကမ္းျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သိရိွရန္ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာအသင္းေတာ္မ်ားတြင္ ဆယ္ဘို႕တစ္ဘို႕အေၾကာင္းကို ပို၍ဦးစားေပး တတ္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္အခ်ိဳ႕ေသာ အသင္းေတာ္မ်ားတြင္ ဘုရားသခင္အားေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း ႏွင့္ပတ္သက္၍ သမၼက်မ္းစာသြန္သင္ခ်က္မ်ားကို ျငင္းပယ္တတ္ၾကသည္။ ဆယ္ဘုိ႕တစ္ဘုိ႔ေပး ကမ္းျခင္းႏွင့္ အလွဴဒါနျပဳျခင္းတုိ႕သည္ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားကို ျဖစ္ေစတတ္သည္။ ၀မ္းနည္းစရာတခုသည္ ယေန႕အသင္းေတာ္တြင္ ေပးကမ္းျခင္းက ၀မ္းေျမာက္ျခင္းႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း ျဖစ္ေစတတ္သည္ကို မသိၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဆယ္ဘုိ႕တစ္ဘုိ႕ေပးကမ္းျခင္းသည္ ဓမၼေဟာင္း၏သြန္သင္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ဣသေရလလူ မ်ိဳးမ်ားသည္ မိမိရရိွေသာေငြေၾကးမ်ားထဲမွ ဆယ္ဘုိ႕တစ္ဘို႕ကို ေပးလွဴရန္ႏွင့္ ၎ကိုတဲေတာ္ (သို႕) ဗိမာန္ေတာ္သို႕ယူေဆာင္ရန္ ပညတ္ေတာ္ကသြန္သင္ထားပါသည္ (၀တ္ျပဳ၊ ၂၇း၃၀၊ ေတာလည္၊ ၁၈း၂၆၊ တရားေဟာ၊ ၁၄း၂၄၊ ၂ရာ၊ ၃၁း၅)။ တကယ္တန္းက်ေတာ့၊ ဓမၼေဟာင္းထဲ၌ ရွိေသာ ပညတ္ေတာ္က ဆယ္ဘုိ႕တစ္ဘို႕အျပင္ တစ္ရာမွာ ၂၃.၃ ေပးလွဴရန္ ေတာင္းဆုိထားပါ သည္။ ယေန႕ အမ်ားအားျဖင့္ ဆယ္ဘို႕တစ္ဘို႕ ေပးလႉရန္ ယူဆတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဓမၼေဟာင္းထဲ၌ ဆယ္ဘို႕တစ္ဘို႔ေပးကမ္းျခင္းသည္ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း က႑တြင္ ယဇ္ပေရာဟိတ္မ်ားႏွင့္ ေလ၀ိတုိ႕၏လုိအပ္မႈမ်ားအတြက္ ဆယ္ဘို႕တစ္ဘုိ႕ကို အခြန္ကဲ့သို႕ ေကာက္ယူျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရိွၾကပါသည္။ ဓမၼသစ္က်မ္းစာထဲတြင္ ဆယ္ဘုိတစ္ဘုိ႔ေပးလႉရန္ ေတာင္းဆုိမႈ(သုိ႔)ျပန္လည္အသိေပးျခင္းကုိ မေတြ႔ရေပ။ ယုံၾကည္သူတုိ႔သည္ အသင္းေတာ္ကုိ ေထာက္ပ့ံရန္ မိမိရရွိထားေသာ၀င္ေငြမွ မိမိစိတ္ေစတနာဆုံးျဖတ္ခ်က္ရွိသည့္အတုိင္းေပးလႉရန္ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလုက ေဖာ္ျပထားပါသည္။ (၁ေကာ၊၁၆း၁-၂)
ဓမၼာသစ္က်မ္းထဲတြင္ မိမိရရွိထားေသာ၀င္ေငြမွ တစ္ရာမွာမည္မွ်ေပးလႉရန္ခ်န္ထားရမည္ ဟူ၍ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိေပ။ ၀င္ေငြႏွင့္အတူခ်န္ထားရန္ အတြက္သာေျပာထားပါသည္။ (၁ေကာ၊ ၁၆း၂)။ အခ်ဳိ႕ေသာအသင္းေတာ္မ်ားတြင္ ဓမၼာေဟာင္း၏ သြန္သင္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ဆယ္ဘုိ႔တစ္ ဘုိ႔ကုိစြဲကုိင္ရန္ဆယ္ဘုိ႔တစ္ဘုိ႔ကုိသာေပးလႉရန္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ခရစ္ယာန္မ်ားအလႉဒါနျပဳရာတြင္ဆယ္ဘုိ႔တစ္ဘုိ႔ကုိသာေပးလႉရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းခံယူထားၾကသည္။ေထာက္ခံအားေပး၍သြန္သင္တတ္ၾကပါသည္။ဓမၼာသစ္က်မ္းထဲတြင္ေပးကမ္းျခင္း၏အေရးပါမႈႏွင့္အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားကုိေဖာ္ျပထားပါသည္။ ကၽြႏူ္ပ္တုိ႔သည္မိမိစိတ္ထဲတြင္ရွိသည့္အတုိင္း ေပးလႉရမည္ျဖစ္သည္။ တခါတရံ ဆယ္ဘုိ႔တစ္ဘုိ႔ထက္မ်ားေသာ ပမာဏလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ တစ္ခါတရံဆယ္ဘုိ႔တစ္ဘုိ႔ ေအာက္လည္းေလ်ာ့နည္းႏုိင္သည္။ ၄င္းသည္ ခရစ္ယာန္တုိ႔၏ စိတ္ဆႏၵႏွင့္ အသင္းေတာ္၏လုိ အပ္မႈေပၚမူတည္သည္။ ယုံၾကည္သူအေယာက္စိတုိင္းက ဆယ္ဘုိ႔တစ္ဘုိ႔ေပးကမ္းျခင္း၌ ပါ၀င္ရန္ ႏွင့္ မည္သုိ႔ေပးလႉရမည္ကုိသိရွိရန္ ဘုရားသခင္၏မ်က္ႏွာေတာ္ကုိရွာ၍ ဆုေတာင္းရေပမည္။ (ယာ ကုပ္၊၁း၅)။ ထုိျပင္ဆယ္ဘုိ႔တစ္ဘုိ႔ေပးလႉျခင္း၊ အလႉဒါန ေပးကမ္းျခင္းတို႕သည္ စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္ ျခင္း၊ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ျခင္းႏွလံုးသားႏွင့္ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္အတြက္ေပးကမ္းျခင္း စေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တုိ႕ျဖင့္ ေပးလွဴရမည္။
“လူတိုင္း ကိုယ္အလိုအေလ်ာက္လွဴရ၏။ ႏွေျမာေသာစိတ္ႏွင့္ မလွဴရ။ မလွဴဘဲမေနရ ဟု စိတ္ထင္ႏွင့္ အလွဴရ။ အေၾကာင္းမူကား၊ ေစတနာစိတ္ႏွင့္ လႉေသာသူကို သာဘုရားသခင္ ႏွစ္သက္ေတာ္မူ၏” (၂ေကာ၊ ၉း၇)။
။ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ဘုရားေက်ာင္းသို႕တက္ေရာက္ရန္ လုိအပ္ေၾကာင္းသမၼာက်မ္းစာက ေဖာ္ျပထားပါ သည္။သုိ႕မွသာ ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ အျခားယံုၾကည္သူမ်ားႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကယ္၍ ၀ိညာဥ္ေရးရာ တုိးတက္ရန္အတြက္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုလည္းနာယူႏုိင္မည္ျဖစ္သည္ (တမန္ ၂း၄၂၊ ေဟၿဗဲ ၁၀း၂၅)။ ဘုရားသခင္သည္ ယံုၾကည္သူမ်ား အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ခင္ေသာေနရာ(၁ေယာ ၄း၁၂)၊ ခြန္အားေပးေသာေနရာ (ေဟၿဗဲ ၃း၁၃)၊ “လႈံ႕ေဆာ္” ေပးေသာေနရာ (ေဟၿဗဲ ၁၀း၂၄)၊ အေစခံေသာေနရာ( ဂလာတိ ၅း၁၃)၊ လမ္း ျပေသာေနရာ (ေရာမ ၁၅း၁၄)၊ အ႐ိုအေသျပဳေသာေနရာ (ေရာမ ၁၂း၁၀) ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း သနားၾကင္နာ ဂ႐ုဏာတက္ေရာက္ေသာေနရာ (ဧဖက္ ၄း၃၂)ျဖစ္သည္။
လူတစ္ဦးသည္ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ကို ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ယံုၾကည္လက္ခံေသာအခါ သူ/သူမသည္ ခရစ္ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ ရွိေသာအဂၤါတစ္ခုျဖစ္သည္ (၁ေကာ ၁၂း၂၇)။ အသင္းေတာ္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခု လံုးသည္ သင့္ေလွ်ာ္စြာလႈပ္ရွားႏုိင္ရန္အတြက္ “ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပိုင္း”မ်ားသည္လည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ရ မည္ျဖစ္သည္(၁ေကာ ၁၂း၁၄-၂၀)။ ထိုနည္းတူ၊ ယံုၾကည္သူတစ္ဦးသည္ အျခားေသာယံုၾကည္သူမ်ား၏ကူ ညီေဖးမျခင္းႏွင့္ ခြန္အားေပးတုိင္တြန္းျခင္းမရွိလွ်င္ ထိုသူသည္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ၌ရင့္က်က္မႈရွိႏုိင္မည္မဟုတ္ ေပ (၁ေကာ ၁၂း၂၁-၂၆)။ ထိုေၾကာင့္၊ ဘုရားေက်ာင္းတက္ေရာက္ျခင္း၊ ပါ၀င္ျခင္း၊ မိတ္သာဟာရဖြဲ႕ျခင္း စသည္ တုိ႕သည္ ယံုၾကည္သူတစ္ဦး၏အသက္တာတြင္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္သည္။ အပတ္တုိင္းပံုမွန္ဘုရား ေက်ာင္းသို႕သြားရမည္ ဟု “ေတာင္းဆုိခ်က္” မရွိေပ။ သို႕ေသာ္ ခရစ္ေတာ္ပိုင္ဆုိင္ေသာသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကိုကုိးကြယ္ရန္၊ သူ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရရွိရန္၊ ႏွင့္ အျခားေသာယံုၾကည္သူမ်ားႏွင့္ မိတ္သဟာ ရဖြဲ႕ရန္ ဆႏၵရွိရမည္ျဖစ္သည္။
ပြဲေတာ္မဂၤလာအေၾကာင္းကို ေလ့လာျခင္းသည္ စိတ္၀ိညာဥ္ကို ႏႈိးဆြ၊ ႏိုးထေစေသာလုပ္ေဆာင္ မႈတစ္ခုျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ပြဲေတာ္မဂၤထဲတြင္ အလြန္နက္႐ႈိင္းေသာ အဓိပၸါယ္ပါ၀င္သည္။ ထုိေန႕သည္ သခင္ေယ႐ႈအေသခံေတာ္မမူမွီ ပသခါပြဲေတာ္ေန႕တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာပဲြေတာ္ႀကီးျဖစ္ သည္။ ထိုေန႕သည္ အသစ္ေသာပဋိညာဥ္တရားႏွင့္စပ္ဆုိင္ေသာ ပဲြေန႕ျဖစ္သည္ဟု သခင္ေယ႐ႈက ေဖာ္ျပ ထားေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ ယေန႕တုိင္ေအာင္ က်င္းပျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႕တြင္ ခရစ္ယာန္ မ်ား၀တ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္းမ်ားလည္းပါ၀င္သည္။ ထိုေန႕ရက္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သခင္ေယ႐ႈ၏ အေသခံျခင္း၊ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ျခင္းႏွင့္ အနာဂတ္ကာလတြင္ ဘုန္းေတာ္ျဖင့္သူျပန္လာမည့္ေန႕ရက္ကာလ ကို ေစာင့္ဆုိင္းျခင္းအျဖစ္သတိရေစသည္။
ပသခါပြဲေတာ္ၾကီးသည္ ယုဒလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ႏွစ္တုိင္းက်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အလြန္ျမင့္ျမတ္သည့္ ဘာသာ ေရးပဲြလမ္းသဘင္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိုေန႕သည္ ဧဂ်စ္လူမ်ိဳးမ်ား၏သားဦးမ်ားေသဆံုးသြားခဲ့ေသာအခ်ိန္တြင္ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားသည္ သူတုိ႕၏တံခါးတုိင္မ်ားေပၚတြင္ သိုးသူငယ္အေသြးေတာ္သုတ္လိမ္းထားသျဖင့္ သူတုိ႕သည္ ေသျခင္းမွလႊတ္ေျမာက္သြားခဲ့ေသာေန႕ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ က်င္းပေသာပြဲျဖစ္သည္။ သိုးသ ငယ္သည္ အေျခာက္ကင္၍ တေဆးမပါေသာမုန္႕ျဖင့္ စားခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားသခင္က ထုိပြဲေတာ္ႀကီးကို ေနာင္လာလတ့ံေသာ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားက ဆက္လက္က်င္းပလိမ့္မည္ဟု မိန္႕ဆိုထားပါသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ မွန္မ်ားကို ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္း ၁၂ ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ေနာက္ဆံုးေသာညစာစားပြဲတြင္၊ ပသာခါပြဲေတာ္ႀကီးက်င္းပသည့္အခ်ိန္တြင္ သခင္ေယ႐ႈက မုန္႕ကိုယူ၍ ဘုရားသခင္ထံေက်းဖူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည္။ သူက မုန္႕ကို ဖဲ့၍ သူ၏တပည့္ေတာ္မ်ားအားေပးခဲ့သည္။ သူက “ထိုအခါမုန္႕ကိုယူ၍ ေက်းဇူးေတာ္ကိုခ်ီးမြမ္းၿပီးမွ မုန္႕ကိုဖဲ့၍၊ ဤမုန္႕ကားသင္တုိ႕အဖို႕အလိုငွါ စြန္႕ေသာငါ၏ကိုယ္ျဖစ္၏။ ငါ႕ကိုေအာက္ေမ့ဘို႕ရာ ဤသို႕ျပဳၾကေလာ့ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။ ထိုနည္းတူညစာ စားၿပီးမွ ခြက္ကိုလည္းယူ၍၊ ဤခြက္ကားသင္တုိ႕အဘို႕အလုိငွါ သြန္းေလာင္းေသာငါ၏အေသြး၌တည္ေသာ ပဋိညာဥ္တရားသစ္ျဖစ္၏” (လုကာ ၂၂း၁၉-၂၁) ဟုေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထိုပြဲေတာ္ႀကီးကို ဂုဏ္ေတာ္ခ်ီးမြမ္းျခင္း အားျဖင့္ ဆံုးသတ္ခဲ့ၾကသည္ (မႆဲ ၂၆း၃၀)။ ထိုေနာက္သူတုိ႕သည္ သံလြင္ေတာင္ေပၚသို႕ တက္သြားခဲ့ ၾကသည္။ ႀကိဳတင္ေျပာၾကားခ်က္အရ ထိုေတာင္ေပၚတြင္ ယုဒရွာကာ႐ုတ္က သခင္ေယ႐ႈကို သစၥာေဖာက္ ေရာင္းခဲ့သည္။ ေနာက္တေန႕သည္ သခင္ေယ႐ႈ၏ကားတုိင္တင္သတ္ေသာေန႕ျဖစ္သည္။
ပြဲေတာ္မဂၤလာကို သတင္းေကာင္းစာေစာင္မ်ားထဲတြင္ ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္ (မႆဲ ၂၆း၂၆-၂၉၊ မာကု ၁၄း၁၇-၂၅၊ လုကာ ၂၂း၇-၂၂ ႏွင့္ ေယာဟန္ ၁၃း၂၁-၃၀)။ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလုက ပဲြေတာ္မဂၤလာအ ေၾကာင္းကို ၁ေကာ ၁၁း၂၃-၂၉ ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ သတင္းေကာင္းထဲတြင္ မေတြ႕ရေသာ အေၾကာင္းအရာအားျဖင့္ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလု နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ “ထိုေၾကာင့္သခင္ဘုရား၏မုန္႕ႏွင့္ခြက္ကို မထိုက္မတန္ဘဲ စားေသာက္ေသာသူမည္သည္ကား၊ သခင္ဘုရား၏ကုိယ္ေတာ္ႏွင့္ အေသြးေတာ္ကို ျပစ္မွားရာေရာက္၏။ သို႕ျဖစ္၍လူတုိင္းကိုယ္ကိုကုိယ္စစ္ေၾကာၿပီးမွ မုန္႕ကိုယူေစ။ ထိုနည္းတူ ခြက္ကိုလည္း ေသာက္ေစ။ အေၾကာင္းမူကား၊ မထိုက္မတန္ဘဲေသာက္ေသာသူသည္ သခင္ဘုရား၏ကိုယ္ေတာ္ကို ပိုင္းျခား၍ မသိေသာေၾကာင့္၊ မိမိအေပၚသို႕ မျပစ္ေရာက္ေစျခင္းငွါ စားေသာက္ေသာသူျဖစ္၏” (၁ေကာ ၁၁း၂၇-၂၉)။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ “မထိုက္တန္ေသာအျပဳအမႈျဖင့္” မုန္႕ႏွင့္ခြက္သံုးေဆာင္ျခင္းသည္ မည္သို႕ ေသာအရာျဖစ္ သနည္းဟုေမးျမန္းႏုိင္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕၏ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ သခင္ေယ႐ႈေပးအပ္ခဲ့ ေသာ တန္ဖိုးျဖတ္၍မရေသာအဖိုးအခကို ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းအားျဖင့္ မုန္႕ႏွင့္ခြက္တုိ႕၏စစ္မွန္ေသာအဓိပၸါယ္ကို မသိဘဲသံုးေဆာင္ျခင္းကို ဆုိလုိႏုိင္သည္။ သို႕မဟုတ္၊ အဓိပၸါယ္မရွိေသာ ပဲြေတာ္ႀကီးက်င္းပရာေရာက္သြား ႏုိင္သည္။ သို႕မဟုတ္ ပြဲေတာ္မဂၤလာကို အျပစ္ခြင့္လႊတ္ျခင္းမရွိဘဲ သံုးေဆာင္ျခင္းသို႕ေရာက္သြားႏုိင္သည္။ ေပါလုေဖာ္ျပထားသည့္အတုိင္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ မုန္႕ႏွင့္ ခြက္ကို မသံုးေဆာင္မွီ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ရ မည္ျဖစ္သည္။
သတင္းေကာင္းစာေစာင္မ်ားထဲတြင္မပါ၀င္ေသာအျခားေသာ ရွင္ေပါလုေဖာ္ျပခ်က္တစ္ခုသည္ “အေၾကာင္း မူကား၊ သင္တုိ႕သည္ ထိုမုန္႕ကိုစား၍ ထိုခြက္ကိုေသာက္ေသာအခါခါ၊ သခင္ဘုရားအေသခံေတာ္မူျခင္းကို ႂကြလာေတာ္မမူမွီတုိင္ေအာင္ျပၾက၏။ ထိုေၾကာင့္သခင္ဘုရား၏ခြက္ကို မထိုက္တန္ဘဲ စားေသာက္ေသာ သူမည္သည္ကား၊ ဘုရားသခင္၏ကုိယ္ေတာ္ႏွင့္အေသြးေတာ္ကို ျပစ္မွားရာေရာက္၏။ သို႕ျဖစ္၍လူတုိင္း ကိုယ္ကိုကိုယ္စစ္ေၾကာၿပီးမွ၊ မုန္႕ကိုယူေစ။ ထိုနည္းတူခြက္ကိုလည္းေသာက္ေစ။ အေၾကာင္းမူကား၊ မထိုက္ မတန္ဘဲစားေသာက္ေသာသူသည္ သခင္ဘုရား၏ကိုယ္ေတာ္ကိုပိုင္းျခား၍ မသိေသာေၾကာင့္၊ မိမိအေပၚ သုိ႕အျပစ္ေရာက္ေစျခင္းငွါ စားေသာက္ေသာသူျဖစ္၏” (၁ေကာ ၁၁း၂၇-၂၉)။ ပြဲေတာ္မဂၤလာသံုးေဆာင္ ျခင္းသည္ သခင္ေယ႐ႈတဖန္ျပန္လာေသာအခ်ိန္တြင္ အဆံုးသတ္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ား ထဲတြင္ သခင္ေယ႐ႈပံုေဆာင္ေဖာ္ျပထားေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္အေသြးေတာ္တုိ႕သည္ သူအေသခံျခင္း၏ အမွတ္တရျဖစ္သည္ ကို ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သိရွိႏုိင္ပါသည္။ ၄င္း အမွတ္တရသည္ ေရႊ ၊ေငြ ေက်ာက္ျမတ္ရတနာမ ဟုတ္ေပ။ သို႕ေသာ္ မုန္႕ႏွင့္စပ်စ္ရည္ျဖစ္သည္။
သခင္ေယ႐ႈက မုန္႕သည္ သူ၏ခ်ိဳးဖဲ့ေသာခႏၶာကိုယ္ျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ခ်ိဳးဖဲ့ေသာအ႐ိုးမရွိ ေပ။ သုို႕ေသာ္သူ၏ခႏၶာကုိယ္နာက်င္စြာျဖင့္႐ိုက္နက္ထိုးႀကိဳက္ျခင္းခံစားရျခင္းသည္ အသိအမွတ္ျပဳဖြယ္ ေကာင္းေပသည္ (ဆာလံ ၂၂း၁၂-၁၇၊ ေဟရွာယ ၅၃း၄-၇)။ စပ်စ္ရည္သည္္ သူမၾကာမွီေသေသာအခါ သြန္းေလာင္းမည့္အေသြးေတာ္ျဖစ္သည္ဟု သခင္ေယ႐ႈက ေဖာ္ျပထားပါသည္။ သူ၊ ဘုရားသခင္၏သား ေတာ္စစ္သည္ သမၼေဟာင္းထဲတြင္ေဖာ္ျပထားေသာ ကယ္တင္ရွင္ႂကြလာမည့္ပေရာဖက္ျပဳခ်က္မ်ားျပည့္စံု ရန္အတြက္ ဤေလာကသို႕ႂကြလာျခင္းျဖစ္သည္ (ကမၻာ ၃း၁၅၊ ဆာလံ ၂၂၊ ေဟရွာယ ၅၃)။ ေယ႐ႈက “ငါ ကိုေအာက္ေမ့ဘုိ႕ရန္ ထိုသို႕ျပဳၾကေလာ့” ဟုေဖာ္ျပေသာအခါ သူက ထုိပဲြေတာ္ႀကီးသည္ အနာဂတ္ကာလ တြင္ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရမည္ဟု ေဖာ္ျပလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ၄င္းက ပသာခါပြဲ၊ သိုးသငယ္၏အေသခံျခင္း ႏွင့္ေလာကီသားမ်ား၏အျပစ္မ်ားကို ယူေဆာင္သြားရန္ႂကြလာမည့္ဘုရားသခင္၏သိုးသူငယ္ေတာ္၊ သည္ ပြဲေတာ္မဂၤလာအားျဖင့္ျပည့္စံုခဲ့သည္ (၁ေကာ ၅း၇)။ ပသာခါပြဲသိုးသငယ္ေတာ္ (၁ေကာ ၅း၇)၊ ခရစ္ေတာ္ သည္ ကားတုိင္ေတာ္ေပၚတြင္ အေသခံေသာအခါ (ေဟၿဗဲ ၈း၈-၁၃) သူသည္ ပဋိညာဥ္ေဟာင္းကို ပဋိညာဥ္အသစ္ျဖင့္ အစားထုိးခဲ့သည္။ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းစနစ္သည္ ေနာက္ထပ္မလုိအပ္ေတာ့ေပ (ေဟၿဗဲ ၉း ၂၅-၂၈)။ ပြဲေတာ္မဂၤလာသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕အတြက္ သခင္ေယ႐ႈ၏အေသခံျခင္းကို သတိရေအာက္ေမ့ျခင္းႏွင့္ သူ၏အေသခံျခင္းအား ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ရရွိေသာ ေက်းဇူးေတာ္အတြက္ ပဲြက်င္းပျခင္းျဖစ္သည္။
အဘိဓါန္က်မ္းတစ္ခုတြင္ “ဘာသာေရး” စကားလံုးကို “ဘုရားသခင္(သို႕) အျခားေသာဘုရားမ်ား ကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ျခင္း၊ အမ်ားအားျဖင့္ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္း၌ ဦးေဆာင္လမ္းျပျခင္း၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ကိုးကြယ္ျခင္း တစ္ခုခုစနစ္၊ စသည္တုိ႕ကို ဆိုလုိသည္။ အက်င့္စာရိတၱမ်ားကိုလည္းေဖာ္ျပလုိျခင္းျဖစ္သည္” ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဤအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ၊ သမၼာက်မ္းစာက ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းအေၾကာင္း ကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ သို႕ေသာ္ “ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္း” ၏ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္သည္ အားရႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးျခင္းမရွိႏုိင္ေပ။
ကမၻာဦးက်မ္း အခန္းႀကီး ၁၁ ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာအေၾကာင္းအရာသည္ ပထမဦးဆံုးေသာ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ ေနဧ၏ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္မ်ားသည္ ဤေလာကတခြင္လံုးတြင္ ဘုရားသခင္၏အမိန္႕ေတာ္ကို ျပီးျပည့္စံုေစမည့္အစား သူတုိ႕သည္ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ဗာဗုလုန္ရဲတိုက္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႕က သူတုိ႕၏စည္းလံုးျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္အတူဆက္ႏြယ္ျခင္းထက္ပို ၍အေရးႀကီးသည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားသခင္သည္ သူတုိ႕၏စကားမ်ားကို ႐ႈပ္ေထြးေစ၍ သူတုိ႕၏ အဖဲြ႕အစည္းကိုလည္း ၿဖိဳခြဲခဲ့ပါသည္။
ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္း အခန္းႀကီး ၆ ထဲတြင္ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ဘုရားသခင္သည္ ဘာသာေရး တစ္ခုကို “ဖဲြ႕စည္းတည္ေထာင္” ေပးခဲ့သည္။ ဘုရားသခင္က ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါး၊ တဲေတာ္တြင္ျပဳလုပ္ရ မည့္ဥပေဒမ်ား၊ ႏွင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း စေသာနည္းစနစ္မ်ားကို တည္ေထာင္ေပးခဲ့ကာ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ား က လုိက္နာက်င့္သံုးခဲ့ၾကသည္။ ဓမၼသစ္က်မ္းကို ေလ့လာလွ်င္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းသည္ ကယ္တင္ ရွင္ေမရွာယကို လုိအပ္ေၾကာင္းေဖာ္ထုတ္ေပးလိုျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္ (ဂလာ ၃၊ ေရာမ ၇)။ သုိ႕ေသာ္၊ လူအမ်ားစုက ၄င္းကို မသိခဲ့ၾကေပ။ ထုိေၾကာင့္သူတုိ႕က ဘုရားသခင္ထက္ ဘာသာေရးထံုးတမ္း စဥ္လာက်င့္သံုးမႈစနစ္ကို ကိုးကြယ္ၾကသည္။
ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ား သမုိင္းတေလွ်ာက္တြင္ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားတုိက္ခုိက္ေအာင္ျမင္ေသာသူမ်ားထဲ တြင္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားလည္းပါ၀င္သည္။ သာဓကအားျဖင့္၊ ဗာလဘုရားကိုးကြယ္ေသာသူမ်ား (တရားသူႀကီး ၆၊ ၃ဓမၼ၊ ၁၈)၊ ဒါဂုန္ဘုရားကိုးကြယ္ေသာသူမ်ား (၁ဓမၼ ၅) ႏွင့္ ေမာလုပ္ဘုရားကိုကြယ္ေသာ သူမ်ား ( ၄ဓမၼ ၂၃း၁၀)ပါ၀င္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ထုိဘာသာတရားေနာက္လုိက္ေသာသူမ်ားကို ဖ်က္ စီးခဲ့ကာ သူ၏အာဏာႏွင့္ သူသည္ အရာခပ္သိမ္းကို တတ္စြမ္းႏုိင္သူျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာျပသခဲ့သည္။
သတင္းေကာင္းစာေစာင္မ်ားထဲတြင္ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္၏ေခတ္ကာ၌ ဖါရိရွဲမ်ားႏွင့္ဇကၵဳကဲမ်ားသည္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းကို ကိုးစားျပဳေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ေဖၚျပထားပါသည္။ သခင္ေယ႐ႈက သူတုိ႕သည္ မွားယြင္းေသာသြန္သင္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေသာသူ မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။ ရွင္ေပါလုစာေစာင္မ်ားတြင္ လုပ္ေဆာင္ရန္ႏွင့္က်င္းပျပဳလုပ္ရန္ ဟူ ေသာအခ်က္အလက္မ်ားပါ၀င္ေသာ သတင္းေကာင္းအဖြဲ႕အစည္းရွိသည္ကို ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႕က ခရစ္ယာန္ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ “ခရစ္ယာန္ဘာသာအျပင္” ဘာသာေရးမ်ားကို ယံုၾကည္ရမည္ဟု အတင္း အဓမၼေသြးေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ဂလာတိၾသ၀ါဒစာႏွင့္ ေကာေလာသဲၾသ၀ါဒစာထဲတြင္ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္ သက္၍ သတိေပးခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရွိႏုိင္သည္။ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထဲတြင္ ဖဲြ႕စည္းထားေသာဘာသာကို အႏၱီခရစ္က တည္ေထာင္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ သူက ဘာသာႀကီးတစ္ခုျဖစ္လာရန္ ဖြဲ႕စည္းလိမ့္မည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။
မည္မွ်ပင္ျဖစ္ေစကာမူ၊ ဖဲြ႕စည္းတည္ေထာင္ထားေသာ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ အလုိေတာ္ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာအရာမ်ားလုပ္ေဆာင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သမၼက်မး္စာက ဘုရားသခင္၏အႀကံအစည္ေတာ္ႏွင့္ညီၫြတ္ေသာယံုၾကည္သူအဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ဆုိး သည္ဟု မေျပာခဲ့ေပ။ ဘုရားသခင္သည္ ယံုၾကည္သူအဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို “အသင္းေတာ္” အျဖစ္ ေခၚထား ပါသည္။ တမန္ေတာ္၀တၳဳႏွင့္ ပို႕စာမ်ားထဲတြင္ အသင္းေတာ္သည္ ဖဲြ႕စည္းျခင္းႏွင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမွီခုိအား ထားျခင္းရွိရမည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အဖြဲ႕အစည္းသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ကာကြယ္ျခင္း၊ သြန္သင္ေပးျခင္းႏွင့္ သက္ေသခံေ၀မွ်ျခင္း (တမန္ ၂း၄၁-၄၇) ရွိရမည္။ အသင္းေတာ္ကိစၥတြင္ အသင္းေတာ္ကို “တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ဆက္ႏြယ္မႈရွိေသာ အဖဲြ႕အစည္း” ဟုေခၚတြင္ ပိုေကာင္းေပ သည္။
ဘာသာတရားသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရွိရန္အတြက္ လူေတြႀကိဳးပမ္းဖြဲ႕စည္းထားျခင္းျဖစ္ သည္။ ခရစ္ယာန္ယံုၾကည္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ဆက္သြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္၏ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းအမႈအားျဖင့္ ဘုရားသခင္က ကၽြနု္ပ္တို႕အတြက္ ေကာင္းေသာအမႈ ကိုျပဳခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ကၽြနု္ပ္တုိ႕ကယ္တင္ျခင္းအေၾကာင္းမေဟာႏုိင္ေပ။ (ဘုရားသခင္က ကၽြႏု္ပ္တို႕ကို ကယ္တင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္- ေရာမ ၅း၈)။ မာန္မာနေထာင္လႊားစရာအ ေၾကာင္းလည္းမရွိေပ။ (ကၽြႏု္ပ္တုိ႕လက္ခံရရွိေသာအရာအားလံုးသည္ ေက်းဇူးေတာ္အားျဖင့္ျဖစ္သည္ ဧဖက္ ၂း၈-၉)။ ေခါင္းေဆာင္မႈတြင္လည္း ေက်ာ္လႊားေအာင္ျမင္ႏုိင္ျခင္းမရွိေပ (ခရစ္ေတာ္သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ ၏ဦးေခါင္းျဖစ္သည္- ေကာေလာသဲ ၁း၁၈)။ မုန္းတီးျခင္း၊ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္း စသည္တုိ႕လည္းမရွိေပ ( ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ခရစ္ေတာ္ထဲ၌တလံုးတ၀တည္းျဖစ္သည္- ဂလာတိ ၃း၂၈)။ အဖြဲ႕အစည္းဖြဲ႕စည္းျခင္းသည္ မွားယြင္းမႈျပဳျခင္းမဟုတ္ေပ။ ဘာသာတရား၏လုပ္ထံုးလုပ္နည္းႏွင့္ က်င့္သံုးမႈစနစ္မ်ားဗဟုိျပဳျခင္းသည္ မွား ယြင္းမႈရွိသည္။
“ဘုရားသခင္က ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ၿခံထဲတြင္ ဥပုဒ္ေန႕ကို ထူေထာင္ထားပါသည္” ဟု အဆိုရွိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္း ၂၀း၁၁ ထဲတြင္ ဥပုဒ္ေန႕ႏွင့္ဖန္ဆင္းျခင္းတုိ႕၏ဆက္ႏြယ္မႈ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႕ (ကမၻာဦးက်မ္း ၂း၃)တြင္ ဘုရားသခင္၏အနားယူျခင္းသည္ လာမည္အနာဂတ္ကာလတြင္ ဥပုဒ္ေန႕ေစာင့္ထိန္းရန္ ပံုေဖာ္လုိျခငး္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ား သည္ ဧဂ်စ္ျပည္မွမထြက္ခြါသြားမွီ ဥပုဒ္ေန႕ဟူ၍ မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ က်မ္းပိုဒ္မေတြ႕ရေပ။ အာဒံေခတ္ မွ ေမာေရွာေခတ္အထိ ဥပုဒ္ေစာင့္ထိန္းျခင္းအရိပ္အေယာင္မေတြ႕ရႏုိင္ေပ။
ဥပုဒ္ေန႕ေစာင့္ထိန္းျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ဣသေရလလူမ်ိဳးၾကားတြင္ အထူးအမွတ္အသားျဖစ္သည္ ဟု သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ “သို႕ျဖစ္၍ ဣသေရလအမ်ိဳးသားအစဥ္ အဆက္တို႕သည္၊ ထာ၀ရပဋိညာဥ္ျဖစ္ေစျခင္းငွါ၊ ဥပုသ္ ေန႕ရက္ အစဥ္အတုိင္း ဥပုသ္ေစာင့္ရၾကမည္။ ထိုသို႕ေစာင့္လွ်င္၊ ငါႏွင့္ဣသေရလအမ်ိဳးသားစပ္ၾကား၌ ထာ၀ရ လကၡဏာသက္ေသျဖစ္လိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမူကား၊ ထာ၀ရဘုရားသည္ မိုဃ္းေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီးကို၊ ေျခာက္ရက္တြင္ ဖန္ဆင္း၍၊ သတၱမ ေန႕ရက္၌ ၿငိမ္၀ပ္စြာေနလ်က္အားျဖည့္ေဖာ္မူသည္ဟု ေမာေရွအားမိန္႕ေတာ္မူ၏” (ထြက္ေျမာက္ ၃၁း ၁၆-၁၇)။
တရားေဟာရာက်မ္း အခန္းႀကီး ၅ ထဲတြင္ ေမာေရွက ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ပညတ္ ေတာ္ဆယ္ခုထဲတြင္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အခန္းငယ္ ၁၂-၁၄ ထဲတြင္ ဥပုသ္ေန႕ေစာင့္ထိန္းရန္ အ မိန္႕ထုတ္ျပန္ၿပီးေနာက္ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ ဥပုသ္ေစာင့္ရန္ အမိန္႕ေပးထားျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ “သင္သည္ အဲဂုတၱဳျပည္၌ ကၽြန္ခံေၾကာင္းကို၄င္း၊ သင္၏ဘုရားသခင္ထာ၀ရဘုရား သည္ အားႀကီးေသာလက္႐ံုးေတာ္ကိုဆန္႕၍၊ ထုိျပည္မွ သင့္ကို ႏႈတ္ေဆာင္ေတာ္မူေၾကာင္းကိုေအာက္ေမ့ ေလာ့။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္၊ သင္သည္ ဥပုသ္ေန႕ကို ေစာင့္ရမည္ဟု သင္၏ဘုရားသခင္ထာ၀ရဘုရားမွာ ထားေတာ္မူ၏” (တရားေဟာ ၅း၁၅)။
ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ ဘုရားသခင္က ဥပုသ္ေန႕ေပးအပ္ျခင္းသည္ ဖန္ဆင္းျခင္းအေၾကာင္းကို သတိရေစရန္အတြက္ မဟုတ္ေပ။ သို႕ေသာ္ ဘုရားသခင္က သူတုိ႕ကၽြန္ခံရာ အဲဂုတၱဳျပည္မွကယ္တင္ျခင္း ကို သတိရေစရန္အတြက္ ဥပုသ္ေန႕ေပးအပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပုသ္ေန႕ေစာင့္ထိန္းျခင္းအတြက္ ေတာင္း ဆိုမႈမ်ားကို သတိရပါ။ ဥပုသ္ေစာင့္ထိန္းေသာသူတစ္ဦးသည္ ဥပုသ္ေန႕တြင္ အိမ္အျပင္သို႕မထြက္ရေပ (ထြက္ေျမာက္၊ ၁၆း၂၉)။ သူသည္ မီးေမႊးခြင့္မရေပ (ထြက္ေျမာက္ ၃၅း၃)။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုလည္း အလုပ္လုပ္ခိုင္းခြင့္မရွိေပ ( တရားေဟာ ၅း၁၄)။ ဥပုသ္ေန႕ခ်ိဳးေဖာက္ေသာသူသည္ အေသသတ္ျခင္းခံရ မည္ (ထြက္ေျမာက္ ၃၁း၁၅၊ ေတာလည္ ၁၅း၃၂-၃၅)။
ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဓမၼသစ္က်မ္းစာထဲတြင္ အေရးႀကီးေသာအခ်က္ေလးခုတုိ႕ျဖင့္ေဖာ္ျပထားပါ သည္။ ၁။ ခရစ္ေတာ္ရွင္ျပန္ထေျမာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တနဂၤေႏြေန႕၌သာ လူမ်ားထံ သူသည္ ထေျမာက္ ေၾကာင္းထင္ရွားခဲ့သည္ (မႆဲ ၂၈း၁၊ ၉၊ ၁၀၊ မာကု ၁၆း၉၊ လုကာ ၂၄း၁၊ ၁၃၊ ၁၅၊ ေယာဟန္ ၂၀း၁၉၊ ၂၆)။ ၂။ တမန္ေတာ္၀တၳဳမွ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထိတုိင္ ဥပုသ္ေန႕ကို ေဖာ္ျပေသာအခါ ယုဒလူမ်ိဳးမ်ားထံ ဧ၀ံေဂ လိေ၀ငွေသာေန႕အျဖစ္အသံုးျပဳထားကာ၊ တရားဇရပ္တြင္ အသံုးျပဳထားသည္ကို ေတြ႕ရွိႏုိင္သည္ ( တမန္ ၁၃-၁၈)။ ေပါလုက “ယုဒလူတုိ႕ရျခင္းအလုိငွါ ယုဒလူတုိ႕၌ယုဒလူကဲ့သို႕ျဖစ္၏” (၁ေကာ ၉း၂၀) ဟု ေဖာ္ျပ ထားပါသည္။ ေပါလုသည္ တရားဇရပ္တြင္ မိတ္သာဟာရဖြဲ႕ရန္ႏွင့္ သန္႕ရွင္းသူမ်ားအားေပးကူညီရန္ မသြား ခဲ့ေပ။ သို႕ေသာ္ ကယ္တင္ျခင္းမရေသးေသာသူမ်ားကို ကယ္တင္ရန္ သြားခဲ့သည္။ ၃။ ေပါလုက “ယခုမွစ၍ တပါးအမ်ိဳးသားမ်ားထံငါသြားမည္” (တမန္ ၁၈း၆) ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဥပုသ္ေန႕အေၾကာင္း ကို ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိေပ။ ၄။ ဓမၼသစ္က်မ္းထဲတြင္ ဥပုသ္ေန႕ကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းအတြက္ အႀကံျပဳမည့္အ စား ထိုေန႕တြင္ ကယ္တင္ျခင္းအေၾကာင္းေ၀ငွရန္ တုိက္တြန္းထားပါသည္။ (ေကာေလာသဲ ၂း၁၆ ထဲတြင္ ေတြ႕ရွိသည့္အတုိင္း အထက္၌ေဖာ္ျပထားေသာ အခ်က္ ၃ ခုတုိ႕မပါ၀င္ေပ)။
အထက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ အခ်က္၄ ခုတုိ႕ကိုၾကည့္လွ်င္ ဓမၼသစ္ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ ဥပုသ္ေန႕ေစာင့္ ထိန္းရမည္ဟူေသာတာ၀န္မရွိေပ။ တနဂၤေႏြေန႕သည္ “ခရစ္ယန္မ်ား၏ဥပုသ္ေန႕” ျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ ျခင္းသည္လည္း သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ညီၫြတ္မႈမရွိေပ။ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္တုိင္း ရွင္ေပါလုသည္ တပါး အမ်ိဳးသားမ်ားထံ သာသနာလုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္ရန္ အစျပဳလာေသာအခါ ဥပုသ္ေန႕အေၾကာင္းကို တစ္ႀကိမ္တည္းေဖာ္ျပထားပါသည္။ “ထိုေၾကာင့္၊ စားေသာက္ျခင္းအမႈ၊ ပြဲေန႕၊ လဆန္းေန႕၊ ဥပုသ္ေန႕တုိ႕ကို ေစာင့္ျခင္းအမႈတြင္ သင္တုိ႕ကို အဘယ္သူမွ်မစစ္ေၾကာမစီရင္ေစႏွင့္။ ထိုအရာတုိ႕သည္ ေနာက္ျဖစ္ လတံ့ေသာအရာတုိ႕၏အရိပ္ျဖစ္ၾက၏။ ကိုယ္မူကား ခရစ္ေတာ္၏ ကုိယ္ျဖစ္၏” (ေကာေလာသဲ ၂း၁၆-၁၇)။ ခရစ္ေတာ္သည္ လက္၀ါးကပ္တုိင္ေပၚတြင္ အေသခံ၍ “ငါတုိ႕ႏွင့္ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ၀ိနည္းအထံုးအ ဖြဲ႕ႏွင့္စပ္ဆုိင္ေသာလက္မွမွတ္ကိုေခ်” (ေကာေလာသဲ ၂း၁၄) ေသာအခါ သူက ယုဒလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္စပ္ဆုိင္ ေသာ ဥပုဒ္ေန႕ကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ခံယူခ်က္မ်ားကို ဓမၼသစ္က်မ္းထဲတြင္ ေနရာအႏွံ႕အျပား၌ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ “ေန႕ရက္တရက္တ ရက္သာ၍ ျမတ္သည္ဟူ လူအခ်ိဳ႕ထင္တတ္၏။ လူအခ်ိဳ႕မထင္။ လူတုိင္းမိမိစိတ္တေဘာက်ပါေစ။ ေန႕ရက္ ကိုေစာင့္ေသာသူသည္ သခင္ဘုရားကိုေထာက္၍ေစာင့္၏။ ေန႕ရက္ကိုမေစာင့္ေသာသူသည္လည္း၊ သခင္ ဘုရားကို ေထာက္၍မေစာင့္ဘဲေန၏။ စားေသာသူသည္ သခင္ဘုရားကို ေထာက္ေသာစိတ္ႏွင့္စား၍ ေက်း ဇူးေတာ္ရွိသည္ဟု ၀န္ခံ၏။ မစားေသာသူသည္လည္း၊ သခင္ဘုရားကို ေထာက္ေသာစိတ္ႏွင့္မစားဘဲေန၍၊ ေက်းဇူးေတာ္ရွိသည္ဟု၀န္ခံ၏” (ေရာမ ၁၄း၅-၆)။ “ယခုမူကား၊ သင္တုိ႕သည္ ဘုရားသခင္ကိုသိၿပီးမွဟူ၍ မဆို၊ ဘုရားသခင္သည္ သင္တို႕ကိုသိေတာ္မူၿပီးမွ၊ ခ်မ္းသာမေပးႏုိင္ေသာတရားႏုဘက္သို႕ အဘယ္ ေၾကာင့္တဖန္ေျပာင္းလဲၾကသနည္း။ ထိုေလာကီတရား၌ တဖန္ကၽြန္ခံျခင္းငွါ၊ အလိုရွိၾကၿပီတကား။ ႏွစ္၊ လ၊ ေန႕ရက္၊ အခ်ိန္ကာလမ်ားကို ေစာင့္ၾကၿပီတကား” (ေကာေလာသဲ ၄း၉-၁၀)။
သို႕ေသာ္အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက Constantine က ေအဒီ ၃၂၁ ခုႏွစ္တြင္ ဥပုသ္ေန႕ကို စေနေန႕မွ တနဂၤေႏြ ေန႕သို႕ “ေျပာင္းလဲ” ခ့ဲသည္ဟု ယံုၾကည္ေျပာဆုိၾကသည္။ ကနဦးယံုၾကည္သူမ်ားသည္ မည္သည့္ေန႕ရက္ တြင္ ၀တ္ျပဳစည္းေ၀းၾကသနည္း။ ကနဦးယံုၾကည္သူမ်ားသည္ စေနေန႕တြင္ ၀တ္ျပဳကုိးကြယ္ျခင္း(သို႕) မိတ္သာဟာရဖြဲ႕ျခင္းရွိသည္ဟု သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ သူတို႕သည္ တနလၤာေန႕တြင္ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္ထားၾကေၾကာင္း သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္၊ တမန္ ၂၀း၇ ထဲတြင္ “ခုနစ္ရက္တြင္ ပဌမေန႕ရက္၌ မုန္႕ဖဲ့ျခင္းငွါစည္းေ၀းၾကသည္” ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ၁ေကာ ၁၆း၂ ထဲတြင္ ရွင္ေပါလုက ယံုၾကည္သူမ်ားကို ဤသို႕တုိက္တြန္းထားပါသည္။ “ငါေရာက္လာေသာ အခါ လွဴဒါန္း၍ စုထားစရာမရွိေစျခင္းငွါ၊ ခုနစ္ရက္တြင္ ပဌမေန႕ရက္၌ အသီးအသီးေကာင္းစားသည့္အ တုိင္း၊ မိမိတို႕ဥစၥာတဘို႕ကို ထုိတ္၍စုထားၾကေလာ့။” ၂ေကာ ၉း၁၂ ထဲတြင္ အလွဴေတာ္ေငြမ်ားကို “၀တ္ ျပဳကုိးကြယ္ျခင္း” ေကာက္ခံထားသည္ဟု ေပါလုကေဖာ္ျပထားေသာေၾကာင့္ ထိုေကာက္ခံထားေသာအလွဴ ေငြမ်ားသည္ တနဂၤေႏြေန႕ ယံုၾကည္သူမ်ားစု႐ံုးေသာအခါ ေကာက္ခံေၾကာင္းကို ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ သမိုင္း အရ ခရစ္ယာန္ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ တနဂၤေႏြေန႕၊ စေနေန႕မဟုတ္ တြင္ စည္းေ၀း၀တ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ၄င္း သည္ တစ္ရာစုကတည္းက အသံုးျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဥပုသ္ေန႕သည္ ယံုၾကည္သူမ်ားအတြက္မဟုတ္၊ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပုသ္ေန႕သည္ စေနေန႕ျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြေန႕မဟုတ္ေပ။ ေျပာင္းလဲမႈမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ ဥပုသ္ေစာင့္ထိန္းျခင္းသည္ ဓမၼေဟာင္းဥပေဒျဖစ္သည္။ ခရစ္ယာန္မ်ားသည္ ဥပေဒခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းမွ လႊတ္ ေျမာက္ခဲ့ပါသည္ (ဂလာ ၄း၁-၂၆၊ ေရာမ ၆း၁၄)။ ခရစ္ယာန္မ်ား ဥပုသ္ေန႕-စေနေန႕ (သို႕) တနဂၤေႏြေန႕ ကို ေစာင့္ထိန္းရန္ ေစခုိင္းျခင္းမရွိေပ။ ရက္သတၱပတ္၏ပထမေန႕ရက္၊ ဘုရားသခင္၏ေန႕ (ဗ်ာဒိတ္ ၁း၁၀) သည္ ေသျခင္းမွထေျမာက္ေသာခရစ္ေတာ္ႏွင့္အတူ အသစ္ေသာဖန္ဆင္းျခင္းခံေသာ သူမ်ားက ပဲြလမ္း သဘက္က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ကၽြနု္ပ္တုိ႕သည္ ေမာေရွ၏ပညတ္ေတာ္ျဖစ္ေသာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းကို လိုက္နာ က်င့္သံုးရန္ တာ၀န္မရွိေပ။ သို႕ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ေသျခင္းမွထေျမာက္ေသာခရစ္ေတာ္ကို အေစခံျခင္း ျခင္းသူ႕ေနာက္သို႕လုိက္ရန္ျဖစ္သည္။ တမန္ေတာ္ရွင္ေပါလုက ယံုၾကည္သူအေယာက္စီတုိင္းက ဘုရားသ ခင္အေစကိုခံမည္ေလာ (သို႕) ဥပုသ္ေန႕ကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းျဖစ္ေသာအနားယူရမည္ေလာဟူ၍ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ “ေန႕ရက္တရက္ထက္တရက္သာ၍ျမတ္သည္ဟု လူအခ်ိဳ႕ထင္တတ္၏။ လူအခ်ိဳ႕မထင္။ လူတုိင္းမိမိစိတ္သေဘာက်ပါေစ” (ေရာမ ၁၄း၅) ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ စေနေန႕(သို႕) တနဂၤေႏြ ေန႕မ်ား၌သာ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ရန္အတြက္မဟုတ္ဘဲ ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္းကိုးကြယ္ရမည္ျဖစ္သည္။